Από την αρχή πρέπει να τονίσουμε και να γίνει κατανοητό απ' όλους ότι η πολιτική των κοινωνικών συμμαχιών είναι για την εργατική τάξη και το κόμμα της μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΡΧΩΝ με μακρόχρονη στόχευση, είναι ουσιαστικό στοιχείο της πολιτικής των κομμουνιστικών κομμάτων.

Σε καμιά περίπτωση δεν είναι μια πολιτική συγκυρίας ή τακτικών ελιγμών. Δεν αφορά μόνο τη λύση των άμεσων κοινωνικών προβλημάτων στον καπιταλισμό, αλλά έχει να κάνει με τη νίκη της εργατικής τάξης στην πάλη της για την ανατροπή του καπιταλισμού και το πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Οι δυο βασικοί παράγοντες που πολλαπλασιάζουν τη δύναμη της εργατικής τάξης είναι:

1. Η ενότητα της ίδιας της εργατικής τάξης.

2.Η κοινότητα των συμφερόντων της με τα ζωτικά συμφέροντα των μεσαίων στρωμάτων.

Εκείνο το οποίο δεν ξεχνούν οι κομμουνιστές στη δουλιά τους ανάμεσα στα διάφορα στρώματα είναι ότι: Αυτά έχουν ιδιαίτερα προβλήματα και η κάθε ομάδα προσεγγίζει και αντιμετωπίζει με το δικό της τρόπο τα κοινά για όλους τους εργαζόμενους προβλήματα (ΕΒΕ, εργαζόμενη διανόηση και αγρότες). Κι ακόμα ότι: Οι διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα ούτε να αγνοούνται επιτρέπεται, ούτε φυσικά να γίνονται το κυρίαρχο στις σχέσεις τους.

Το βασικό, το κυρίαρχο είναι και πρέπει να είναι η κοινότητα των συμφερόντων.

Γι' αυτό και η προώθηση της συμμαχίας μεταξύ τους, η σταθεροποίηση και το βάθεμά της αποτελούν κρίσιμη πλευρά των ταξικών αγώνων, στο πολιτικό, στο οικονομικό, στο κοινωνικό και ιδεολογικό επίπεδο.

Αποτελεί γεγονός ότι το κεφάλαιο, προκειμένου να προωθήσει την πολιτική για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του, επιδιώκει την εξασφάλιση συμμάχων και φυσικά κάνει ό,τι μπορεί για να έχει την αποδοχή όσο το δυνατόν περισσότερων κοινωνικών στρωμάτων. Στην προσπάθειά του αυτή το κράτος:

1. Επιδιώκει να υποτάξει τα μεσαία στρώματα και να τα κάνει εξαρτημένους κρίκους στο κύκλωμα παραγωγής και διανομής.

2. Καλλιεργεί το μύθο των συνεργασιών.

3. Προπαγανδίζει την κοινή ιδιότητα της «ιδιοκτησίας», κρύβοντας φυσικά μ' όλους τους τρόπους την πραγματικότητα, ότι δηλαδή: Η μεγάλη ιδιοκτησία τρώει τη μικρή.

4. Αξιοποιεί τις ταλαντεύσεις των μεσαίων στρωμάτων και εκμεταλλεύεται τα όνειρά τους (να γίνουν δηλαδή κι αυτοί μια μέρα μεγάλοι).

5. Τους καλλιεργεί, ποικιλοτρόπως, την έχθρα για την εργατική τάξη.

6. Ταυτόχρονα μ' όλα τα παραπάνω καλλιεργεί τη δυσπιστία της εργατικής τάξης απέναντι στα μεσαία στρώματα.

7. Προσπαθεί με όλα τα μέσα που διαθέτει να εμποδίσει την ενότητα της εργατικής τάξης, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι μ' αυτό τον τρόπο δυσχεραίνει την πολιτική των κοινωνικών συμμαχιών της.

Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουν το ζήτημα των κοινωνικών συμμαχιών τα κόμματα που εκφράζουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο τα συμφέροντα του κεφαλαίου, κινείται στα πλαίσια ακριβώς που αυτό τους καθορίζει. Κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους ούτως ώστε να μην προχωράνε οι κοινωνικές συμμαχίες κι έτσι να αδυνατίζουν το κοινωνικό μέτωπο απέναντι στ' αφεντικά τους, καθώς και να μπορούν καλύτερα να ψαρεύουν σε θολά νερά.

