Τον αποκάλεσαν «εξολοθρευτή», «καρχαρία». «Ανθρωπο που επινόησε την "ελαφρά" αριστερά και εξακολουθεί να γοητεύει τους Βρετανούς», όπως η ιταλική εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα», που τόνισε, επίσης, ότι είναι ο άνθρωπος που έδωσε «ένα μάθημα στην ευρωπαϊκή αριστερά, ιδιαίτερα την ιταλική, που μόλις έχασε - στις 13 Μάη - την εξουσία».

Φυσικά, όλο το μελάνι που χύθηκε αφορά στον 48χρονο Τόνι Μπλερ, τον Βρετανό πρωθυπουργό, που, ηγούμενος ενός «μεταλλαγμένου» Εργατικού Κόμματος, κέρδισε, την Πέμπτη, μια δεύτερη συνεχόμενη θητεία στη Βρετανία. Βέβαια, το ποσοστό που εξασφάλισε το Εργατικό Κόμμα, 45,7%, ήταν κατά τι υψηλότερο από το ποσοστό συμμετοχής, που έφθασε στο 41%, αφού 18 εκ των 48 εκατομμυρίων Βρετανών εκλογέων δεν «κοπίασε» καν να προσέλθει στις κάλπες.

Αδιαφορία; Απολιτικοποίηση; Αποξένωση; Ολα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως; `Η;.. Εξάλλου, όπως και η νίκη, έτσι και το ρεκόρ της αποχής - το υψηλότερο ποσοστό από το 1918 - ήταν αναμενόμενο. Κι αυτό ήταν ένα από τα σημεία αιχμής της προεκλογικής εκστρατείας του Μπλερ, το να πείσει τους συμπολίτες του να ψηφίσουν, αν και εκ των προτέρων γνώριζε ότι θα εκλεγεί με τις ψήφους και των Συντηρητικών. Εκ των προτέρων, γνώριζε, επίσης, ότι ποτέ δε θα μπορέσει να πείσει κανέναν εκ των εμφανιζόμενων ως «αδιάφορων» ή «αμφιταλαντευόμενων» παραδοσιακών ψηφοφόρων του Εργατικού Κόμματος να τον ψηφίσει.

Γιατί οι ψηφοφόροι δεν αδιαφορούν, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι πραγματικές πληγές της βρετανικής κοινωνίας - η φτώχεια, η συρρίκνωση του «κοινωνικού κράτους», οι ιδιωτικοποιήσεις της Παιδείας, της Υγείας κ.ά. - είναι ανοιχτές και πυορροούν, ενώ η πολιτική του Εργατικού Κόμματος δεν πρόκειται να κάνει τίποτα για τη βρετανική κοινωνία που νοσεί. Και φάνηκε το πόσο πολύ νοσεί στους πυρπολημένους, από το φυλετικό μίσος, δρόμους του Λιντς και του Ολνταμ...