Πέντε και πλέον χρόνια που κυβερνούν τον τόπο καταλήστευσαν ασύστολα τις λαϊκές τάξεις και ώθησαν πλήθος μέγα στο περιθώριο της ανέχειας και της απελπισίας, πέντε ολόκληρα χρόνια που τους έχουμε στο κεφάλι μας κούρσεψαν με μοναδική βαρβαρότητα τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους αγρότες, τους μικροεπαγγελματίες και δημιούργησαν στρατιές ενδεών και αποκλήρων. Βέβαια, δεν υπήρξαν αυτοί οι εμπνευστές της σφοδρής αντιλαϊκής επίθεσης. Αλλες, παλαιότερες, κυβερνήσεις του δικομματισμού «ήρξαντο χειρών αδίκων» εναντίον των οικονομικά ασθενών τάξεων. Οι «εκσυγχρονιστές», όμως, υπό τον κ. Σημίτη, όχι μόνο συνέχισαν, όταν ανήλθαν στην εξουσία το 1996, την ίδια αισχρή τακτική των προκατόχων τους, αλλά και την επεξέτειναν στο έπακρον. Επέπεσαν με πρωτοφανή μανία στους βιοπαλαιστές και τους έλιωσαν κυριολεκτικά. Επέδραμαν σαν ακρίδες στα ισχνά βαλάντια και τα απομύζησαν εντελώς. Αυξήσεις σκέτη κοροϊδία στους μισθούς και τις συντάξεις, περικοπές επιδομάτων, επαχθείς φόροι, τα πάντα επιστρατεύτηκαν εκ μέρους τους για να αφαιμαχθούν τα λαϊκά στρώματα και να περιέλθουν σε θέση πιο δεινή από τη δύσκολη, ούτως ή άλλως, στην οποία ήταν πάντοτε. Και η χώρα μετράει, ήδη, πάνω από 600.000 άνεργους και 2,5 περίπου εκατομμύρια ψυχές, που ζουν σε κατάσταση φτώχειας. Μάλιστα, τόσοι είναι οι ξεκληρισμένοι από τον «εκσυγχρονισμό», τόσα είναι τα θύματα των κυβερνώντων, των λύκων που φορούν δοράν προβάτου για να εξαπατούν και να διαιωνίζουν την ανήθικη εξουσία τους.

Δεν είναι, όμως, οι κύριοι μόνον ανελέητοι άρπαγες των λαϊκών εισοδημάτων. Είναι σε αίσχιστο βαθμό και θρασείς, γι' αυτό και έρχονται τώρα αυτοί, οι ένοχοι, οι υπαίτιοι της φτώχειας τόσων και τόσων ατόμων, να εμφανιστούν ως προστάτες τους! Θα δημιουργήσουμε, λένε, δίκτυο προστασίας των αναξιοπαθών και αναγγέλλουν πομπωδώς παροχές δισεκατομμυρίων προς όσους οι ίδιοι έφεραν στα όρια της λιμοκτονίας. Αφού έκαψαν το Γιάννη δηλαδή, κατά τη λαϊκή παροιμία, τώρα θέλουν να τον αλείψουν μέλι για να τον ανακουφίσουν!

Απειρες φορές ως τώρα οι «εκσυγχρονιστές» δήλωσαν ότι θα δείξουν το «κοινωνικό» τους πρόσωπο, αλλά αντ' αυτού δείχνουν μονίμως τη φριχτή πραγματική τους όψη στο λαό. Την αντιλαϊκότητα, δηλαδή, που τους διακρίνει (μονόπλευρη λιτότητα, φορομπηχτική μανία, αφαίρεση κεκτημένων κλπ.), την αντιδημοκρατικότητά τους (ξύλο, συλλήψεις και δίκες εργατών, γεωργών ως και συνταξιούχων), την οίηση (περιφρόνηση κάθε «ταπεινής» τάξης που προβάλλει αιτήματα) και χίλια δυο άλλα κουσούρια.