Βασική προϋπόθεση για να παίξει τον καθοριστικό της ρόλο η εργατική τάξη, στο κτίσιμο των απαραίτητων κοινωνικών συμμαχιών, είναι ότι θα πρέπει η ίδια να παλεύει μόνιμα και αταλάντευτα για τη δική της ενότητα στη δράση. Αυτή την ενότητα δεν την έχουν ανάγκη μόνο οι εργάτες. Με τη συγκεκριμένη ενότητα θα βοηθούνται πολύ τα μικρομεσαία στρώματα να ξεπερνούν τις δικές τους αδυναμίες, όπως για παράδειγμα ταλαντεύσεις, αντιφάσεις και ψευδαισθήσεις. Τη συγκεκριμένη ενότητα είναι αυτονόητο ότι την αντιστρατεύεται και την πολεμά με ό,τι μέσο διαθέτει το μεγάλο κεφάλαιο. Αυτή την ενότητα θα πρέπει σε σωστή βάση να χτίζουν, να αναπτύσσουν, να δυναμώνουν και να στηρίζουν οι κομμουνιστές.

Το καθήκον αυτό της εργατικής τάξης στις σημερινές συνθήκες γίνεται καθοριστικής σημασίας παράγοντας για την προώθηση των κοινωνικών συμμαχιών, για το χτίσιμο του Δημοκρατικού Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου.

Οσο περισσότερο η εργατική τάξη συσπειρώνεται γύρω από αιτήματα και στόχους κοινούς, με αντιμονοπωλιακό αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο και όσο φυσικά κατακτά την ενότητα στη δράση της, τόσο πιο εύκολα θα προσεγγίζει τους φυσικούς συμμάχους της, τόσο περισσότερο θα εμπνέει σιγουριά και αξιοπιστία. Επιπλέον θα κατακτά την πρωτοπορία στο λαϊκό κίνημα και θα φέρνει πιο κοντά της τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού. Σε αντίθετη περίπτωση, τα συγκεκριμένα στρώματα θα... χαρίζονται στο μεγάλο κεφάλαιο. Η ίδια η πάλη των εργαζομένων θα δυσκολεύεται πιο πολύ.

Μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα βιώνουν τις αρνητικές συνέπειες από την ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ. Ολο και μεγαλώνει ο αριθμός των Ελλήνων που «γεύονται» από πρώτο χέρι τις αρνητικές συνέπειες της ΟΝΕ στην οικονομία (ανεργία, εργασιακές σχέσεις, κοινωνική ασφάλιση, υγεία, παιδεία...), αλλά και βλέπουν τις αρνητικές συνέπειες και τους κινδύνους που εγκυμονεί το σύρσιμο της χώρας μας στις τυχοδιωκτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ιδιαίτερα στην ευαίσθητη περιοχή των Βαλκανίων.

Εξ αρχής θα μπορούσε λοιπόν να πει κανείς ότι η νέα περίοδος που διανύουμε, εντός δηλαδή της ΟΝΕ, διαμορφώνει ως ένα βαθμό και προϋποθέσεις καλύτερες για να προχωρήσει ο συντονισμός του αντιμονοπωλιακού αγώνα της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων.

Για την καλύτερη έκβαση της προσπάθειάς μας - για το χτίσιμο των κοινωνικών συμμαχιών - χρειάζεται η όσο καλύτερη μελέτη των αρνητικών συνεπειών της ΟΝΕ σε κάθε κοινωνικό στρώμα, η ανάδειξη της κοινής αιτίας που δημιουργεί και οξύνει όλο και περισσότερο τα προβλήματα, η προβολή του δρόμου που οδηγεί στη διέξοδο, η ένταση και η διάρκεια, αλλά πάνω απ' όλα ο συντονισμός των ενεργειών, του αγώνα. Ενός αγώνα δύσκολου αλλά ωραίου. Ενός αγώναα απέναντι σε μια τάξη που δε χορταίνει με τίποτε, που δε διστάζει μπροστά σε τίποτε, που δεν υπολογίζει τίποτε, που μπροστά στη λαιμαργία της για περισσότερα κέρδη διευκολύνεται στους σχεδιασμούς της από ένα αδύναμο εργατικό κίνημα, από μια εργατική τάξη η οποία δεν είναι συσπειρωμένη, από μια εργατική τάξη δίχως συμμάχους.

Θα τους κάνουμε το χατίρι; Οχι, ασφαλώς! Ούτε λεπτό χαμένο. Μ' όλες τις δυνάμεις μας στον αγώνα για τη συσπείρωση της εργατικής τάξης, για το δυνάμωμα των κοινωνικών συμμαχιών, για το χτίσιμο του Δημοκρατικού Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου.