Ο «αείμνηστος» Ανδρέας, ιδιαίτερα τότε που φορούσε και το άσπρο ζιβάγκο, χόρευε με πολλή τέχνη και μεράκι αυτόν τον ασίκικο χορό. Ηταν, μπορούμε να πούμε, ο δάσκαλος της ζεϊμπεκιάς. Και, όπως ήταν φυσικό, άφησε στον κύκλο των απογόνων του άξιους μαθητές και συνεχιστές της παράδοσης. Ετσι, ξαφνιασμένοι και εμβρόντητοι, είδαμε τις προάλλες στη Σάμο τον Γιωργάκη «μας» να ρίχνει τις βαριές και ασήκωτες ζεϊμπεκιές του, χειροκροτούμενος θερμά από τον ομόλογό του Ισμαήλ, τον υπουργό των Εξωτερικών της Τουρκίας. Βλέποντάς τους, αναλογίστηκα με φρίκη και αποτροπιασμό: Γιατί χορεύουν και χειροκροτούν; «Γιορτάζουν», μήπως, για το θάνατο του 25χρονου Τούρκου αγωνιστή από απεργία πείνας, στα «λευκά κελιά» της «Δημοκρατίας» του κυρίου Τζεμ; Μου ήρθε στο νου ο γερο - Μακρυγιάννης και ψιθύρισα, κουνώντας με θλίψη το κεφάλι μου. «Ερμη Ελλαδίτσα μας... Πώς σε κατάντησαν τα αχρεία και ανυπολόγιστα "υποκείμενα" της πολιτικής μας ζωής...».

Αλλά είναι, όντως, μια απλή έξαρση χορευτικής άμιλλας αυτό που είδαμε, ή, μήπως, είναι το «σύνδρομο των ποντικών», που βλέπουν να κλυδωνίζεται επικίνδυνα το σαπιοκάραβο του ΠΑΣΟΚ, και δεν ξέρουν τι να κάνουν; Μήπως τον «τελειωμένο» πια καπετάνιο τους προσπαθούν τώρα να τον ρίξουν στη θάλασσα και να πάρουν, ένας απ' αυτούς, το τιμόνι του καραβιού, για να προσπαθήσουν να τιθασεύσουν, ίσως, το αγριεμένο τσούρμο των «σκλάβων της γαλέρας», που απειλεί να τους φουντάρει όλους μαζί στα βαθιά νερά;

Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι τι σχεδιάζουν εκείνοι, αλλά τι θα κάνουμε εμείς, ο εργαζόμενος λαός. Θα ανεχθούμε να συνεχίζεται επ' άπειρον αυτό το ανόσιο «παιχνίδι» του δικομματισμού σε βάρος μας, ή, ενωμένοι και συσπειρωμένοι στο μεγάλο Πατριωτικό και Λαϊκό Μέτωπο που προτείνει το ΚΚΕ, θα αγωνιστούμε, ώστε με την πρώτη ευκαιρία να τους στείλουμε όλους στα σπίτια τους, και να ανοίξουμε, επιτέλους, ένα δρόμο ελπίδας και προοπτικής, για ετούτον τον πολύπαθο τόπο;