Αυτή η γωνιά είναι ό,τι έχουν και δεν έχουν. Αυτά τα στρώματα, μια παλιά πολυθρόνα κι ένα τραπέζι που ακόμη δεν είχε γίνει καυσόξυλα να τους ζεστάνει, όλη η περιουσία τους. Ούτε 15 χρόνων τα τέσσερα παιδιά της φωτογραφίας, γνωρίζουν ήδη πως αυτός ο κόσμος μόνο αγγελικά πλασμένος δεν είναι. Τη γωνιά τους, όπως μας είπαν «γείτονες», δεν την αφήνουν ποτέ. Εκεί κοιμούνται, εκεί ξυπνούν, εκεί ζητιανεύουν, εκεί μοιράζονται την όποια τροφή τους. Εδώ κι έναν χρόνο καταδικασμένα στην εξαθλίωση, με την πιο απάνθρωπη μορφή της. Κι όμως ακόμα και σ' αυτές τις ψυχές η ευαισθησία περισσεύει. Μια κουβέρτα όλη κι όλη, χαρίστηκε «παμψηφεί» στο πέμπτο μέλος της παρέας: Στο σκύλο που κοιμάται αμέριμνα...

Πρωί της 15ης Δεκέμβρη του 2000, μόλις λίγα μέτρα πίσω από κεντρική λεωφόρο της Κωνσταντινούπολης. Γιατί η φτώχεια, καθώς ξέρουμε, μόνο σύνορα και ηλικίες δε γνωρίζει...