«Κοινή Δήλωση» στην οποία μοιράζονται κοινές ανησυχίες για την «πολύ γρήγορη και ανησυχητική υποβάθμιση» της «οικονομικής δραστηριότητας» που προκάλεσε η πανδημία υπέγραψαν η ένωση των Γάλλων μεγαλοβιομηχάνων Medef και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις CFDT και CFTC, ενόψει της νέας αντεργατικής θύελλας που θα ξεσπάσει κατά των εργαζομένων την επομένη της πανδημίας.

Αποθεώνοντας την ταξική συνεργασία και τις περικοπές των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων για να προσαρμοστούν στις ανάγκες της μεγαλοεργοδοσίας, η Δήλωση - που υπογράφτηκε μάλιστα παραμονές Πρωτομαγιάς αποκαλύπτοντας και πώς εννοούν την «προσφορά στους εργαζόμενους» οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές - επισημαίνει ότι «σε περιόδους κρίσης περισσότερο από ποτέ ο κοινωνικός διάλογος αποτελεί ουσιαστικό μοχλό για την αντιμετώπιση ζητημάτων όσο το δυνατόν πιο κοντά στις ανάγκες και την εξεύρεση των σωστών λύσεων για όλους». Ξεκαθαρίζουν ότι είναι έτοιμοι να συντονιστούν αρμονικά για την περαιτέρω επιδείνωση των όρων ζωής και εργασίας των εργαζομένων. Μεταξύ άλλων αναφέρουν:

-- «Οσον αφορά το υγειονομικό σχέδιο (σ.σ. λήψη μέτρων προστασίας για τον περιορισμό της διασποράς του κορονοϊού), εναπόκειται στις επιχειρήσεις να προσαρμόσουν το περιβάλλον εργασίας τους θέτοντας σε εφαρμογή οργανωτικά, συλλογικά και εξατομικευμένα μέτρα που θα διασφαλίσουν την υγειονομική ασφάλεια όλων». Τέτοια «μέτρα είναι απαραίτητα για να δομηθούν πλάνα εξόδου από τους περιορισμούς» και «αξιολογώντας την κατάσταση» θα «γίνονται αντικείμενο (διαρκούς) προσαρμογής». Δηλαδή, θα επαφίεται στην εργοδοσία να «αναπροσαρμόζει» συνθήκες εργασίας και μια σειρά από μέτρα που αφορούν τους όρους λειτουργίας κάθε εταιρείας, ανάλογα με την εξέλιξη της κατάστασης, που η εμπειρία έχει όμως ήδη αποδείξει πως δεν αξιολογείται με γνώμονα την υπεράσπιση της ζωής και της ασφάλειας αλλά το μέγιστο δυνατό κέρδος. Οπως διευκρινίζεται άλλωστε, «η ανάκαμψη θα πρέπει να συντονίζεται με βάση την αλυσίδα της αξίας...».

-- Γι' αυτό, άλλωστε, πριμοδοτείται η χωριστή διαπραγμάτευση ανά χώρο δουλειάς, ώστε να διευκολύνονται η χειραγώγηση και ο εκβιασμός των εργαζομένων. «Οι λύσεις (για την προσαρμογή του περιβάλλοντος εργασίας) προς δέσμευση πρέπει να διαμορφώνονται όσο το δυνατόν εγγύτερα στο πεδίο (παραγωγής) και με όσο το δυνατόν πιο συγκεκριμένες ενέργειες, σε συντονισμό με τους εργαζόμενους και τους εκπροσώπους του προσωπικού όταν υπάρχουν...». Σ' αυτήν τη βάση είναι που αποθεώνεται ο «κοινωνικός διάλογος» για την εξεύρεση «καλών λύσεων για όλους».

Εξάλλου, καταλήγοντας, οι υπογράφοντες τη Δήλωση τονίζουν πως είναι «πεπεισμένοι ότι η ποιότητα των ενεργειών προς δέσμευση και η υιοθέτηση κοινών αρχών είναι καθοριστικές για την οικονομική και κοινωνική συνέχεια της χώρας, το μέλλον διαφόρων κλάδων και άρα τη διάσωση της εργασίας...». Επισημάνσεις όπου διακηρύσσονται ταυτόχρονα από τη μία εκβιασμοί κατά των εργαζομένων ότι αν δεν συνεργαστούν μπορεί και να χαθούν οι δουλειές τους (όπου βέβαια «διάσωση» είναι η απασχόληση σε συμμόρφωση με τις απαιτήσεις των εργοδοτών), από την άλλη φιλοδοξίες ότι «το μέλλον διαφόρων κλάδων» μπορεί να διαγραφεί ακόμα πιο κερδοφόρο, αφού η όξυνση του ανταγωνισμού για πολλούς γεννά νέες ευκαιρίες, πάντα όμως με σφοδρές επιθέσεις κατά των εργαζομένων...