Το αίτημα για τη συγκρότηση ενός άλλου, αριστερού πόλου στην πολιτική ζωή επανέρχεται από πολλές πλευρές το τελευταίο διάστημα, άλλοτε καλοπροαίρετα άλλοτε όχι. Το πράγμα έχει βέβαια την εξήγησή του. Υπάρχει μια γνήσια ανησυχία από αρκετούς εργαζόμενους για το πώς θα παρέμβουν αποτελεσματικότερα στις εξελίξεις οι δυνάμεις που δε βολεύονται με την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων, πώς θα συντονιστούν ή και θα συνεργαστούν, για να αντισταθούν και να ανατρέψουν την επέλαση του κεφαλαίου και της νέας τάξης. Η αγωνία αυτή εντείνεται καθώς διαπιστώνουν ότι οι κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων και των λαών σαρώνονται ολοένα και περισσότερο από την επίθεση του νεοφιλελευθερισμού. Ταυτόχρονα, διακρίνουν ότι το σύστημα επιχειρεί να απορροφήσει και εκτονώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, ρίχνοντας στην «πολιτική αγορά» νέα πολιτικά μορφώματα, τύπου Αβραμόπουλου.

Κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει -και πολύ περισσότερο οι κομμουνιστές- αυτή τη γνήσια λαϊκή ανησυχία και αγωνία, η οποία ωστόσο δεν έχει πάντα καθαρή τη διέξοδο και την εναλλακτική λύση που ανταποκρίνεται πραγματικά στα συμφέροντα των εργαζομένων, της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Πάνω σε αυτή τη σύγχυση πατάνε ορισμένοι καλοθελητές με τη μάσκα του αριστερού, προσπαθώντας να κερδοσκοπήσουν και να κατευθύνουν τη λαϊκή αγωνία σε ανώδυνες «λύσεις» και τελικά να την ενσωματώσουν στο σύστημα. Στο πλαίσιο αυτό ρίχνονται «ιδέες» για συγκρότηση ενός «αντιδικομματικού πόλου», για «ενότητα της Αριστεράς», για «συνεργασία σε ό,τι συμφωνούμε», ευκαιριακά δηλαδή και άλλα παρεμφερή. Κατ' αρχήν, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι η συσπείρωση και ενότητα ενάντια στο δικομματισμό δε λέει απολύτως τίποτα, αν δεν υπάρχει από την αρχή ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα με τι θα αντικατασταθεί ο δικομματισμός. Κατά του δικομματισμού, για παράδειγμα, ήταν και ο Αντ. Σαμαράς ή ο Στ. Μάνος, για να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους, αλλά στην πρώτη ευκαιρία συνεργάστηκαν μαζί του. Το ίδιο βέβαια ισχύει και για την ηγεσία του ΣΥΝ, η οποία όμως δεν της έχει δοθεί η ευκαιρία παρά το γεγονός ότι διακαώς την επιδιώκει.

Είναι φανερό ότι για όποιον δε θέλει να εκφυλιστεί η επιδιωκόμενη συγκρότηση ενός αριστερού πόλου σε μιας μορφής διαχείριση της δικτατορίας των μονοπωλίων, είναι ανάγκη να προσδιοριστούν με σαφήνεια οι συντεταγμένες της πορείας πλεύσης του. Μπορεί να υπάρξει ένας αριστερός πόλος χωρίς να έχουν ξεκαθαρίσει όσοι συμμετέχουν σε αυτόν ότι η σύγκρουση και ρήξη με τα μονοπώλια και το ΝΑΤΟ είναι ουσιαστικά μονόδρομος; Μπορεί να υπάρξει αυτός ο αριστερός πόλος αν δεν έχει αποσαφηνιστεί σε βασικά ζητήματα η φιλολαϊκή πολιτική που θα υποσχεθεί και εφαρμόσει ως εξουσία; Μπορεί στο πρόγραμμά του να μην περιλαμβάνεται, π.χ., η κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων που ιδιωτικοποιούνται, η κατάργηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, η θεσμοθέτηση του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου, ο συνεταιρισμός για τα μικροαστικά στρώματα, το διώξιμο των βάσεων και των πυρηνικών, η καταγγελία του «Συμφώνου Σταθερότητας», κ.λπ.;

Το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές, δε θέτουν μαξιμαλιστικούς ή ουτοπικούς στόχους. Ομως δεν μπορούν να κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους ή να τους χαϊδεύουν τα αυτιά με αυταπάτες. Δεν μπορεί να υπάρξει λαϊκή εξουσία που απλά θα είναι μια καλύτερη εκδοχή της διαχείρισης της εξουσίας των μονοπωλίων. Απευθυνόμενο στους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες το ΚΚΕ έχει ξεκαθαρίσει ποια είναι η εναλλακτική λύση. Τα υπόλοιπα, θα κριθούν στη δράση και τους αγώνες και εκεί θα κριθεί ο προσανατολισμός και η δύναμη του Λαϊκού Μετώπου.