Επιστολή, υπογεγραμμένη από δεκάδες εργαζόμενους επικουρικούς, επέδωσαν χτες εκπρόσωποι της Πανελλαδικής Επιτροπής Αγώνα Προνοιακών Επικουρικών στο υπουργείο Εργασίας και στο Μέγαρο Μαξίμου, ενάντια στις εκατοντάδες απολύσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι. Σημειώνεται ότι για τους πρώτους 150 η σύμβαση λήγει σήμερα, ενώ αναμένεται να ακολουθήσουν εκατοντάδες συμβασιούχοι μέχρι το τέλος του χρόνου.

Η Πανελλαδική Επιτροπή έχει κάνει αλλεπάλληλες προσπάθειες για συνάντηση με την ηγεσία του υπουργείου Εργασίας. Και αυτή η κυβέρνηση χρησιμοποίησε την απάτη «της αυξημένης μοριοδότησης στις προκηρύξεις», αντί για εξασφάλιση μόνιμης και σταθερής δουλειάς, ωστόσο για άλλη μια φορά, οι μισοί, 150 από τους 300 επικουρικούς στα ιδρύματα Πρόνοιας, θα απολυθούν γιατί δεν περιλαμβάνονται στους προσωρινούς πίνακες προσληπτέων της σχετικής προκήρυξης (7Κ/2019) για την Πρόνοια.

Να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία των ελάχιστων εργαζομένων στα προνοιακά ιδρύματα είναι συμβασιούχοι, ενώ ο κρατικός προϋπολογισμός για την Πρόνοια έχει συρρικνωθεί την τελευταία δεκαετία κατά περίπου 50%. Πολλά ιδρύματα ήδη έχουν κλείσει, ενώ στο «Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την αναπηρία», που παρουσιάστηκε στην καρδιά της πανδημίας, αποτυπώνεται ο στόχος της κυβέρνησης να κλείσουν τα επόμενα δύο χρόνια όλες οι κλειστές δομές ΑμεΑ και χρονίως πασχόντων στα Κέντρα Κοινωνικής Πρόνοιας Αττικής και Λεχαινών. Κι όλα αυτά όταν χιλιάδες άνθρωποι με πολλαπλές βαριές αναπηρίες, χρονίως πάσχοντες, απροστάτευτα παιδιά, σε όλη τη χώρα, για μήνες, ακόμη και χρόνια είναι στην αναμονή μέχρι να βρεθεί κάποια θέση σε δημόσια δομή.

«Κληθήκαμε πριν από χρόνια, άλλοι 7, άλλοι 6, άλλοι 3, να καλύψουμε ένα μέρος των τεράστιων τραγικών ελλείψεων προσωπικού στα Κέντρα Πρόνοιας σε όλη τη χώρα», σημειώνουν στην επιστολή τους, καταγράφοντας επίσης: «Νιώσαμε τη χαρά των παιδιών στην αγκαλιά μας που μεγαλώνανε στα ιδρύματα χωρίς τους γονείς τους. Παιδιά που μας είδαν σαν μανάδες και πατεράδες, που είχαν βιώσει την εγκατάλειψη, ακόμα και την κακοποίηση.

Είδαμε τους συναδέλφους μας να μας βλέπουν με ανακούφιση, να μπορούν να πάρουν κάποια λίγα ρεπό που τους χρωστούσαν ή την άδεια του καλοκαιριού, στοιχειωδώς να ξεκουραστούν. Εργαζόμενοι που μαζί τους βιώσαμε την εγκατάλειψη της Πρόνοιας, σαν αποτέλεσμα της πολιτικής όλων των κυβερνήσεων, της υποχρηματοδότησης, της ιδιωτικοποίησης. Πρόνοια που αντί να είναι υποχρέωση του κράτους απέναντι στους βαριά ανάπηρους, στους χρονίως πάσχοντες, στο παιδί χωρίς οικογένεια, αντιμετωπίζεται απ' όλες τις κυβερνήσεις και τη σημερινή σαν κόστος, σαν βαρίδι. Χρόνο με το χρόνο ζήσαμε την αγωνία αν θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε και αν θα μπορούμε να προσφέρουμε στους ανθρώπους που μας είχαν ανάγκη, στα παιδιά. Πολλοί από εμάς εργαστήκαμε για μήνες απλήρωτοι. Κάποιοι από εμάς παραμένουν ακόμα και τώρα απλήρωτοι. Τα δεδουλευμένα μάς καταβάλλονται μετά από μήνες, με δικαστικές αποφάσεις και υπέρογκα δικαστικά έξοδα».

