Τι αίσθηση αφήνει πίσω της η μεγάλη διαδήλωση ενάντια στο «G8»; Τι χαρακτηριστικά επιδεικνύει; Μπορεί να σπρώξει τον κόσμο ένα βήμα μπρος; Ας επιχειρήσουμε μια πρώτη, πρόχειρη, δημοσιογραφική προσέγγιση.

Ο ιερέας Gian Marco Arrigoni λειτουργεί στη φραγκισκανική εκκλησία του Santo Antonio της Πάδοβα στη Γένοβα. Ο ναός είναι χτισμένος δίπλα στο κύμα, στο μικρό ακρωτήρι που παλιά χώριζε την πλούσια συνοικία της πρωτεύουσας της Λιγουρίας και τον κόλπο του Porto Fino (και σήμερα θέρετρο των πλουσίων) από τον κόλπο όπου παλαιότερα ψάρευαν οι φτωχοί ψαράδες της πόλης. Σημειολογικά λοιπόν η θρησκεία λειτουργούσε ως το ανάχωμα της porca miseria (καταραμένη φτώχεια) απέναντι στους δημιουργούς της.

Τις ημέρες των διαδηλώσεων στη Γένοβα, ο Arrigoni με συναδέλφους από όλες τις φραγκισκανικές αποστολές του κόσμου άνοιξαν - σε συνεργασία με μια χριστιανική οργάνωση - το ναό για να φιλοξενήσουν μια πολυπληθή εκδήλωση - συζήτηση ενάντια στο «G8» και το γεγονός ότι διατηρεί και επαυξάνει το χρέος του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου. Μέσα στην εκκλησία Αφρικανοί έπαιξαν τα τύμπανά τους και τραγούδησαν σκοπούς από τη μητέρα ήπειρο όλων των ανθρώπων, όπως επιβεβαιώνουν οι ειδικοί επιστήμονες.

«Αυτές τις δύο ημέρες οι ιερείς προχωρήσαμε σε απεργία πείνας, συμβολικά, ως αντίδραση στους ισχυρούς του πλανήτη. Το χρέος των φτωχών πρέπει να σβηστεί». Αποφύγαμε να του απαντήσουμε για το μερικό του αιτήματος και για το ρόλο που έπαιξε και παίζει η εκκλησία ή έστω πολλοί από τους ταγούς της στην ύπνωση των λαϊκών μαζών. Πρώτον ήταν πολύ συγκινημένος γι' αυτό που βίωνε. Δεύτερον, τον είχαμε ανάγκη για να μας ξεκλειδώσει τις αμπάρες που οδηγούσαν μέχρι το ψηλό καμπαναριό, προκειμένου να έχουμε προς φωτογράφιση μια πανοραμική θέα της πορείας.

Ο φραγκισκανός όπως και πολλοί άλλοι λειτουργοί διαφορετικών θρησκευτικών δογμάτων - και Ελληνορθόδοξοι - αποτελούσαν λίγες από τις χιλιάδες ψηφίδες που το Σάββατο στόλισαν τη γενέτειρα του Κολόμβου με ένα όμορφο μωσαϊκό. Οπως θα έλεγαν οι γραφίδες του ελληνικού και ευρωενωσίτικου, νεοφιλελεύθερου και κεντροαριστερού εκσυγχρονισμού - αυτοί οι ψηλομύτες μα και συνάμα τόσο οσφυοκάμπτες, ανάλογα με το τι τους ταΐζει η όποια παρέα τους - όλοι οι «φοβικοί» πήγαν Γένοβα.

Κατ' αρχάς να ξεκαθαρίσουμε τα εξής: Τίποτα δεν είναι αθώο και εξαρχής αποδεκτό. Και ανάμεσα σ' αυτές τις χιλιάδες του πλήθους που διαδήλωνε, υπήρχε και «χαζοχαρουμενίαση» και «χαβαλές» και οπαδοί της «γλάστρας» του Γιωργάκη Παπανδρέου, των Δαμανάκηδων κλπ. Προβάλλονταν και αποπροσανατολιστικά - έστω και καλοπροαίρετα - αιτήματα. Οπως η αυταπάτη περί παραγραφής σήμερα των χρεών του Τρίτου Κόσμου που κρύβει πως τα χρέη θα δημιουργηθούν και πάλι αύριο με δεδομένο τον καπιταλισμό. `Η η αναφορά στον όρο «παγκοσμιοποίηση» χωρίς καν τον επιθετικό προσδιορισμό «καπιταλιστική»; Τόσο φόβο προκαλεί ακόμα και το άκουσμα της σοσιαλιστικής προοπτικής; Τόσο «στρες» νιώθουν ορισμένοι, όταν τους μιλάς για την ανάγκη πάλης για το σοσιαλισμό;

Πέραν των παραπάνω όμως, που μένει να αναλυθούν περαιτέρω και να αντιμετωπιστούν στη βάση τους, άνθρωπο τον άνθρωπο, μένει η εικόνα και η αίσθηση ενός παλλόμενου πλήθους. Κόσμου δυνατού, που ανησυχεί για τις εξελίξεις και αποφάσισε να παρακάμψει τις «πληροφορίες» για τις σακούλες πτωμάτων που ετοίμαζαν οι ιταλικές αρχές, την αντιπυραυλική άμυνα (;) της πόλης, τις ορδές των Carabinieri, τα εκπαιδευμένα κοπρόσκυλα της αστυνομίας, τα μπλόκα, τις απελάσεις της Σένγκεν της Κεντροαριστερής Ευρώπης, το ξύλο από τα ΜΑΤ, τα χαμόγελα των Μπλερ, Ζοσπέν και σία. Να πάει εκεί ξεφεύγοντας απ' το βούρκο τού «δε γίνεται τίποτα» και προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα από το «κάτι πρέπει να γίνει» στο «κάτι πρέπει να κάνουμε».