«Η προστασία της εργασίας είναι κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα. Η πίεση που ασκήθηκε προς την Ελλάδα από το χθεσινό Eurogroup για πλήρη απελευθέρωση του συστήματος προσδιορισμού του ύψους των μισθών χτυπάει στην καρδιά τα συλλογικά εργασιακά δικαιώματα. Η κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με την αποσάθρωση της κοινωνίας. Τα εργασιακά δικαιώματα δεν μπορεί να γυρίσουν εκατό χρόνια πίσω». Τα παραπάνω συνθέτουν χτεσινή ανακοίνωση της «Δημοκρατικής Αριστεράς». Πόση αξία έχουν, όμως, τα κροκοδείλια δάκρυα; Γιατί περί αυτού πρόκειται. Ξέρουν καλά οι της ΔΗΜΑΡ ότι το Σύνταγμα τηρείται μόνο στο βαθμό που διασφαλίζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου και με μεγάλη ευκολία γίνεται κουρελόχαρτο όταν παρεμποδίζει τη δράση του και την κερδοφορία του. Ξέρουν καλά επίσης ότι η καρδιά των εργασιακών δικαιωμάτων στήθηκε προ πολλού στο απόσπασμα και τη σκανδάλη τράβηξε η ευρωένωση των μονοπωλίων, δηλαδή όλες μαζί οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της, που τόσο πολύ τους αρέσει, σε σημείο που να αξιώνουν περισσότερη, ισχυρότερη, ώστε να δώσει και τη χαριστική βολή. Ξέρουν, επίσης, καλύτερα ότι το σύστημα του οποίου είναι ένθερμοι οπαδοί - πρόσφατα στέλεχός τους αρθρογραφούσε στην «Αυγή» εξηγώντας μας γιατί πρέπει να σώσουμε τον καπιταλισμό - έτσι ακριβώς προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κρίση του, γυρνώντας την εργατική τάξη 100 και βάλε χρόνια πίσω.

Και, τέλος, θα έπρεπε να ξέρουν ότι ο λαός δεν τρώει κουτόχορτο για να εμπιστευτεί δυνάμεις, που, ενώ στηρίζουν τον αντίπαλό του που τον τσακίζει, του πουλάνε μετά κούφια συμπαράσταση.