Και νάτοι πάλι οι άρπαγες των ονείρων σου, οι ληστές της ζωής σου, να ξαναχτυπούν. Αφού σε ξεζούμισαν για καλά όλα τα χρόνια που ήσουν ακμαίος, επιχειρούν τώρα να σου στερήσουν και την τελευταία ελπίδα που έτρεφες: την ελπίδα που είχε να βγεις μετά από λίγα χρόνια στη σύνταξη και να ζήσεις δέκα, είκοσι χρόνια χωρίς το άγχος του μεροκάματου, χωρίς την τραχύτητα, γενικά, της βιοπάλης.

Σκεφτόσουν μάλιστα, όπως έλεγες, όταν ερχόταν αυτή η στιγμή, να φύγεις πλέον από την τσιμεντένια μεγαλούπολη, που διέψευσε οικτρά τις προσδοκίες της νεότητάς σου και να επιστρέψεις στη γενέτειρά σου. Να πας, δηλαδή, στο μικρό χωριό σου, να επισκευάσεις το πατρικό σπίτι και να μείνεις πια εκεί καλλιεργώντας το μικρό περιβολάκι και ξαναβρίσκοντας τους χυμούς της ψυχής σου.

Θέλει, λέει, να πάρει σύνταξη σε λίγα χρόνια και να ξεκουραστεί. Χαα! Ποιος είναι τελοσπάντων και σκέφτεται έτσι; Εφοπλιστής, τραπεζίτης, βιομήχανος, καλά, τώρα θα δει τι έχει να γίνει. Θα τον φορτώσουμε άλλα δέκα χρόνια δουλιάς στην πλάτη, θα του ψαλιδίσουμε για καλά και τη σύνταξη που θα πάρει στο τέλος και άντε μετά από όλα αυτά να απολαύσει τίποτε απ' όσα ελπίζει! Στην κόλαση έζησε όλο του το βίο και στην κόλαση θα τον τελειώσει για να μάθει τι εστί καπιταλισμός»!

Αυτή κι αν είναι ληστεία δηλαδή και αισχρότητα πρώτου μεγέθους. Γι' αυτό μη μένεις στιγμή αδρανής. Σήκωσε τη γροθιά σου και αντιστάσου σ' αυτούς που θέλουν να σε λιώσουν εντελώς. Γιατί αν μείνεις με σταυρωμένα τα χέρια, αποχαιρέτα για πάντα, φουκαρά μου, κάθε όνειρο που έτρεφες για τα στερνά χρόνια. Εκείνο το χέρσο περιβολάκι στο χωριό μόνο αν το σπείρεις με το σπόρο της αντίστασης και της πάλης μπορεί να ξανακαρπίσει!