Μετά την κατάρτιση του σχεδίου νόμου με τον ψευδεπίγραφο τίτλο για τη δήθεν «πάταξη της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος» (τρομονόμος), είδε το φως της δημοσιότητας με το από 9-3-2001 φύλλο της εφημερίδας «Ριζοσπάστης», δεύτερο σχέδιο νόμου με τον επίσης ψευδεπίγραφο τίτλο «Ελευθερία Συναθροίσεων και Διαδηλώσεων». Την ύπαρξη και το περιεχόμενο και του δεύτερου αυτού νομοσχεδίου επιβεβαίωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αλλά και ο πρωθυπουργός, απαντώντας στις 30-3-2001 στη Βουλή σε Επίκαιρη Ερώτηση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Για να δικαιολογήσει, μάλιστα, ο πρωθυπουργός αυτή την αντιδημοκρατική προοπτική, με την απάντησή του επικαλέστηκε την ταλαιπωρία χιλιάδων πολιτών από «ομάδες των 20, 50, 100 ατόμων που κλείνουν τους δρόμους». Ισχυρίστηκε ότι η κοινή γνώμη «δυσανασχετεί με αυτό το φαινόμενο και περιμένει από την κυβέρνηση να περιορίσει την κατάχρηση η οποία υπάρχει στα δικαιώματα τα οποία κατοχυρώνει το Σύνταγμα». Σε σχέση με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο και την αιτιολόγησή του επισημαίνουμε τα εξής:

1. Με τη διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 11 του Συντάγματος θεσμοθετείται το θεμελιώδες δικαίωμα των Ελλήνων πολιτών να συνέρχονται, να διαδηλώνουν, να πραγματοποιούν συγκεντρώσεις και πορείες. Ακόμη καθιερώνεται από τις διατάξεις των παρ. 1 των άρθρων 20 και 11 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αντίστοιχα. Τέλος, προστατεύεται ακόμη και από τις διατάξεις των άρθρων 12 και 23 του Συντάγματος με τις οποίες επιτρέπεται η Σύσταση Ενώσεων Προσώπων και διασφαλίζεται η συνδικαλιστική ελευθερία, καθώς και από τη διάταξη του άρθρου 5 του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη. Τόσο, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όσο και ο Ευρωπαϊκός Κοινωνικός Χάρτης έχουν κυρωθεί από το Κοινοβούλιο της χώρας μας, (ΝΔ 53/1974 και Ν. 1426/1984 αντίστοιχα), αποτελούν εσωτερικό Δίκαιο και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου, κατά τη διάταξη της παρ. 1 του άρθρου 28 του Συντάγματος. Εχει γίνει δε δεκτό από την επιστήμη, αλλά και από τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ότι οι διαδηλώσεις, πορείες κλπ. αποτελούν μορφές έκφρασης της Ελευθερίας του Συνέρχεσθαι. Ετσι, το κράτος οφείλει και υποχρεούται, όχι μόνο ν' απέχει (να μην τις απαγορεύει), αλλά να τις προστατεύει με τη λήψη των κατάλληλων μέτρων και αυτό προς αποφυγή δημιουργίας εμποδίων.

2. Το σχέδιο νόμου, με το οποίο στην ουσία απαγορεύονται οι συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και πορείες, έχει καταρτιστεί με βάση τη γνωμοδότηση με αριθμό 4 και από 30-3-1999 της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου και το στερούμενο νομικού κύρους αυταρχικό νομικό οπλοστάσιο της στρατιωτικής δικτατορίας (1967 - 1974), όπως το ΝΔ 794/1971 και τα ΒΔ 168/1972 και 269/1972. Τότε, με την εν λόγω γνωμοδότηση, ύστερα από ερώτημα του υπουργού Δημοσίας Τάξεως που είχε υποβληθεί, σχετικά με την άσκηση του δικαιώματος που έχουν οι Ελληνες πολίτες να συνέρχονται, αποφάνθηκαν ότι η συνάθροιση απαγορεύεται όταν υπάρχουν λόγοι «προστασίας έννομων αγαθών». Σαν τέτοια επικαλέστηκαν τη «δημόσια ασφάλεια και διατάραξη της οικονομικής και κοινωνικής ζωής της χώρας», αλλά και «την απειλή της κοινής ειρήνης» και υποδείκνυαν τη μόνιμη απαγόρευση των συναθροίσεων, διαδηλώσεων και πορειών κατά τόπο και χρόνο όπως σε χώρους έξω από τις πρεσβείες των ξένων χωρών και στις κατοικίες των μελών της κυβέρνησης, στους εθνικούς δρόμους και στους κεντρικούς δρόμους των πόλεων σε ώρες κυκλοφοριακής αιχμής.

3. Η Δικαιοσύνη, ταξική στην προέλευση και τη δομή της, τμήμα του ταξικού αστικού κράτους, στην πορεία της συνταγματικής ιστορίας της χώρας μας δεν μπόρεσε να καταξιωθεί στη συνείδηση των πολιτών ως ανεξάρτητη λειτουργία, ως εγγυητής των ατομικών δικαιωμάτων και των συνταγματικών ελευθεριών, ρόλο που υποτίθεται ότι μπορούσε και είχε υποχρέωση να παίξει, έστω στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Με τη χειραγώγησή της από την εκτελεστική εξουσία και τη συνεχή εφαρμογή μιας αυταρχικής νομοθεσίας, που στην ουσία είναι η θέληση της κυρίαρχης τάξης, ανεξάρτητα αν εμφανίζεται σα θέληση ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, ολισθαίνει συνεχώς σε αυταρχικές κατευθύνσεις. (Η πρωτοφανής επιχείρηση των μαζικών ποινικών διώξεων, δικών και καταδικών σε βάρος των αγροτών, η κήρυξη των απεργιών ως παράνομων και καταχρηστικών, η επιβολή βαρυτάτων ποινών στους εργαζομένους, η δίωξη των εκπροσώπων του μαζικού λαϊκού κινήματος κλπ. επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές).

