Να προσέξουμε δυο ζητήματα που αφορούν το συσχετισμό δυνάμεων.

α) Ο εχθρός δεν είναι ανίκητος, αλλά διαθέτει ακόμη μεγάλες εφεδρείες. Βαδίζουμε σε εχθρικό «έδαφος». Η ίδια η αστική κοινωνία ολόκληρη - όχι μόνο οι πολιτικές κορυφές - τείνουν να διασαλεύσουν την ιδεολογικοπολιτική - στρατηγική ενότητα του Κόμματος. Κρατά υπό συνεχή πίεση και τον περίγυρό μας. Δοκιμάζει τις αντοχές μας πολύ περισσότερο υπό συνθήκες οικονομικής κρίσης και αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού.

β) Η εκτίμηση των διαθέσεων των εργαζομένων είναι ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα σε κάθε περίοδο, ιδιαίτερα σε μεγάλου βάθους οικονομικές κρίσεις. Οι ιστορικές καταστάσεις δεν επαναλαμβάνονται σαν φωτοτυπία, η καπιταλιστική εξέλιξη έχει σήμερα διαμορφώσει τη συγκεκριμένη κατάσταση διαφορετικά από, π.χ., τη μεγάλη κρίση του Μεσοπολέμου, όπως πάντα έχουμε να διδαχτούμε από γενικής ισχύος συμπεράσματα από το παρελθόν που θα μας βοηθήσουν να μη βιαζόμαστε σε κάποιες επιλογές και, αντίθετα, να επισπεύδουμε άλλες, να μετράμε με τη μεγαλύτερη δυνατή προσέγγιση το συσχετισμό των δυνάμεων, να μην απολυτοποιούμε μορφές οργάνωσης και πάλης κ.λπ.

Η στρατηγική μας δεν μπορεί να προωθηθεί ούτε καν να σταθεί χωρίς να απλώσει το Κόμμα πιο πολλές βαθιές και γερές ρίζες στο επαναστατικό υποκείμενο, στην εργατική τάξη, χωρίς την οργάνωσή της που αποδιαρθρώνεται κάθε στιγμή από τον αντίπαλο και ιδιαίτερα σε περίοδο οικονομικής κρίσης, όπου μεγαλώνει ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους εργάτες. Παραμένει οξύ το πρόβλημα της κοινωνικής σύνθεσης του Κόμματος, εκφράστηκε στις συνδιασκέψεις. Αν αντεπεξέλθουμε στο κύριο μέτωπο θα έχουμε πρόοδο και στα υπόλοιπα, στα οποία πρέπει να δρούμε ταυτόχρονα και να εξαντλούμε τις δυνατότητες, π.χ. μικροαστικά στρώματα.

Κατά συνέπεια, όλες οι πλευρές της δράσης μας, η οργανωτική - πολιτική, η προπαγάνδα, η εσωκομματική συζήτηση κ.λπ. πρέπει να εναρμονιστεί με το καθήκον της δράσης στην εργατική τάξη κατά συγκεκριμένο τρόπο.

Να συνεχιστεί η συγκέντρωση δυνάμεων, η μελέτη της διάταξής τους είναι συνεχής διαδικασία αφού συνεχείς είναι οι αλλαγές στην τάξη, στην ταξική διάρθρωση.

Η ανάδειξη στελεχών και η βοήθεια στα νέα στελέχη να έχει κριτήριο την ικανότητα να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση, τα πρακτικά αποτελέσματα, την ικανότητα για δουλειά μυρμηγκιού, επιμονή, υπομονή, αντοχή.

Χρειάζεται συνεχής μελέτη της κατάστασης της εργατικής τάξης, των διαφόρων τμημάτων της, όχι μόνο με βάση τους δείκτες της στατιστικής και τους μέσους όρους αλλά στη ζώσα πραγματικότητα και με τις Κομματικές Οργανώσεις μας και τα συνδικάτα.

Να εκτιμηθεί συλλογικά η πείρα των τελευταίων χρόνων για τις μορφές οργάνωσης της εργατικής τάξης (π.χ., κλαδικά σωματεία, επιχειρησιακά, σωματειακές επιτροπές κ.λπ.) και η προοπτική τους στις νέες συνθήκες δράσης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Η ανεργία σε συνάρτηση με την εξατομίκευση, αποξένωση κ.λπ. στον τρόπο ζωής βάζουν πολύ μεγάλα εμπόδια και επιβάλλεται να βρούμε και νέα όπλα (μορφές οργάνωσης, δράσης κ.λπ.) για να αντιμετωπιστούν. Μια ορισμένη πείρα έχει η ΚΟ Αττικής.

Να επιλέξουμε προσεκτικά τις μορφές πάλης εξαντλώντας τις δυνατότητες για συμμετοχή των αγωνιζόμενων, όχι από τα πάνω, η πάλη δεν είναι προπαγάνδα, είναι ενέργεια, κίνηση μαζών. Υπάρχουν καταστάσεις που τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού εκφράζονται με την ενεργητική κίνηση πολύ μικρού αριθμού αγωνιζόμενων, επιβάλλεται όμως προσεκτική χρήση αυτής της αλήθειας. Η λογική της ανάθεσης είναι πλευρά της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής που θέλει τις μάζες στο περιθώριο, είναι η λογική του κοινοβουλευτισμού που εκφράζεται παντού και πρέπει να την πολεμάμε παντού.

Η πρωτοβουλία και η ανησυχία μας έχει αφετηρία και κέντρο το χώρο δουλειάς. Δεν καθοδηγούμε ενέργειες αλλά κίνημα, υπολογίζουμε τι αποκρυστάλλωμα μένει ως συνείδηση και οργάνωση.

Η τακτική μας να παίρνει υπόψη τη δράση των άλλων δυνάμεων και χρειάζεται να την παρακολουθούμε στενά σε επίπεδο ΚΟΒ. Εναπόκειται στην τέχνη της καθοδήγησης πώς θα ξεχωρίζουν τα κύρια, πώς θα γίνονται οι ιεραρχήσεις, πώς θα διατάσσονται οι δυνάμεις, με συλλογική κρίση και απόφαση αποφεύγοντας τη σπατάλη δυνάμεων και τον ετεροκαθορισμό. Παρότι δεν καθορίζουμε εμείς το πεδίο της πάλης έχουμε ορισμένες δυνατότητες επιλογών.

Οι νέες συνθήκες δυναμώνουν την πίεση «όλοι μαζί», η τακτική στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα πρέπει να το παίρνει υπόψη δυναμώνοντας το μέτωπο στο ρεφορμισμό - οπορτουνισμό, οι ελιγμοί θα είναι αναγκαίοι, θα βαδίζουμε σε πιο λεπτή κόψη του ξυραφιού να απομονωθούμε ή να τσουβαλιαστούμε μαζί του. Υπάρχει και θετική πείρα για αξιοποίηση.