Αυτό που πρέπει να απαιτούμε από τις δυνάμεις μας και πρώτα απ' όλα από τον εαυτό μας, είναι η καθημερινή δουλειά και παρέμβαση στο κίνημα με βάση τη στρατηγική, σαν συμπυκνωμένο πρόγραμμα δράσης.

Είναι πλέον καιρός να κατανοηθεί από όλες τις δυνάμεις μας και τον περίγυρό μας ότι οι καιροί που απλά η αγωνιστικότητα, η εντιμότητα, η αυτοθυσία ήταν αρκετά για να συσπειρώσεις ευρύτερες δυνάμεις, μας έδιναν από μόνα τους το προβάδισμα στο κίνημα, έχουν περάσει.

Πρέπει να συνηθίσουν οι δυνάμεις μας στη διαπάλη, μπροστά στους εργάτες με τον οπορτουνισμό, με τις βολικές μεγαλοστομίες του, αλλά και με την υπονομευτική δουλειά του. Να συνηθίσουν όχι μόνο στην καταγγελία του οργανωμένου φορέα του οπορτουνισμού, αλλά στο ξερίζωμα αυτού του τρόπου σκέψης από τους εργάτες, έστω και αν δεν επηρεάζονται άμεσα από τον οργανωμένο φορέα του οπορτουνισμού. Στο ξερίζωμα αυτού του τρόπου σκέψης από μέρος του περίγυρού μας, αλλά ακόμα και κάποιων κομματικών δυνάμεων.

Η δράση μας πρέπει να είναι ένας δημιουργικός συνδυασμός ιδεολογικοπολιτικής και μαζικής δράσης.

Κι αυτό δεν γίνεται αν δεν στύψεις το μυαλό σου να εξειδικεύσεις, να σχεδιάσεις με βάση τη στρατηγική σου σε κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα. Και στο επίπεδο αυτό αποκαλύπτεται μπροστά στις δυνάμεις σου, αλλά και ευρύτερα, το ότι οι βασικοί στόχοι του Κόμματος (ανασύνταξη κινήματος - λαϊκή συμμαχία στον κλάδο και στη γειτονιά - κομματική οικοδόμηση και ισχυροποίηση του Κόμματος) αναγκαία αλληλοσυμπληρώνονται, το ένα δεν μπορεί να δουλέψει χωρίς το άλλο. Για παράδειγμα -και αυτό βγαίνει μέσα από την όποια εμπειρία της οργάνωσής μας στην προσπάθεια για κοινωνική συμμαχία εργατών - κτηνοτρόφων σε επίπεδου του κλάδου της γαλακτοβιομηχανίας στην Κ. Μακεδονία. Τι αποδείχθηκε: Οτι δεν αρκούσε μόνο να καλέσεις σε συσπείρωση στο κοινό άμεσο πρόβλημα εργάτες και κτηνοτρόφους, αλλά η υποδομή πάνω στην οποία μπορούσε να οικοδομηθεί μια τέτοια συσπείρωση ήταν η ενότητα της εργατικής τάξης σε επίπεδο κλάδου που με τη σειρά του έβαζε «στα γρήγορα» μπροστά στο ζήτημα της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος σ' αυτόν, στην αλλαγή συσχετισμών και προσανατολισμού.

Και όταν λέμε αλλαγή προσανατολισμού δεν αρκούμαστε μόνο στην αλλαγή των αριθμητικών συσχετισμών στα σωματεία. Το προχωρήσαμε σε ένα βαθμό, κάναμε σημαντικά βήματα. Στήσαμε κλαδικό σωματείο τροφίμων με καλή βάση στις γαλακτοβιομηχανίες. Αποκτήσαμε ομάδες πρωτοπορίας μέσα σ' αυτές. Είχαμε ακόμα και αυτοτελή απεργιακή δράση κόντρα στον εργοδοτικό συνδικαλισμό που κυριαρχεί. Εχουμε τον πρόεδρο στο σωματείο μιας μεγάλης βιομηχανίας. Πολύ καλύτερα πιο συστηματικά και πιο δεμένα με την πράξη προβάλλαμε την πολιτική του Κόμματος, την πρότασή του.

Ομως από μόνο του αυτό δεν έλυσε το πρόβλημα. Τα φαινόμενα της ανάθεσης, της μη σύγκρουσης όχι απλά με τις συγκεκριμένες εργοδοσίες, αλλά με την πολιτική των μονοπωλίων στον κλάδο, δεν λύθηκαν. Δηλαδή δεν δημιουργήθηκε ένα υπόβαθρο όπου η ταξική ενότητα του κλάδου και η κοινωνική συμμαχία σ' αυτόν να ξεκαθαρίζει το μονοπώλιο - αντίπαλο, να συγκεντρώνει και να κινητοποιεί δυνάμεις ενάντιά του και ενάντια στο αστικό κράτος που το θωρακίζει, δεν ανοίγει τα μάτια του κόσμου όχι γενικά για το κράτος και την παρέμβασή του (που όλοι την αναζητούν), αλλά για το ποιο κράτος, ποια εξουσία. Αυτό το ζήτημα δεν είναι πια θεωρητικό, είναι απόλυτα πρακτικό, θέμα προσανατολισμού αιτημάτων, συσπείρωσης και συγκέντρωσης δυνάμεων όχι μόνο για την κρίσιμη επαναστατική κατάσταση, αλλά για την επόμενη φάση της ταξικής πάλης.