Για τις Θέσεις της ΚΕ, ο «Ρ» έχει δημοσιεύσει ενδιαφέρουσες απόψεις στελεχών, μελών και φίλων του Κόμματος. Εγώ, σαν συγγραφέας, θα ήθελα, με την ευκαιρία που μου δίνεται, να πω την άποψή μου για τη Λογοτεχνία και την Τέχνη γενικότερα και το ρόλο που μπορεί να παίξει στη συγκρότηση του Μετώπου και στο ανέβασμα της ακτινοβολίας του Κόμματος. Και λέγοντας Τέχνη και Λογοτεχνία, δεν εννοούμε την αστική Τέχνη, που σήμερα βρίσκεται σε έσχατη παρακμή, με φαινόμενα ανθρωποφαγικά, μακριά από τα προβλήματα και τις αγωνίες του εργαζόμενου λαού. Η αστική Τέχνη σήμερα είναι ενσωματωμένη στην οικονομία της αγοράς, βλέποντας το έργο τέχνης σαν εμπορεύσιμο είδος, που δεν ωφελεί το λαό, αλλά τους εμπόρους της Τέχνης.

Εννοούμε την προοδευτική, την αντιστασιακή Τέχνη, λογοτεχνία, που ύμνησε τους εθνικοαπελευθερωτικούς και κοινωνικούς αγώνες των λαών. Που σήμερα προβάλλει τους κοινωνικούς αγώνες του εργαζόμενου λαού, την πάλη για την ειρήνη, για τη διάσωση του πολιτισμού και του φυσικού περιβάλλοντος. Η μεγάλη Τέχνη σε όλες τις εποχές γεννήθηκε μέσα από τους αγώνες των λαών για εθνική ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη.

Η μεγάλη Τέχνη της κλασικής Ελλάδας άνθισε ύστερα από τους Ελληνο-Περσικούς πολέμους, όταν οι Ελληνες αγωνίζονταν για την εθνική τους ανεξαρτησία. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του 1821 μάς έδωσε τη μεγάλη ποίηση του Σολωμού και του Κάλβου. Ο αντιφασιστικός πόλεμος του 1940 και η Εθνική Αντίσταση μάς έδωσαν τη μεγάλη αγωνιστική ποίηση του Σικελιανού, του Βάρναλη, του Ρίτσου, της Σοφίας Μαυροειδή - Παπαδάκη, του Καρβούνη, της Ρίτας Μπούμη - Παπά, του Τάσσου και τόσων άλλων σημαντικών εκπροσώπων της Τέχνης. Η Αντιστασιακή Τέχνη και Λογοτεχνία έδωσε φτερά στον αγωνιζόμενο μέσα από τις γραμμές του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου ελληνικού λαού. Του εμφύσησε αυτοπεποίθηση στις δικές του δυνάμεις, με αποτέλεσμα το έπος της Εθνικής Αντίστασης, ισάξιο του '21, και τη δημιουργία νέου τύπου πολιτικά φωτισμένου - αγωνιστή ανθρώπου. Αυτού, που μας χρειάζεται σήμερα να ηγηθεί του Μετώπου. Το ΕΑΜ, τα ιδανικά του, οι αγώνες του, που κύριος καθοδηγητής, οργανωτής και αιμοδότης του στάθηκε το ΚΚΕ - μπόλιασαν την Τέχνη και τη Λογοτεχνία μας, από τότε και μέχρι σήμερα.

Ομως υπάρχει ένα ερώτημα. Πώς αξιοποιήσαμε αυτή την ακριβή, τη μοναδική κληρονομιά σε όλες τις μορφές της Τέχνης, που κανένας λαός δεν έχει να επιδείξει; Νομίζω ότι πολύ λίγο την αξιοποιήσαμε. Για να την αξιοποιήσουμε και να γίνει κτήμα των νέων που δεν τη γνωρίζουν, ένας τρόπος υπάρχει. Φτηνές εκδόσεις τσέπης και όχι μόνο της αντιστασιακής, αλλά και της κλασικής νεοελληνικής λογοτεχνίας, που, εκτός από το πνευματικό, θα αφήσουν και υλικό κέρδος. Αλλά και η ιδέα του Μετώπου θα αποκτήσει φτερά, τα φτερά της συναισθηματικής φόρτισης της Τέχνης. Ακόμα, τα ΜΜΕ του Κόμματος («Ριζοσπάστης», «902», ΚΟΜΕΠ, «Σύγχρονη Εποχή») να βελτιώσουν το προφίλ τους, που αντανακλά το πρόσωπο του Κόμματος. Σ' αυτόν τον τομέα γίνονται κατά καιρούς προσπάθειες στο «Ρ», που δεν έχουν συνέχεια, εκτός από το «7 μέρες "Ρ"», που πρέπει να συνεχιστεί. Ακόμα, η λογοτεχνική σελίδα του «Ρ» και τα κριτικά σημειώματα για την Τέχνη και τη Λογοτεχνία, πρέπει να έχουν την άποψή μας για την Τέχνη, τη μαρξιστική - λενινιστική άποψη. Οπως είναι σήμερα - εκτός εξαιρέσεων - αποπροσανατολίζει τον αναγνώστη. Σ' αυτόν τον τομέα αποφασιστική βοήθεια μπορεί να δώσει, όπως και στον «902» που κι εκεί υπάρχει η ίδια κατάσταση, η Αχτίδα Διανοουμένων Καλλιτεχνών - Λογοτεχνών. Αναφερόμαστε στα καλλιτεχνικά, αισθητικά θέματα των εκπομπών, που πολλές φορές δεν έχουν ιδεολογικό περιεχόμενο.