Οσο για το διάστημα της πανδημίας, οι επικουρικοί υπογραμμίζουν:

«Τον τελευταίο χρόνο της πανδημίας, μαζί με τους συναδέλφους μας, σηκώσαμε το βάρος και την αγωνία να προστατεύσουμε όλο αυτόν τον κόσμο που αποτελεί το πιο ευάλωτο τμήμα του πληθυσμού, τον εαυτό μας, τους συναδέλφους μας, τις οικογένειές μας από τον κορονοϊό, την ώρα που και από εμάς και τις οικογένειές μας κάποιοι ανήκουν στις λεγόμενες ευπαθείς ομάδες. Δουλεύουμε διπλοβάρδιες, σε διαφορετικά καθήκοντα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τις ανάγκες των οικογενειών μας.

Ζητήσαμε τη μονιμοποίησή μας, γιατί είμαστε αναγκαίοι στη λειτουργία αυτών των ιδρυμάτων, άκρως απαραίτητοι για μια ποιότητα στη φιλοξενία των βαριά αναπήρων, των παιδιών. Η κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενοι, αρνείται να αναγνωρίσει το πέρα για πέρα δίκαιο αίτημά μας. Μας ενέπαιξε ότι μέσω της μοριοδότησης θα μας εξασφάλιζε το δικαίωμα στη δουλειά γιατί λέει ότι συνταγματικά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Λες και όλοι μαζί αυτοί που έχουν κυβερνήσει δεν μπορούσαν να είχαν αναθεωρήσει το άρθρο 103 του Συντάγματος που υποτίθεται ότι τους εμποδίζει».

Οι ανάγκες των περιθαλπόμενων και φιλοξενούμενων στις δομές είναι τεράστιες γιατί οι ελλείψεις υποδομών και προσωπικού είναι τραγικές και ακόμα κι αν προσληφθούν όλοι του διαγωνισμού και μείνουν και οι εκτός προσωρινών πινάκων στη δουλειά, ένα μέρος αυτών των αναγκών θα καλυφθεί.

Αν φύγουμε τώρα από τη δουλειά και εν μέσω πανδημίας, εκτός του ότι είναι εχθρικό και απαράδεκτο απέναντι σε εμάς και τις οικογένειές μας είναι και επικίνδυνο γιατί τέτοια απορρύθμιση εν μέσω πανδημίας θα θέσει σε κίνδυνο τους βαριά αναπήρους, τους χρονίως πάσχοντες, τα παιδιά αλλά και τους συναδέλφους μας που θα απομείνουν».

Η Πανελλαδική Επιτροπή διεκδικεί:

• Καμία απόλυση επικουρικών και συμβασιούχων που δεν προσλαμβάνονται με την ως άνω προκήρυξη.
• Μονιμοποίηση όλων. Με βάση τις ανάγκες, άνοιγμα των πτερύγων που έχουν κλείσει, άνοιγμα νέων δομών, για να εξασφαλιστεί η αναγκαία αραίωση των περιθαλπόμενων, τη βελτίωση των όρων περίθαλψης και την πραγματική, ουσιαστική προστασία από την πανδημία.
• Νέες δημόσιες δομές για να φιλοξενήσουν ανθρώπους με βαριά αναπηρία και χρονίως πάσχοντες που μένουν μόνοι τους και αδυνατούν να αυτοεξυπηρετηθούν και οι οικογένειές τους δεν μπορούν να τους στηρίξουν.
• Μαζικά επαναλαμβανόμενα τεστ για όσο κρατάει η πανδημία. Γενναία χρηματοδότηση της Πρόνοιας με βάση τις ανάγκες.