«Σε εποχές κρίσης και πλήρους ανατροπής η αξιοποίηση της γλώσσας γίνεται πιο σπουδαία ακόμη και από την ωμή βία. Πρέπει να πείσει για την αναγκαιότητα και την τεχνοκρατική ουδετερότητα των κυρίαρχων πολιτικών. Η χρήση της γλώσσας γίνεται τότε ολοκληρωτική, ισοπεδωτική, αδυσώπητη (...) Για να διαχύσει τις ευθύνες του, το καθεστώς (Πάγκαλος) εφηύρε το προκλητικό "όλοι μαζί τα φάγαμε", ενώ την ίδια στιγμή τα μέτρα του Μνημονίου χαρακτηρίζονταν "κοινωνικά άδικα, αλλά αναγκαία για τη σωτηρία της χώρας".

(...) τα άδικα μέτρα μετουσιώνονταν σταδιακά σε δίκαια και απαραίτητα (...) Στο πλαίσιο της γλωσσικής χειραγώγησης, η πτώχευση των πολιτών αποκαλείται "εσωτερική υποτίμηση", οι δραστικές μειώσεις των συντάξεων, οι περικοπές στην υγεία, την πρόνοια και την παιδεία, η εξουθένωση της κοινωνίας από τους συνεχείς βαρείς κεφαλικούς φόρους στα ίδια υποζύγια (μισθωτούς - συνταξιούχους), όλα εντάσσονται στο σχέδιο "σοσιαλιστικής αναγέννησης του έθνους", όπως ανέφερε χθες ο κ. Παπανδρέου μιλώντας στους Γερμανούς βιομηχάνους (...) ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών Ευάγγ. Βενιζέλος, όταν κατάλαβε ότι δεν πείθει για το πόσο κοινωνικά δίκαιο είναι το νέο χαράτσι στα ακίνητα μέσω ΔΕΗ, το αποκάλεσε κάτι σαν "ασφάλιστρο κινδύνου" (...)

Και το παιχνίδι με τις λέξεις συνεχίζεται (...) η συνεχής λιτότητα για τους πολλούς αποτυπώνεται με τον τεχνικό όρο "δημοσιονομική προσαρμογή", ενώ η αόριστη έννοια του "ασύμμετρου πολέμου" χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει τη μονιμότητα της "κατάστασης έκτακτης ανάγκης" (...) Η διάλυση της οικονομίας και της παραγωγής αποκαλούνται "αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές", οι καταργήσεις σχολείων και δημόσιων υπηρεσιών "συγχωνεύσεις", οι απολύσεις υπαλλήλων εφεδρεία, οι άγριες περικοπές αποδοχών ενιαίο μισθολόγιο και κατάργηση φοροαπαλλαγών, η περιστολή του δημόσιου τομέα και οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις "οικονομικός εξορθολογισμός", η απόλυτη, μονομερής λιτότητα "δημοσιονομική προσαρμογή".

Με τον ίδιο τρόπο, η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων αποτελεί προκάλυμμα για την ισοπεδωτική κατάργηση όλων των κοινωνικών κατακτήσεων, η υπονόμευση της εργατικής νομοθεσίας θεωρείται συνώνυμο της "ανταγωνιστικότητας", η κοινωνική αλληλεγγύη χαρακτηρίζεται πολυτέλεια και η αξιοκρατία γίνεται όρος όχι προσλήψεων, αλλά απολύσεων από το Δημόσιο (...) οι ασθενέστεροι της κοινωνίας απειλούνται πλέον ανοικτά με εξαφάνιση - "αναδιάταξη του παραγωγικού δυναμικού", στη γλώσσα των τεχνοκρατών» (ο Χρ. Ζέρβας στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).