4. Σήμερα, με το σχέδιο νόμου η απαγόρευση επεκτείνεται και σ' άλλους χώρους, όπως εντός ζώνης ακτίνας 100 μέτρων πέριξ των κτιρίων του Προεδρικού Μεγάρου, του Μεγάρου της Βουλής των Ελλήνων, του Μαξίμου και των εν γένει διπλωματικών αποστολών ξένων χωρών. Η μόνιμη αυτή απαγόρευση είναι αντισυνταγματική, γιατί επιβάλλει ως προς αυτούς τους χώρους νομικό καθεστώς καταστάσεως πολιορκίας, αφού αναστέλλει την εφαρμογή του άρθρου 10 του Συντάγματος. Ακόμα πρέπει να τονιστεί ότι και για τις μεγάλες διαδηλώσεις και πορείες, όπως (εργατικής Πρωτομαγιάς, Πολυτεχνείου, του Κινήματος Ειρήνης για την πολιτική και στρατιωτική κατάσταση της περιοχής των Βαλκανίων, μεγάλων συνδικαλιστικών φορέων κ.ά.) με το εν λόγω νομοσχέδιο επέρχεται ουσιαστική πραγματική απαγόρευση, αφού δεν επιτρέπεται η κατάληψη ολοκλήρου του οδοστρώματος των οδών και η πλήρης διακοπή της κυκλοφορίας των οχημάτων. Και προκύπτει το ερώτημα με ποιο τρόπο αυτές θα πραγματοποιούνται; Τέλος, εκτός των άλλων, η αστυνομική αρχή δύναται με απόφασή της να απαγορεύσει την πραγματοποίηση δημοσίων υπαίθριων συναθροίσεων, εάν από αυτές επίκειται κίνδυνος ή απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής σε ορισμένη περιοχή. Η απαγόρευση ή όχι υπάγεται στην αποκλειστική διακριτική ευχέρεια της αστυνομικής αρχής. Ακόμα πρέπει να τονιστεί ότι με τις διατάξεις του ίδιου νομοσχεδίου επιτρέπεται στην αστυνομική αρχή λήψη εικόνας και ήχου των συμμετεχόντων στις συναθροίσεις και συγκεντρώσεις για τη διακρίβωση αξιόποινων πράξεων, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν ως αποδεικτικά στοιχεία, καθώς και η χρήση αστυνομικής ράβδου, χημικών μέσων και η χρήση όπλων δι' εκφοβιστικών βολών στον αέρα για τη διάλυση των δήθεν παράνομων δημοσίων συναθροίσεων και συγκεντρώσεων. Και οι διατάξεις αυτές είναι καταφανώς αντισυνταγματικές, διότι με τη χρησιμοποίηση του τρόπου και των μέσων αυτών παρεμποδίζεται η ελεύθερη οργάνωση και συμμετοχή που προστατεύονται από το Σύνταγμα. Αυτές είναι μερικές επισημάνσεις, θα μπορούσε να αναφερθούν και άλλες, δεν το επιτρέπει όμως ο περιορισμένος χώρος ενός άρθρου. Ενα, όμως, πρέπει να τονιστεί ότι το σχέδιο νόμου στο σύνολό του αποτελεί νομικό τερατούργημα. Είναι ταυτόχρονα άμεσα συνδεδεμένο με το γενικότερο χαρακτήρα και τους στόχους της κυβερνητικής πολιτικής. Η προσπάθεια περιορισμού και απαγόρευσης των λαϊκών διαδηλώσεων αποτελεί μέρος και προϋπόθεση, για να περάσει η γενικευμένη αντιλαϊκή επίθεση στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα του λαού. Γίνεται σε μια περίοδο που αναπτύσσονται σημαντικοί λαϊκοί αγώνες για την υπεράσπιση και διεύρυνση των λαϊκών κατακτήσεων, για την ειρήνη ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, με προφανή στόχο την τρομοκράτηση του λαού και την καταστολή των αγώνων του.

Αυτή η υπόθεση της λήψης και νέων αυταρχικών αντιδημοκρατικών μέτρων, προκειμένου να φιμωθεί και να εμποδιστεί η πάλη του λαού δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στην προσοχή του κινήματος. Είναι δικό του καθήκον να αντιμετωπίσει τέτοιο ενδεχόμενο. Οι δικηγόροι, όλοι οι εργαζόμενοι στη Δικαιοσύνη έχουν τη δική τους θέση με το λαό για την αντιμετώπιση της αυταρχικής πολιτικής της κυβέρνησης. Οι εργαζόμενοι γενικά και κάθε άνθρωπος καλής θέλησης, πρέπει ν' αγωνιστούν από κοινού για την προάσπιση και διεύρυνση των πολιτικών, κοινωνικών και ατομικών δικαιωμάτων, εις τρόπον ώστε ο λαός ν' αγωνίζεται, να διαδηλώνει και να συναθροίζεται με τις μορφές που ο ίδιος επιλέγει.