Εξέδωσε ανακοίνωση χτες ο Συνασπισμός για τις συνεδριάσεις των Γιουρογκρούπ και ΕΚΟΦΙΝ, εκθέτοντας τον καημό του και την έγνοια του που «η αδυναμία λήψης απόφασης για την αντιμετώπιση του χρέους, στη βάση της οριστικής ρήξης με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική οικοδόμησης της ΕΕ, εντείνει το συνεχιζόμενο αδιέξοδο της ευρωζώνης και της ίδιας της ΕΕ».

Ισχυρίζεται δηλαδή ο ΣΥΝ ότι οι εντεταλμένοι του κεφαλαίου θέλουν αλλά δεν μπορούν, αδυνατούν, να έρθουν σε ρήξη με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική... Αναφέρεται στους πολιτικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου που αποστολή τους, στην οποία υποτάσσουν και θέληση και δύναμη και ικανότητες, είναι να περιφρουρούν και να προωθούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, της χώρας του ο καθένας και συνολικά της ευρωενωσιακής. Οτι υπηρετεί συνολικά την πλουτοκρατία με το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων το αποδέχονται ομοφώνως. Οι διαφωνίες και τα παζάρια τους δεν αφορούν στη διάσωση κάποιου απ' τα εναπομείναντα στους εργαζόμενους δικαιώματα, αλλά ποιας χώρας τα μονοπώλια θα ισχυροποιηθούν περισσότερο ή ποιας θα υποστούν τις λιγότερες ζημιές από την κρίση στην ΕΕ που συνεχίζει να βαθαίνει.

Ο ΣΥΝ όμως βλέπει σε όλα αυτά «αδυναμία ρήξης» με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Για να μην υπάρξει βέβαια καμία παρερμηνεία της έννοιας της ρήξης, σπεύδει να διευκρινίσει και τι εννοεί σαν τέτοια: «Απεμπλοκή της Ελλάδας από το μνημόνιο και συνολική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, με διαγραφή μέρους του (...). Χρειάζεται μια νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, που θα βάζει τέλος στην κερδοσκοπία των αγορών και θα προτάσσει τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι αυτές του κεφαλαίου». Δηλαδή σπέρνει αυταπάτες ότι η καπιταλιστική ΕΕ μπορεί να μεταρρυθμιστεί σε ΕΕ για ανάγκες της κοινωνίας και όχι του κεφαλαίου χωρίς να θιγεί το ζήτημα της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής! Γίνεται εύκολα αντιληπτή η κακοποίηση της έννοιας «ρήξη», όταν βαφτίζονται σαν τέτοια προτάσεις διαχείρισης της κρίσης πάντα απ' τη σκοπιά των συμφερόντων της πλουτοκρατίας. Και βέβαια δεν αξίζει ιδιαίτερο σχολιασμό η πρόταση - ισχυρισμός του ΣΥΝ ότι μια άλλη αρχιτεκτονική του ευρωενωσιακού οικοδομήματος είναι δυνατόν να βάλει τέλος στην κερδοσκοπία των αγορών. Οσο υπάρχουν αγορές θα υπάρχει κερδοσκοπία και η ΕΕ με όποια αρχιτεκτονική θα τις υπηρετεί, άλλωστε περιεχόμενο στην αρχιτεκτονική, τη δομή κλπ. δίνει αυτός που κατασκευάζει για να υπηρετήσει ανάγκες του, εν προκειμένω η εξουσία των μονοπωλίων για την οποία ο ΣΥΝ κάνει τουμπεκί ψιλοκομμένο.