Πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια άνοιξα την πόρτα σε κάποιο νεαρό που κρατούσε μπόλικα τεφτέρια, κόλλες χαρτί και μολύβια. Ηταν τα γκάλοπ στις δόξες τους. Μου είπε ότι γινόταν ένα γκάλοπ για τις εκλογές και μου ζήτησε να απαντήσω σε μερικές ερωτήσεις. Τα πηγαίναμε μια χαρά ως που με ρώτησε την ηλικία μου. Οταν του απάντησα ότι είμαι 68 χρόνων, μού ζήτησε συγνώμη και μου είπε: «Με συγχωρείτε, αυτή ήταν η πρώτη ερώτηση που έπρεπε να σας κάνω. Εχετε περάσει το όριο κατά τρία χρόνια. Το γκάλοπ απευθύνεται σε άτομα από 18 έως 65 χρόνων. Χαίρετε». «Χαίρετε». Εφυγε. Και όταν έφυγε.... τα άκουσε για καλά. Εντολές εκτελούσε. Τι έφταιγε; Αυτοί όμως που αποφασίζουν και επιβάλλουν κανονισμούς κατά την κρίση τους; Τι μυαλό διαθέτουν; Τέλος πάντων. Τα είπα στη γάτα μου. Ξεθύμανα. Γέλασα. Το ξέχασα. Επεσε και αυτό στο κασόνι των λησμονημένων που όλοι κουβαλάμε μέσα μας. Και λένε πως αν εμείς οι άνθρωποι δεν είχαμε την ικανότητα να ξεχνάμε, θα τρελαινόμασταν. Οσοι λοιπόν ξεχνάτε πολύ, παρηγορηθείτε. Δε θα τρελαθείτε ποτέ.

Την ιστορία μου με τα γκάλοπ την είχα ξεχάσει εντελώς και χρειάστηκε να διαβάσω και δεύτερη φορά το λόγο που εκφώνησε στο 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ ο Χαρίλαος Φλωράκης, για να προσέξω ότι πάνω από το κείμενο του λόγου έγραφε με μεγάλα γράμματα: «ΗΜΟΥΝΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΜΑΧΗΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ». Και μέσα με κανονικά γράμματα έλεγε: «Σε ό,τι με αφορά προσωπικά, ποτέ δεν είχα τη συνείδηση του βετεράνου απόμαχου. Από όποια θέση κι αν υπηρέτησα το Κόμμα και το Λαϊκό Κίνημα, ήμουνα και είμαι μαχητής του». Τότε θυμήθηκα τα γκάλοπ και γέλασα που ο σοφός πρόεδρος κατάφερε με λίγες λέξεις να εκφράσει τις σκέψεις που ήθελα να καταθέσω. Ομως θα συνεχίσω με το δικό μου τρόπο.

Δυσκολεύομαι να καταλάβω το διαχωρισμό των ανθρώπων κατά ηλικία και δε μου φαίνεται εύκολη δουλιά γι' αυτούς που πιστεύουν σ' αυτό το διαχωρισμό και θέλουν να τον εφαρμόσουν. Μπορεί κάποτε να αποκαλύψω ότι πάσχω από κάποια σπάνια ασθένεια που και μόνο το άκουσμα της λέξης «διαχωρισμός» μού φέρνει αλλεργία. Λόγω ηλικίας και αγάπης για τον άνθρωπο, έχω πολλούς φίλους. Το επάγγελμα δε στάθηκε ποτέ εμπόδιο στη φιλία μας. Το μόνο διαχωρισμό που παραδέχομαι ότι υπάρχει και μισώ και που θα πρέπει να τον εξαφανίσουμε το συντομότερο, είναι ο διαχωρισμός ανάμεσα στον εκμεταλλευτή και τον εκμεταλλευόμενο. Ανάμεσα στον άνθρωπο και τον υπάνθρωπο.

Ομως δεν μπορώ τελειώνοντας να μην κάνω μια ερώτηση: Τι θα πει βετεράνος κομμουνιστής; Τέως; Γέρος; Παραιτηθείς; Παύει ποτέ ο κομμουνιστής να είναι κομμουνιστής; Παύει ποτέ ο κομμουνιστής να δίνει το 100% των δυνατοτήτων του; Και ποιος αξιολογεί αυτό το 100%; Φυσικό είναι να έχει ένας νέος περισσότερη αντοχή από ένα ηλικιωμένο. Αλλά καμιά φορά πού ξέρεις;;!! Γι' αυτό, πάντα κατά τη γνώμη μου βέβαια, πιο σωστό είναι να εξετάσουμε τον άνθρωπο και όχι την ταυτότητά του.