Ανακύκλωση όλων των προσχημάτων πάνω στα οποία η κυβέρνηση στηρίζει το κατάπτυστο νομοσχέδιο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων και επιβεβαίωση ότι στόχευσή του είναι κάθε λαϊκή διεκδίκηση και διαδήλωση - πρώτα απ' όλα του εργατικού - λαϊκού κινήματος - ήταν η ομιλία του Κυρ. Μητσοτάκη χτες στην Ολομέλεια της Βουλής.

Ο πρωθυπουργός επέλεξε να ξεκινήσει την ομιλία του, αξιοποιώντας και πάλι την υπόθεση της «Μαρφίν», στη γνωστή προσπάθεια να αξιοποιήσουν τη δράση των προβοκατόρικων κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών για άθλιους συνειρμούς και συκοφάντηση των λαϊκών διεκδικήσεων. Αυτήν τη φορά αναφέρθηκε σε φθορές στο μνημείο, μιλώντας για «φασισμό» και «φαινόμενα (που) εκδηλώνονται κάθε τόσο στο όνομα του δημοκρατικού δικαιώματος στη διαδήλωση».

Μίλησε για «ρεαλιστική εφαρμογή» του δικαιώματος της υπαίθριας συνάθροισης όπως αυτός ορίζεται από το Σύνταγμα, προσπερνώντας φυσικά το γεγονός ότι το νομοσχέδιο ξεπερνάει ακόμα και αυτούς τους περιορισμούς του αστικού Συντάγματος, και πως η κυβέρνησή του καταργεί τάχα «τα χουντικά νομοθετήματα», τα οποία στην πραγματικότητα αξιοποιεί και εμπλουτίζει παραπέρα με νέες διατάξεις ευρωενωσιακής κοπής και μηχανισμούς καταστολής απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Δεν παρέλειψε φυσικά να αξιοποιήσει και τη βολική κριτική του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τη σχετική «παρακαταθήκη» της κυβέρνησής του, επιβεβαιώνοντας πως το άθλιο νομοσχέδιο ήρθε ως ένας ακόμα κρίκος στην πολιτική της καταστολής που εμπλούτισε και η προηγούμενη κυβέρνηση, θυμίζοντας πως «εσείς στον ΣΥΡΙΖΑ ξεχνάτε ότι ενίοτε επικαλεστήκατε το υφιστάμενο και εν ενεργεία χουντικό πλαίσιο για να απαγορεύσετε διαδηλώσεις κατά τη διάρκεια της δικής σας θητείας».

Στο πλαίσιο των διεργασιών και με το βλέμμα στη «συναίνεση» για όσα είναι μπροστά, ο πρωθυπουργός έκλεισε το μάτι και στο ΚΙΝΑΛ, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα και τα προσχήματά του για τη στήριξη του νομοσχεδίου, αναφέροντας πως η κυβέρνηση έκανε δεκτές τις προτάσεις του αλλά ότι η ουσία του νομοσχεδίου δεν αλλάζει, και σημειώνοντας πως η Βουλή μπορεί «να βελτιώνει τα νομοσχέδια χωρίς να αλλάξει τον κεντρικό στόχο».

Ισχυρίστηκε ακόμη ότι οι διατάξεις του νομοσχεδίου δεν αφορούν τις διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς και του Πολυτεχνείου και πρόσθεσε πως κριτήριο για περιορισμούς και απαγορεύσεις είναι «η έκταση της διαδήλωσης με βάση το αποτύπωμα στην καθημερινότητα», κριτήριο - «λάστιχο», δηλαδή, που με μαθηματική ακρίβεια βάζει στο στόχαστρο όλες και ειδικότερα τις μαζικότερες διαδηλώσεις και συνολικά τις διεκδικήσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Αλλωστε, χαρακτηριστική ήταν και η αποστροφή του πως «δεν πήγαινε άλλο με αυτήν τη θεοποιημένη πρωτοκαθεδρία, όπου κάθε ομάδα διαδήλωνε όπου ήθελε, όποτε ήθελε και όπως ήθελε, προβάλλοντας αιτήματα και θέσεις που η ίδια έκρινε ότι είναι αξίες του κοινού», ενώ δεν έλειψαν και τα γνωστά «επιχειρήματα» του κοινωνικού αυτοματισμού, πως τάχα το δικαίωμα στη διαδήλωση δεν μπορεί να παρεμποδίζει την άσκηση των δικαιωμάτων των άλλων, δικαιώματα φυσικά που στερεί η αντιλαϊκή πολιτική κυβερνήσεων και κεφαλαίου και όχι οι διαδηλώσεις.

Για τον οργανωτή των διαδηλώσεων επιβεβαίωσε ότι πρωτοπόροι αγωνιστές και συνδικαλιστές θα σέρνονται στα δικαστήρια για ζημιές που έχουν προκαλέσει προβοκάτορες, επαναλαμβάνοντας πως ο οργανωτής θα φέρει την αστική ευθύνη για ζημιές αν εγκαίρως δεν έχει κινηθεί για να τις αποτρέψει. Στη δε δευτερολογία του επέμεινε, ότι «αν ο οργανωτής έχει κάνει την δουλειά του, ό,τι ορίζει το άρθρο 4, δεν κινδυνεύει από τίποτα». Το οποίο άρθρο του νομοσχεδίου απαιτεί «συνεργασία» με τις δυνάμεις καταστολής και «συμμόρφωση» «στις υποδείξεις τους», ακόμα και να προστρέξει σε «συνδρομή» τους.

Μέσα σε όλα αυτά, ο πρωθυπουργός απέφυγε να πει το παραμικρό και για το «μεδούλι» του νομοσχεδίου, το άρθρο 19 για την «αντιμετώπιση» του ριζοσπαστισμού και τη σύσταση Διεύθυνσης Πρόληψης της Βίας για την αντιμετώπιση της ριζοσπαστικοποίησης, δηλαδή τη σκέψη και τη δράση κατά του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος.