Διψασμένη η ψυχή μας για όνειρα - γιατί είμαστε φτιαγμένοι από το υλικό πού 'ναι τα όνειρα - όπως λέει ο Πρόσπερος στη σαιξπήρεια Τρικυμία, για όνειρα θερινής νυκτός, ως σπονδή στην απέραντη αυγουστιάτικη μέρα. Ενας μήνας που φλέγεται, με λαμπρή καρποφορία και μυρωδιές, με ηλιοκαμένα κορμιά, μέσα στην αδιάλειπτη εγρήγορση των πόθων, κορμιά παραδομένα σε κάθε παραίσθηση, στη διονυσιακή ευωχία. Τον Αύγουστο η θάλασσα μπαίνει σε κάθε κόλπο του μυαλού, αλμυρίζει τις ουτοπίες, σ' έναν ατέλειωτο ορίζοντα επιθυμιών. Πυρκαγιά το μεσημέρι, βάζει φωτιά και πυρπολεί το πάθος, το εφικτό και το ανέφικτο του έρωτα.

«Ρεμβασμός το Δεκαπενταύγουστο», όπως ο Παπαδιαμάντης, «... δέρμα σαν καμωμένο από γιασεμί εκείνη του Αυγούστου - Αύγουστος ήταν; - η βραδυά...», όπως ο Καβάφης.

Μια αποκάλυψη που δυσκολεύεται να αποκρυπτογραφήσει η καθημερινότητά μας, μέσα στην αποξένωση της σύγχρονης βαρβαρότητας.

Είναι αποκαλυπτικός ο μήνας Αύγουστος, ο Μεσορί των Αιγυπτίων, ο Εκατομβαιών με τα Παναθήναια, με τη νηστεία, τις δρίμες και τα μερομήνια για τους Ελληνες. Στο φως του, διαθλάται η αλήθεια και αποκαλύπτεται ολόλαμπρη σ' όσους την αναζητούν.

Μήνας της λατρείας του Διονύσου, συνεγείρει τα πνεύματα, ανατρέπει ισορροπίες και δημιουργεί απείθαρχες συνειδήσεις, γι' αυτό είναι επικίνδυνος για την εξουσία των νόμων της καταστολής και των εξαναγκασμών, της ανισότητας και της αδικίας. Στο φως του, οι μικρές αλλαγές που συντελούνται μέσα μας, οδηγούν στη μεγάλη υπέρβαση, στην ανυπακοή.

Σαράντα τρεις Αύγουστοι ξοδεμένοι στην αναζήτηση του πέρα και του αλλιώς, αναζήτηση που τροφοδοτούσε το αίτημα της ελευθερίας, επιστρατεύοντας ευαισθησίες για υπέρβαση του δεδομένου, για την ανατροπή του υπάρχοντος τρόπου ζωής.

Μεσούντος του Αυγούστου, σ' αυτόν τον απολογισμό, δέσμια τα χρόνια από ένα λυγμό. Ενας αρχέγονος λυγμός ενισχυμένος από τις κραυγές της τελευταίας παγκόσμιας κινητοποίησης των λαών για έναν κόσμο με ελευθερία και δικαιοσύνη, ξεσπάει δυνατός σαν ποταμός χαράζοντας βατές διαδρομές στη διαδικασία του απολογισμού μέσα στο χρόνο.

Δεν είναι λυγμός από νοσταλγία για τους αγώνες που δε δώσαμε ως ελεύθεροι άνθρωποι να διαλέγουμε και να ορίζουμε την τύχη μας. Δεν είναι λυγμός από ενοχή για την ευθύνη που μας αναλογεί, για το μεγάλο έγκλημα που διαπράττουμε κάθε στιγμή, σε βάρος της ίδιας μας της ζωής, όταν ανεχόμαστε τη βαρβαρότητα αδιαμαρτύρητα.

Αυτόν τον ανατρεπτικό Αύγουστο, ο λυγμός είναι λύτρωση, που καλεί σαν το τραγούδι της Σειρήνας συντρόφους και συμπαραστάτες στους αγώνες για έναν άλλο κόσμο. Είναι νόστος στις ζωογόνες δυνάμεις που θα φέρουν αυτόν το νέο κόσμο της ελευθερίας.

Είναι πόθος για αιωνιότητα ως μετάβαση στον πρωτόγνωρο τρόπο ζωής, στον πληρωτικό, σ' εκείνον που εμφανίζεται ως όραμα, νοητός σαν πραγματικότητα, άρα και μπορετός σαν ρεαλιστική δυνατότητα, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να συνομιλούν με τον Αύγουστο, ικανοί να πραγματώνουν τα όνειρά τους.