Τα λαϊκά στρώματα,

σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης,

αφενός υφίστανται τη λοβοτομή της προπαγάνδας περί «πατριωτισμού» και «εθνικού χρέους»

- ένα χρέος που καλείται να το πληρώσει ο απολυμένος με το ανεξόφλητο στεγαστικό δάνειο ώστε να διασωθεί ο τραπεζίτης με τις φούσκες της Γουόλ Στριτ -

αφετέρου βομβαρδίζονται από την ιδεολογική τρομοκρατία που απειλεί τον εργαζόμενο ότι ή θα αποδεχτεί «να χάσει τα μισά» από τα λίγα που του έχουν απομείνει, ή αν τολμήσει να διαμαρτυρηθεί, τότε «θα τα χάσει όλα».

Και όλα αυτά υπό τη μόνιμη επωδό ότι «άλλος δρόμος δεν υπάρχει», ότι «τίποτα άλλο δεν μπορεί να γίνει», ότι «μόνο έτσι θα βγούμε από την κρίση».

*

Με άλλα λόγια, ο καπιταλισμός επιστρατεύει όλους τους μηχανισμούς και όλα τα όπλα που διαθέτει,

τόσο για την επί πτωμάτων υπέρβαση της οικονομικής κρίσης του,

όσο και για την πολιτική εκ μέρους του διαχείριση της κρίσης,

κάτι που, όμως, προϋποθέτει την υποταγή, την παθητικοποίηση, την αποδοχή της θυσίας από τα ίδια τα θύματα σαν «κοινωνική και πολιτική αναγκαιότητα».

*

Αυτή είναι η τακτική του καπιταλισμού σε όλα τα σημεία του ορίζοντα.

Στόχος, η αναπαραγωγή ενός συστήματος, όπου παγκοσμίως στέλνει κάθε μέρα πάνω από 30.000 παιδιά στο θάνατο από την πείνα,

όταν τα «γκόλντεν μπόις» του χρηματοπιστωτικού τομέα

- πρόκειται για τα «χρυσά παιδιά», για την «πάταξη» των οποίων έχουν «δεσμευτεί» από τον Ομπάμα μέχρι τον... Παπανδρέου -

μόνο στις ΗΠΑ και μόνο από «μπόνους», μοιράστηκαν το 2009 ποσό άνω των 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ως δείγμα των υπηρεσιών τους για τα πολλαπλάσια κέρδη που απέσπασαν το πολυεθνικό και χρηματιστικό κεφάλαιο.

*

Στόχος,

μέσα από την εξουθένωση εκατομμυρίων Ελλήνων εργατών, μισθωτών, υπαλλήλων, ανέργων,

η διασφάλιση του «δικαιώματος» μιας χούφτας οικογενειών της ελληνικής πλουτοκρατίας να συμμετέχουν στα κονκλάβια, στους ανταγωνισμούς και, τελικά, στη μοιρασιά μεταξύ του διεθνούς κεφαλαίου της υπεραξίας δισεκατομμυρίων δεσμωτών της εκμετάλλευσης.

*

Η σαπίλα, η απανθρωπιά και ο κανιβαλισμός είναι ό,τι λιγότερο αναδίνουν όλα τα παραπάνω.

Ομως, ένα σύστημα δε φτάνει να σαπίσει για να καταρρεύσει.

Η δουλοκτητική κοινωνία είχε ξεπεραστεί πολύ πριν «εξαφανιστεί».

Η φεουδαρχία είχε σαπίσει πολύ πριν «ξεψυχήσει».

Που σημαίνει ότι πέρα από τις αναγκαίες συνθήκες που πρέπει να ωριμάσουν, απαιτείται η ταυτόχρονη ικανοποίηση μιας ακόμα συνθήκης, της μόνης ικανής να φέρει αποτέλεσμα:

Να υπάρξει, δηλαδή, και εκείνος ο παράγοντας, η αποφασιστική δύναμη, που θα «σπρώξει» το σάπιο οικοδόμημα για να «πέσει».

Πρέπει, με άλλα λόγια, να βγει στο προσκήνιο της Ιστορίας εκείνη η κοινωνική δύναμη, που, λειτουργώντας με πολιτικό σχέδιο, θα ανατρέψει το σύστημα της σαπίλας, της απανθρωπιάς, του κανιβαλισμού, με μια κουβέντα, το σύστημα της εκμετάλλευσης.

*

Γι' αυτό η μάχη που δίνεται σήμερα,

όπου από τη μια βρίσκονται οι δυνάμεις της καταπίεσης, του εκβιασμού, του συμβιβασμού και της δημιουργίας αυταπατών στις μάζες,

κι από την άλλη η δύναμη της χειραφέτησης, με προοπτική την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών,

είναι εξαιρετικής σημασίας, από τη στιγμή που

«στην πολιτική σκηνή προβαίνει δραστήριος αγωνιστής η μάζα που έστεκε πάντα στη σκιά και που γι' αυτό το λόγο την αγνοούν ή ακόμα και την περιφρονούν οι παρατηρητές που κοιτάζουν μόνο την επιφάνεια» (Λένιν, Απαντα, τόμος 9ος, σελ. 210).