ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟ ΛΑΘΟΣ: «Μετά τον λάθος "πολλαπλασιαστή του ΔΝΤ" σειρά έχουν οι λανθασμένες προσεγγίσεις Ρόγκοφ - Ράινχαρτ που κάνουν την mainstream ακαδημαϊκή οικονομική κοινότητα να τρίζει, από την Οξφόρδη έως το Χάρβαρντ (...) Οσο η κρίση διεθνώς επιδεινώνεται, όπως καταγράφει η τελευταία έκθεση του ΔΝΤ, τόσο αναδεικνύονται τα αδιέξοδα που βυθίζουν τον πλανήτη στο φαύλο κύκλο της ύφεσης και του χρέους. "Θάνατος με ένα Excel" είναι το σχόλιο του νεοκεϊνσιανού βραβευμένου με νόμπελ οικονομολόγου Π. Κρούγκμαν. Αμφισβητούνται οι πιο εμπεριστατωμένες έρευνες, από ένα λάθος στο Excel, σχολιάζει κείμενο στη Washington Post, στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται και οι Financial Times. Παγκόσμια συζήτηση έχει ανοίξει σε όλα τα social media, με την οργή και την ειρωνεία να ξεχειλίζουν (...)

ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗΣ: Ολη η Ευρώπη εγκλωβίστηκε σε μια μακρά ύφεση που τώρα χτυπά ακόμα και τις εύρωστες χώρες. Μόνο οι ΗΠΑ ξέφυγαν λίγο μετά την εκλογή Ομπάμα, όχι όμως και οριστικά αφού η «εκτύπωση» χρήματος δεν δείχνει να δουλεύει τροφοδοτώντας μόνο φούσκες. Με την αμερικανική οικονομία να στριμώχνεται ξανά επικίνδυνα στη θηλιά της ύφεσης και του χρέους, με την ανεργία να υποχωρεί πολύ δύσκολα (...) δεν υπάρχει κανένα σημάδι από τη μεριά των νεο-κεϊνσιανών ότι η "ποσοτική χαλάρωση" (QE- "εκτύπωση" χρήματος) φέρνει αποτελέσματα. Η βρετανική μεταποίηση παραμένει στα τάρταρα, παρόλο που η τιμή της λίρας έχει πέσει. Τα πιο πρόσφατα στοιχεία για την απασχόληση στις ΗΠΑ δείχνουν ότι το Μάρτη δημιουργήθηκαν 88 χιλιάδες θέσεις εργασίας, λιγότερες από τις μισές από ό,τι είχε προβλεφθεί, σημειώνει ο Αλεξ Καλλίνικος, καθηγητής ευρωπαϊκών σχέσεων στο King's College στο Λονδίνο (...)

ΕΙΝΑΙ ΚΡΙΣΗ ΥΠΕΡΣΥΣΩΡΕΥΣΗΣ: Η ποσοτική χαλάρωση είναι λανθασμένο φάρμακο γιατί αυτό που εμποδίζει την ανάπτυξη δεν είναι η έλλειψη χρήματος. Οι εταιρείες χρησιμοποίησαν την Μεγάλη Υφεση του 2008-2009 για να συμπιέσουν χειρότερα τους εργάτες τους. Στις ΗΠΑ τα κέρδη ανά εργαζόμενο διπλασιάστηκαν ανάμεσα στο 2002 και το 2012 (...) ο Ρόμπερτς υπολογίζει ότι το αμερικάνικο ποσοστό κέρδους -δηλαδή τα κέρδη αναλογικά με τα κεφάλαια που έχουν επενδύσει οι εταιρείες- βρίσκεται χαμηλότερα από τις πιο σημαντικές πρόσφατες κορυφώσεις του το 1997 και το 2005. Ετσι, τα αφεντικά κάθονται πάνω στα κέρδη τους περιμένοντας για καλύτερες μέρες. Μπορεί να χρειαστεί να περιμένουν πολύ» (στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, ηλεκτρονική έκδοση).