Ο ανταγωνισμός τους για τη μία ή την άλλη απόχρωση της ίδιας αντιλαϊκής στρατηγικής στην Υγεία κάνει ακόμα πιο καθαρό το συμπέρασμα ότι αν κάτι έμεινε όρθιο, αυτό οφείλεται στους αγώνες των εργαζομένων και του λαού, που έβρισκαν πάντα απέναντι όλες τις κυβερνήσεις να λοιδορούν τα αιτήματα υγειονομικών και σωματείων ως «μαξιμαλιστικά», «ανεδαφικά» κ.λπ. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι αγώνες, στους οποίους πρωτοστάτησαν τα προηγούμενα χρόνια τα ταξικά σωματεία, οι φορείς και οι Λαϊκές Επιτροπές, τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για την Υγεία του λαού, ειδικά στις συνθήκες της πανδημίας. Πίσω από τον ψευτοκαβγά ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, η πείρα από την παρέμβαση του εργατικού - λαϊκού κινήματος πρέπει να αξιοποιηθεί την επόμενη μέρα στην παραπέρα οργάνωση της πάλης για σύγχρονη, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία, στο ύψος των λαϊκών αναγκών και όχι με κριτήριο τις «αντοχές» των δημοσιονομικών του κράτους για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.