«"Οι επιχειρηματίες που βλέπουν μπροστά θα έπρεπε να μετακινούνται στην ελληνική αγορά προσβλέποντας στην ανάπτυξη των εταιρειών τους στην Ευρώπη και ακόμα πιο πέρα. Αν η Ελλάδα δεν βρίσκεται στα ραντάρ σας ως μια αναδυόμενη οικονομία, μια μελλοντική ιστορία επιτυχίας, τότε θα πρέπει να μπει" επισήμανε ο Πρωθυπουργός. "Η Ελλάδα δεν είναι μια απομονωμένη οικονομία" σημείωσε ο κ. Παπανδρέου. "Είναι μέλος της ΕΕ και έχει σχέσεις με αναδυόμενες οικονομίες όπως η Τουρκία, η Μέση Ανατολή, η Μαύρη θάλασσα, τα Βαλκάνια".(...) "Η Ελλάδα σήμερα είναι μια διαφορετική χώρα. Μια χώρα με αξιόπιστη κυβέρνηση, μια χώρα που βρίσκεται στον δρόμο για μακροχρόνια ανάπτυξη και σταθερότητα"» (το θέμα στο ΒΗΜΑ).

«Η ελληνική κυβέρνηση αυτό που θέλει να επιδείξει στους μεγαλοκαπιταλιστές και τα μονοπώλια διεθνώς είναι τα "κατορθώματά" της στο ξεζούμισμα των λαϊκών στρωμάτων. Τους καλεί να επενδύσουν, γιατί έχει εξασφαλίσει, με όλα τα αντιλαϊκά μέτρα που πήρε και αυτά που θέλει να εφαρμόσει στη συνέχεια, φθηνότερη εργατική δύναμη, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, καλύτερους όρους εκμετάλλευσης των εργατών για κερδοφορία, όπως μείωση μισθών, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, παραπέρα χτύπημα των μικρομεσαίων στρωμάτων και των αυτοαπασχολούμενων, ώστε τα μονοπώλια να κυριαρχήσουν παντού. Η απελευθέρωση στον τομέα της ενέργειας, με την προβολή της λεγόμενης "πράσινης οικονομίας", την αξιοποίηση της αιολικής και ηλιακής ενέργειας, είναι το νέο "Ελ Ντοράντο" που τάζει στους καπιταλιστές. Υπόσχεται φορολογικό παράδεισο για την υψηλή κερδοφορία του κεφαλαίου.

Η όλο και εντονότερη αγανάκτηση των εργαζομένων των λαϊκών στρωμάτων, των παραγωγών όλου του κοινωνικού πλούτου που καρπώνονται οι καπιταλιστές, δεν πρέπει να διοχετευτεί σε διαχειριστικές λογικές, σε αυταπάτες ότι μπορεί με τις επενδύσεις των καπιταλιστών να κερδίσουν και οι εργάτες. Μοναδική διέξοδος για τα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από το κεφάλαιο είναι, παράλληλα με την πάλη για τα καθημερινά προβλήματα, οι αγώνες για διεκδικήσεις που να ικανοποιούν τις ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, για να μην πληρώσουν την καπιταλιστική κρίση, να βάλουν πλώρη για τη δική τους εξουσία, που θα κάνει τα μέσα παραγωγής, τα οποία οι εργαζόμενοι θέτουν σε λειτουργία, κοινωνική ιδιοκτησία» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).