«Κόκκινο χρυσό» αποκάλεσε τότε τις φράουλες της Μανωλάδας, ο πρώην πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου φροντίζοντας ταυτόχρονα να επιδαψιλεύσει δάφνες στους «πρωτοπόρους», όπως αποκάλεσε τους εκεί «τσιφλικάδες».
Είναι οι ίδιοι «τσιφλικάδες» που έβγαζαν και βγάζουν το «χρυσό» τους χρησιμοποιώντας όλες τις μεθόδους της «ανθρωπιάς» απέναντι στους μετανάστες εργάτες γης.
Είναι οι ίδιοι «τσιφλικάδες» που λίγο διάστημα πριν από τα εύσημα του πρώην πρωθυπουργού, είχαν στείλει τα τσιράκια τους να πραγματοποιήσουν νυχτερινή επιδρομή στα σπίτια εκατοντάδων μεταναστών εργατών γης - επειδή απεργούσαν για καλύτερα μεροκάματα - με καραμπίνες, πιστόλια, ρόπαλα και σιδερολοστούς, χτυπώντας τους και απειλώντας πως θα τους σκοτώσουν σε περίπτωση που δεν τερματιστεί η απεργία.
Ολόκληρος πρωθυπουργός, δεν τα γνώριζε όλα αυτά;...
*
Η τοποθέτηση του τότε υφυπουργού Εσωτερικών της κυβέρνησης της ΝΔ ήταν αποκαλυπτική περί της πολιτικής που υποθάλπει το «θερμοκήπιο» της κτηνωδίας που είχε συντελεστεί - και τότε - εναντίον των εργατών γης στη Μανωλάδα.
Ο τότε υφυπουργός Χηνοφώτης, από βήματος Βουλής, όχι μόνο είχε καλύψει τους τσιφλικάδες, όχι μόνο επέδωσε εύσημο μνεία στην Αστυνομία που τους έκανε πλάτες όταν - και τότε - τρομοκρατούσαν μετανάστες και χτυπούσαν συνδικαλιστές, αλλά είχε προβεί και σε συστάσεις στο ΚΚΕ ότι πριν πάει να συμπαρασταθεί στους εργάτες, θα έπρεπε να ειδοποιήσει την... Αστυνομία!
Βέβαια, ο κ. υφυπουργός είχε... καλή πρόθεση:
Οπως είχε ισχυριστεί σε μια δοκησισοφία ολκής, έπρεπε να ειδοποιήσει το ΚΚΕ ότι πήγαινε να συμπαρασταθεί στους εργάτες γης, ώστε να σπεύσει η Αστυνομία για να προστατέψει τα μέλη του Κόμματος! Φυσικά καμία εξήγηση δεν δόθηκε - ούτε τότε - για το γεγονός ότι παρουσία της Αστυνομίας οι τραμπούκοι των «τσιφλικάδων» επιτελούσαν το «έργο» τους. Οτι οι τραμπούκοι και οι μισθοφόροι των καπιταλιστών παραγωγής φράουλας προπηλάκιζαν μετανάστες που πριν τους είχαν στοιβάξει σε απάνθρωπους καταυλισμούς. Οτι οι ίδιοι τραμπούκοι, μπροστά στα μάτια των αστυνομικών δυνάμεων βιαιοπραγούσαν ενάντια στα στελέχη του ΚΚΕ, που είχαν σπεύσει για συμπαράσταση στους εργάτες γης.
Εκείνο όμως που σαφώς είχε ομολογηθεί εμμέσως από τις τοποθετήσεις των εκπροσώπων του κεφαλαίου είναι ότι στην Ελλάδα του καπιταλιστικού νεοτσιφλικάδικου «Φαρ Ουέστ», όταν πρόκειται να υπερασπιστείς τα δικαιώματα των εργατών, χρειάζεσαι... αστυνομική προστασία!
*
Ο τότε υπουργός Εσωτερικών, κ. Πρ. Παυλόπουλος, στη σύνοδο των υπουργών της ΕΕ που είχε συνέλθει στο Λουξεμβούργο για τα θέματα της μετανάστευσης είχε δηλώσει:
«Η Ελλάδα ακολουθεί μια σύγχρονη μεταναστευτική πολιτική, αντάξια της ιστορίας και του πολιτισμού της, βασισμένη στις αρχές της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς του»!
Αυτά στα λόγια. Γιατί την ίδια ώρα που ακούγονταν αυτά τα ωραία και παχιά, στην πράξη, εδώ στην Ελλάδα, στη Μανωλάδα, το κράτος των καπιταλιστών είχε δείξει το πραγματικό του πρόσωπο: Κράτος - όργανο εκμετάλλευσης των εργατών. Μηχανισμός τρομοκράτησης των προλετάριων. «Στρατηγείο» καταστολής και επιβολής της βαρβαρότητας.
Εκείνες τις ίδιες ώρες στη Μανωλάδα εκτυλίσσονταν σκηνές «άγριας Δύσης» στα καταλύματα - τρώγλες των μεταναστών εργατών. Γινόταν εισβολή των μεγαλοαγροτών με τους τραμπούκους τους στα παραπήγματα από νάιλον που αποτελούν - από τότε - στέγη για τους εργάτες γης. Εξελισσόταν το πογκρόμ των μπιστικών και των ραβδούχων της εργοδοσίας ενάντια στους σύγχρονους είλωτες.
Εξελισσόταν δηλαδή το «έργο» με τον «δουλοκτήτη» να κρατά στο ένα χέρι το πιστόλι και στο άλλο το μαστίγιο. Αλλά αυτό το «έργο» - και τότε, και τώρα και πάντα - έχει όνομα:
Λέγεται απανθρωπιά, λέγεται κτηνωδία, λέγεται καπιταλιστική «νομιμότητα».
***
***
Τα αφεντικά (και το κράτος των αφεντικών) με τα αφεντικά. Πιστοί στο δικό τους «διεθνισμό» που λέει ότι «το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα».
Κι ο εργάτης με τον εργάτη. Με δύναμη την αλληλεγγύη, με πυξίδα την ενότητα της τάξης, με σκοπό μια πατρίδα σε έναν άλλο κόσμο, όπου λυδία λίθος της ανθρωπιάς και της προκοπής θα είναι ο σεβασμός στον εργάτη, ανεξάρτητα από χρώμα, από εθνικότητα, από θρησκεία.
Οσο για τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονικής απανθρωπιάς που εκδηλώθηκε προχτές στη Μανωλάδα, η υποκρισία ορισμένων είναι τόσο χυδαία, όσο και ο ευθύς ταξικός, εθνικιστικός, ρατσιστικός και φασιστικός τους λόγος. Η υποκρισία τους θυμίζει έναν επίσης εξίσου «αθώο» για τα «ανδραγαθήματα» της δικής του εποχής, που όταν τον ρωτούσαν τι είχε να πει για τις διώξεις των Εβραίων, απαντούσε:
«Τέτοια πράγματα δε γίνονται. Αν γίνονταν θα το γνώριζα»!
Ηταν ο Γκαίμπελς...