Ο «Ριζοσπάστης» και ο «902», για να τονώσουν το ενδιαφέρον των νέων για την Τέχνη και τη Λογοτεχνία, να καθιερώσουν ετήσια καλλιτεχνικά και λογοτεχνικά βραβεία, για το λόγο ότι το ΚΚΕ από την κοσμοθεωρία του υπέρ του εργαζόμενου λαού, που την επαληθεύουν οι αγώνες του, είναι μαζί με όλα τα άλλα γνήσιος πολιτιστικός φορέας, που ενσαρκώνει τα γνήσια ανθρωπιστικά ιδεώδη. Οι κλασικοί του μαρξισμού (Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν, Στάλιν, Μάο Τσε Τουνγκ), είχαν μεγάλη εκτίμηση στην Τέχνη, τόσο της κλασικής Ελλάδας, όσο και στη νεότερη και τη σύγχρονη προοδευτική Τέχνη. Ο Μαρξ θαύμαζε την αρχαία Ελλάδα, λέγοντας ότι ο θαυμάσιος και προικισμένος αυτός λαός πρόσφερε όσα κανένας άλλος λαός στον παγκόσμιο πολιτισμό. Ο Λένιν εκτιμούσε τη μεγάλη συμβολή των κλασικών Ρώσων συγγραφέων και κριτικών (Γκόγκολ, Τσέχοφ, Ντοστογιέφσκι, Γκόρκι, Τσερνισέφσκι και Ντομπρολιούμποφ κ.ά.), που, με τα έργα τους, την ανελέητη κριτική τους στο αστικοτσιφλικάδικο καθεστώς, προετοίμασαν τη σοσιαλιστική επανάσταση στη Ρωσία. Ακόμα στο «Τι να κάνουμε», αν «πρέπει να ονειροπολούμε», απαντάει καταφατικά, «αν το όνειρο μπορεί να ξεπερνά τη φυσική πορεία των γεγονότων»...

Ο Μάο Τσε Τουνγκ στο βιβλίο του «Τέχνη και Καλλιτέχνες» καυτηριάζει τη στάση ορισμένων καιροσκόπων, έγραψε ότι είναι μαρξιστές στην πολιτική και καπιταλιστές στην Τέχνη. Αυτοί οι «προοδευτικοί» καλλιτέχνες σήμερα στη ζωγραφική, στη γλυπτική και τη λογοτεχνία, με τα έργα τους, αντί να φωτίζουν το λαό, τον σκοτίζουν και τον αποπροσανατολίζουν. Ακόμα, πρέπει να αναφέρουμε τη συμβολή της Τέχνης και της Λογοτεχνίας και των εγκυκλοπαιδιστών στη Γαλλική Επανάσταση, καθώς και στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 (Ελληνική Νομαρχία, Ανωνύμου του Ελληνα, Θούριος του Ρήγα κ.ά.).

Η προοδευτική Τέχνη σήμερα μπορεί να συσπειρώσει όλους τους πατριώτες της Τέχνης και του Πολιτισμού, να δώσει φτερά στον αγώνα μας για ένα πλατύ δημοκρατικό, πατριωτικό μέτωπο στο χώρο του πολιτισμού, για «να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα», που οι ξενόδουλοι κύλησαν στη λάσπη.

ΚΟΒ Λογοτεχνών

Βιβλιογραφία

Β. Λένιν: «Για τη Λογοτεχνία και την Τέχνη». Μάο Τσε Τουνγκ: «Τέχνη και Καλλιτέχνες».

Κ. Βάρναλης: «Αισθητικά κριτικά».

Ηλ. Ερεμπουργκ: «Η δουλιά του Συγγραφέα»