Η ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια σημαντικών, μαζικών, πολύμορφων και δυναμικών κινητοποιήσεων σε μια σειρά περιοχές του κόσμου με αφορμή συνόδους κορυφαίων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, το ονομαζόμενο «κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης», φέρνει στην επιφάνεια παλιότερες ιδεολογικές συγκρούσεις πάνω σε βασικές πλευρές της Μ-Λ κοσμοθεωρίας. Εμφανίζονται με νέα μορφή ιδεολογήματα των δεκαετιών '60 -'70 που σήμερα λανσάρονται από τους κάθε είδους σοσιαλδημοκράτες, «νεοαριστερούς» κ.ά. όπως «νέος διεθνισμός», «νέα κινήματα», «νέοι τρόποι οργάνωσης» κ.ά. Αλλωστε πάντα έτσι ιστορικά γινόταν. Σε στιγμές ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος είχαμε και ένταση της ιδεολογικής διαπάλης στο εσωτερικό του.
Ενδεικτικά να αναφέρουμε: «... Θα ήταν αδύνατο να λείψουμε (σημ. ΓΕΝΟΒΑ) από την κορυφαία αυτή εκδήλωση του κινήματος που σφυρηλατεί το νέο διεθνισμό»... «γιατί διδαχθήκαμε πολλά από την ενωτική, κινηματική και διεθνιστική κουλτούρα αυτού του νέου κινήματος» (από την ανακοίνωση του ΧΩΡΟΥ).
«... ο νέος διεθνισμός τον οποίο καλούμαστε να οικοδομήσουμε δεν πρέπει να έχει τα σοβαρά ελαττώματα και τις στρεβλώσεις του διεθνισμού που ζήσαμε τον προηγούμενο αιώνα. Ο νέος διεθνισμός πρέπει να έχει μαζικό, κινηματικό, μαχόμενο και πλουραλιστικό χαρακτήρα» (από άρθρο του Γ. ΜΠΑΝΙΑ).
«Δεν είμαστε κόμμα, ούτε μια κλασική οργάνωση με ιεραρχικές δομές ή ένα κέντρο που αποφασίζει... αυτοί οι αγώνες πρέπει να διατηρήσουν την πληθυντικότητα και διαφορετικότητά τους και δεν πρέπει να συντεθούν σε ένα πράγμα π.χ. κόμμα...» (από συνέντευξη εκπροσώπου του κινήματος Υa Basta).
Είναι λοιπόν ανάγκη να ξεκαθαριστούν ορισμένα ζητήματα που προβάλλονται από τους επίδοξους ιδεολογικούς καθοδηγητές των κινημάτων αυτών και που στόχο έχουν να χτυπήσουν πέρα από τα άλλα την καρδιά της Μ-Λ κοσμοθεωρίας, μιας και αν αυτή καταχτήσει την καρδιά και το νου των διαδηλωτών τότε θα γίνει πραγματική «υλική δύναμη», ανατροπής του καπιταλισμού.
1. Τα κινήματα αυτά βάζουν ξανά επί τάπητος τα ζητήματα σχετικά με το ποιες τάξεις ή στρώματα μπορούν να μπουν επικεφαλής της πάλης κατά του ιμπεριαλισμού, να φέρουν τον αγώνα αυτό μέχρι τη νίκη. Φυσικά αυτό έχει σχέση και με το πώς ερμηνεύεται από τις παραπάνω δυνάμεις ο σημερινός κόσμος (π.χ. αναβίωση θεωριών για «νεοκαπιταλισμό»). Η νεολαία, η διανόηση, τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού δεν μπορούν αντικειμενικά λόγω θέσης και ρόλου στην παραγωγή, αλλά και όπως ιστορικά έχει αποδειχθεί, αποτελεσματικά να διεξάγουν έναν τέτοιο αγώνα, να τον φέρουν σε αίσιο τέλος. Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι δυνάμεις του ιμπεριαλισμού πάντα προσπαθούν και αρκετές φορές το καταφέρνουν σχετικά εύκολα, να ελέγξουν και να οδηγήσουν σε ανώδυνα κανάλια τέτοιου είδους κινήματα. Μόνο κάτω από την καθοδήγηση της εργατικής τάξης και σε συμμαχία με αυτήν μπορούν να συμβάλουν στην ανάπτυξη ενός σταθερού και συνεπούς αντιιμπεριαλιστικού και - στην ουσία - αντικαπιταλιστικού αγώνα. Οσο λοιπόν η εργατική τάξη (και το ταξικό συνδικαλιστικό της κίνημα), κατακτά και κατοχυρώνει τον καθοδηγητικό της ρόλο, τόσο το κίνημα κατά της «παγκοσμιοποίησης» θα μεγαλώνει και θα αποκτά σαφή χαρακτηριστικά, μη ενσωματώσιμα στο καπιταλιστικό σύστημα.
2. Τα κινήματα αυτά με την πολυμορφία, πρωτοτυπία, όσον αφορά τις μορφές πάλης και τους τρόπους οργάνωσης (π.χ. χρήση διαδικτύου κ.ά.), φέρνουν ξανά στην επιφάνεια συζητήσεις για τις σχέσεις αυθόρμητου και του συνειδητού που κρατούν από την αυγή του εργατικού λαϊκού κινήματος. Η θεοποίηση του αυθόρμητου από διάφορες δυνάμεις και στη χώρα μας, κρύβει ουσιαστικά την προσπάθεια των δυνάμεων αυτών να χειραγωγήσουν το κίνημα αυτό και να περιορίσουν τη δράση του στα πλαίσια «αναμόρφωσης» ακραίων πλευρών του καπιταλιστικού συστήματος (π.χ. συνθήματα όπως ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη, η διαρκής αναφορά για νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση κ.ά.), να το μετατρέψουν απλά σε κίνημα διαμαρτυρίας και όχι προοπτικής. Η ζωντάνια και η πρωτοτυπία για να αποδώσουν καρπούς και να μην μετατρέπονται σε ανώδυνα για το σύστημα «χάπενινγκ» θα πρέπει να δένονται με την οργάνωση, μιας και ο αντίπαλος είναι και ο ίδιος μια πανίσχυρη οργανωμένη δύναμη. Οι κομμουνιστές δεν περιφρονούν τα αυθόρμητα ξεσπάσματα ούτε όμως υποτάσσονται σε αυτά. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι πόλεμοι δεν κρίνονται από τους ελεύθερους σκοπευτές, αλλά από το βαθμό οργάνωσης, τη δύναμη πυρός, τις εφεδρείες κ.ά.
3. Τα όσα ακούγονται για «νέο διεθνισμό», προσπαθούν να κρύψουν ότι ψυχή και δύναμη απέναντι στη συνασπισμένη δύναμη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων θα πρέπει να 'ναι ο προλεταριακός διεθνισμός. Πυρήνας και προϋπόθεση ενός ισχυρού αντιιμπεριαλιστικού και αντιμονοπωλιακού κινήματος μπορεί να είναι μόνο η ανάπτυξη του προλεταριακού διεθνισμού, η αποφασιστική εκείνη δύναμη που θα αντιπαρατεθεί εξίσου επιτυχημένα και στις δύο εκδοχές (νεοσυντηρητική και σοσιαλδημοκρατική) διαχείρισης του συστήματος. Τα όσα, δε, αναφέρονται για στρεβλώσεις του παρελθόντος σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αντικαταστήσουν την ανάγκη στο κίνημα αυτό να μπουν και να ηγηθούν τα ΚΚ των διάφορων χωρών που θα πρέπει να ανεβάσουν σε ακόμη μεγαλύτερα επίπεδα τη συνεργασία και την κοινή τους δράση. Η συνάντηση των ΚΚ στην Αθήνα, καθώς και η διακήρυξη των Κομμουνιστικών Νεολαιών της Ευρώπης δείχνουν το δρόμο, κάτι που τρομάζει πολύμορφα το σύστημα και τους πολύχρωμους υπερασπιστές του...
4. Στους στόχους των δυνάμεων, που πέρα από το προσωπείο που εμφανίζουν, προσπαθούν να καναλιζάρουν το κίνημα αυτό, φυσικά δε θα μπορούσαν να λείψουν και οι επιθέσεις ενάντια στην αναγκαιότητα ύπαρξης κόμματος «νέου τύπου», δηλαδή κομμουνιστικού κόμματος. Οι κατηγορίες άφθονες και χιλιοειπωμένες π.χ. θεωρίες για κίνημα αυτόνομο από κόμματα (εννοούν τα ΚΚ), όχι δογματικό κ.ά. Εμείς πιστεύουμε ότι στις σημερινές συνθήκες και διεθνοποιημένης ταξικής πάλης μόνο ένα λενινιστικό κόμμα νέου τύπου μπορεί να συνθέσει τη μεγάλη ποικιλομορφία των μορφών δράσης και των διεκδικήσεων σε μια ενιαία επαναστατική στόχευση και προοπτική.
Οσο μεγαλώνει δηλαδή η ποικιλία των δρόμων μέσα από τους οποίους τραβιούνται νέα τμήματα μαζών στην πάλη, τόσο μεγαλώνει ο ρόλος του ΚΚ σαν την καθοδηγητική εκείνη δύναμη που θα οργανώνει, θα συνθέτει και κυρίως θα οδηγεί στη νίκη. Ταυτόχρονα χρειάζεται να υπογραμμιστεί ότι η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό θα πρέπει να δένεται με την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό και τους πολιτικούς εκφραστές του σε κάθε χώρα, αλλιώς είναι ατελέσφορος και υποκριτική. Δεν μπορείς, για παράδειγμα, να οργανώσεις παγκινητοποίηση για τη Γένοβα και να απέχεις διακριτικά από κάθε είδους αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις στη χώρα σου ή να έχεις κατά νου και την πολιτική συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο με τους εκπροσώπους του κεφαλαίου στη χώρα σου, όπως κάνει ο ΣΥΝ και όχι μόνο...
Τελειώνοντας θέλουμε να προσυπογράψουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα της κοινής διακήρυξης των ΚΝ της Ευρώπης: ΔΕ ΖΗΤΟΥΜΕ ΑΠΛΩΣ ΕΝΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ. ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ.
Αλέκος ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑΣ
Feeds
Αμβλυνση της ιδεολογικής επαγρύπνησης 
