Ποιοι διαδήλωσαν χτες στο κέντρο της Αθήνας και σε 59 επίσης πόλεις; Χιλιάδες και χιλιάδες εργάτες και υπάλληλοι που συσπειρώνονται στα ταξικά σωματεία και ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ. Ολοι αυτοί που τη μέρα της απεργίας δηλώνουν «απεργώ», δε λένε στο αφεντικό τους «δεν έχει λεωφορεία», δε δηλώνουν «ασθένεια», περπατάνε χιλιόμετρα για να πάνε στην απεργιακή συγκέντρωση, πληρώνουν το κόστος της απόφασής τους να περπατάνε όρθιοι.

Ε, όλους αυτούς τους έφαγε η τηλεοπτική μαρμάγκα.

Τι δείξανε τα κανάλια της αστικής τάξης; Αυτό που βοηθάει την τάξη τους. Καρικατούρες με ολίγον από ανέξοδο «βελουτέ» στον Παναγόπουλο.

Η αστική τάξη θέλει - επιθυμεί αλλά δεν της βγαίνει - να μην υπάρχει απέναντί της ένα εργατικό κίνημα που απειλεί την ίδια την εξουσία της, αλλά κάτι ΜΚΟ - σουπιές που εμφανίζονται όπου υπάρχει κάμερα για να θολώσουν τα νερά.

Η αστική τάξη θέλει απέναντί της ένα κίνημα με το οποίο να μπορεί να συζητά για την μακροημέρευσή της πίνοντας τσάι - κατά προτίμηση πράσινο.

Βάρδα μη γίνονται παράδειγμα αυτοί που αρνούνται να πεθάνουν δουλεύοντας, και από πάνω δε λογαριάζουν πράγματι τα ΜΑΤ. Οταν διαδηλώνουν, διαδηλώνουν, δεν δίνουν παράσταση.

Ασχετο: Τι απορία κι αυτή των «Γερμανών» του Μανδραβέλη, γιατί, λένε, αφού οι συνταξιούχοι είναι ικανοί να δέρνουν τα ΜΑΤ, δεν είναι ικανοί να δουλεύουν στα 67; Ούτε που τους περνά απ' το μυαλό ότι αυτοί οι εργάτες έμαθαν και τους άρεσε να παλεύουν ενάντια στα αφεντικά και το κράτος τους παρά να σκύβουν για τα αφεντικά και το κράτος τους. Αλλος κόσμος Φριτς.

Η κυβέρνηση ψήφισε, τελικά, το νόμο της και ο πρωθυπουργός της έφυγε να συναντήσει τους συνεταίρους του στις «αγορές». Αυτοί το δρόμο τους κι εμείς το δικό μας. Ενα: να βγουν πολιτικά συμπεράσματα. Δύο: να καταδικαστεί στις συνειδήσεις ο νόμος, να μη γίνει δεκτός ως «ο γέγονε γέγονε». Αυτό γεννά το επόμενο βήμα. Ακόμα καλύτερη οργάνωση της εργατικής τάξης, του αγώνα της, έτσι που να συνεχιστεί με ποιοτικότερα χαρακτηριστικά.

Η ιστορία έχει δείξει ξανά και ξανά πως δεν είναι ο ρεαλισμός της υποταγής αυτό που κινεί τον κόσμο μπροστά. Αντίθετα είναι η όξυνση της αντίθεσης στη μάχη «δίκιο ενάντια σε δίκιο».

Η μέχρι τώρα οργάνωση των αγώνων από το ταξικό κίνημα και η πράξη τους έδωσαν ήδη ισχυρές βάσεις για να πατήσουν οι αγώνες τού αύριο με προοπτική. Αναδείχνουν - ερήμην της τηλεοπτικής πραγματικότητας - το λαϊκό κίνημα πρωταγωνιστή, να διεκδικεί διαρκώς το δίκιο του, έτσι που και να αποτρέπει πισωγυρίσματα.

Αυτός ο αγώνας θα συνεχιστεί χωρίς αυταπάτες. Παράδειγμα: η στάση κάποιων από το ΠΑΣΟΚ που εμφανίστηκαν στη Βουλή να διαφωνούν ψηφίζοντας το αντεργατικό έκτρωμα. Αλλά και η στάση των άλλων, του ΣΥΝ, που επιμένουν πως το ΠΑΣΟΚ πρέπει να εφαρμόσει το πρόγραμμά του!

Ανάπαυλα, συζήτηση, οργάνωση κι από Δευτέρα ξανά στη διαδήλωση.