«Στα καλά χρόνια της μεταπολεμικής ανάπτυξης, ο δυτικός κόσμος ήταν γεμάτος από "οικονομικά θαύματα": το αμερικανικό, το γερμανικό, το ιταλικό, το ιρλανδικό. Ομως, αν έξυνε κανείς την επιφάνειά τους, ανακάλυπτε παντού τούς φτωχούς απόκληρους αυτών των θαυμάτων. Σήμερα, όμως, οι απόκληροι δεν είναι μόνο οι φτωχοί αλλά και οι νεόπτωχοι, η μεγάλη μεσαία τάξη που με την κρίση βρέθηκε ξαφνικά από τον παράδεισο στην κόλαση. Παντού, είναι σήμερα, μαζί με τους φτωχούς, το εύκολο θύμα κάθε "λιτού" προϋπολογισμού. Χρεοκοπεί κάθε μήνα στα δάνειά της, πληρώνει τους φόρους που κλέβουν άλλοι και τα μέλη της σφίγγουν το ζωνάρι, ακόμη κι όταν μπαίνουν δυο μισθοί στο σπίτι (...) Σωριάζονται οι χαμένες ταυτότητες βουνό, καθώς το σύστημα καταστρέφει τη μία τάξη μετά την άλλη που στέριωνε επάνω τους. Γι' αυτό, στα δύσκολα, δεν μπορεί να περιμένει στήριξη από καμιά τους» (από τη στήλη του Ρ. Βρανά στα ΝΕΑ).

«Η οικονομική κρίση προήλθε (...) εξαιτίας της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, με αποτέλεσμα τα μεγαλύτερα από το παρελθόν κεφάλαια που διαθέτουν οι καπιταλιστές - και στις τράπεζες και στους άλλους κλάδους της οικονομίας - να μην εξασφαλίζουν στους κατόχους τους ικανοποιητική κερδοφορία. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί: Το ενεργητικό του συνόλου των μεγάλων επιχειρήσεων στη χώρα, από 680 δισ. ευρώ το 2007, εκτοξεύθηκε στα 832 δισ. ευρώ το 2009 (...) όσα μέτρα περιλαμβάνονται στη λίστα της κυβερνητικής πολιτικής, όλα, μηδενός εξαιρουμένου, προβλέπουν την αφαίμαξη και το τσάκισμα των λαϊκών στρωμάτων, μόνο και μόνο για να ορθοποδήσουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Τα συνεχώς διευρυνόμενα οικονομικά κίνητρα, η χρηματοδότηση των θέσεων εργασίας, η πληρωμή των εργοδοτικών εισφορών από τα δημόσια ταμεία, οι πρωτοφανείς φοροαπαλλαγές, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, οι επιχειρηματικές συμβάσεις, η απελευθέρωση των απολύσεων, όλα αυτά (...) είναι αλλαγές στρατηγικού χαρακτήρα για το κεφάλαιο, αναδιαρθρώσεις που φέρνουν τα πάνω - κάτω στην κοινωνία (...) συνδέεται αποκλειστικά με την ύπαρξη της οικονομικής κρίσης του συστήματος, το οποίο προσπαθεί αγωνιωδώς να ισορροπήσει μέσα από τις διαδικασίες της ελεγχόμενης καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων, σε επίπεδα που να προσφέρουν και πάλι υψηλά κέρδη (...) Μια διαδικασία, όμως, που μαζί με την καταστροφή (...) φέρνει με ορμητικό τρόπο στην επικαιρότητα την ανάγκη της ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος συνολικά, ώστε να απαλλαγούμε και από την επιθετικότητα του κεφαλαίου και από τις κρίσεις που προκαλεί» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).