Θα ήθελα με αφορμή τον δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο που βρίσκεται σε εξέλιξη, να μεταφέρω στο Κόμμα μια γενική εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί στον κλάδο της έρευνας στην Ελλάδα. Στον συγκεκριμένο κλάδο εργάζεται σημαντικός αριθμός νέων επιστημόνων (κάτοχοι διδακτορικού διπλώματος) που βρίσκονται ουσιαστικά στην αφάνεια, επιστήμονες που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι αναγκασμένοι να κυνηγούν τα διάφορα ερευνητικά προγράμματα (1-2 ετών), μετακινούμενοι από πανεπιστήμιο σε πανεπιστήμιο, πολλές φορές κάτω από το καθεστώς του «υποτρόφου» (ή με συμβάσεις έργου), χωρίς κανένα κατοχυρωμένο εργασιακό δικαίωμα, ανασφάλιστοι, σε αρκετές περιπτώσεις χωρίς καν αμοιβές σε μηνιαία βάση. Συμπληρωματικά, πολλοί από τους νέους επιστήμονες του κλάδου καλύπτουν ολοένα και περισσότερο τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της χώρας, ακόμη και στο κομμάτι της διδασκαλίας, μέσα από τα λεγόμενα «προγράμματα ακαδημαϊκής διδακτικής εμπειρίας», τα οποία στην πράξη επιβάλλουν και «νομιμοποιούν» ένα ιδιόμορφο καθεστώς ανακύκλωσης ενός ευέλικτου εκπαιδευτικού προσωπικού που έρχεται να αντισταθμίσει τις συνέπειες από το «πάγωμα» και τη σημαντική μείωση των προσλήψεων μόνιμου εκπαιδευτικού και επιστημονικού προσωπικού σε όλα τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας (με διαχρονική βέβαια ευθύνη όλων των κυβερνήσεων).

Είναι γεγονός πως αρκετοί από τους εργαζόμενους/ες του κλάδου, αν και παραμένουν στην αορατότητα (ακόμη και στις σχετικές μελέτες που αφορούν την ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας), δεν συμβιβάζονται με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, παλεύουν με τις όποιες δυνάμεις τους για τη διεκδίκηση των σύγχρονων δικαιωμάτων τους, οραματίζονται μια άλλη κοινωνία, χωρίς φτώχεια, ανεργία και ανασφάλεια, έναν κόσμο στον οποίον το πανεπιστήμιο και η έρευνα θα υπηρετούν τις σύγχρονες διευρυμένες λαϊκές ανάγκες (και όχι εκείνες της «αγοράς»). Υπάρχουν σημαντικές δυνάμεις στον κλάδο (ο οποίος για διάφορους λόγους δεν έχει ακόμη καταφέρει να λειτουργήσει και να εκφράζεται ως μια οργανωμένα συλλογική οντότητα, για παράδειγμα με τη μορφή κάποιου σωματείου) που εκτιμούν ιδιαίτερα το ρόλο και τη στάση του ΚΚΕ στην υπεράσπιση των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού, υπάρχουν αρκετοί νέοι επιστήμονες πεισμένοι (σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό) πως η ισχυροποίηση του ΚΚΕ σε όλα τα μέτωπα που διεξάγεται σήμερα η ταξική πάλη είναι βασική προϋπόθεση ώστε να μπορέσει ο λαός να αντιπαλέψει από καλύτερη θέση (σήμερα και αύριο) τα νέα αντιλαϊκά σχέδια που βρίσκονται σε εξέλιξη, πλήττοντας όχι μόνο το χώρο της έρευνας αλλά και στο σύνολό του το δημόσιο πανεπιστήμιο.

Θεωρώ πως το Κόμμα έχει ευθύνη να δουλέψει πιο απαιτητικά με τις δυνάμεις εκείνες που βρίσκονται στον κλάδο της έρευνας και βλέπουν το ΚΚΕ ως το μοναδικό αποκούμπι του λαού (παρά τις επιμέρους διαφωνίες και προβληματισμούς τους). Στην κατεύθυνση αυτή, το Κόμμα πρέπει πιο οργανωμένα και συντονισμένα να πάρει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για την καλύτερη οργάνωση των νέων επιστημόνων (με βάση και την πλούσια εμπειρία του ΠΑΜΕ), να αναλάβει όλες εκείνες τις αναγκαίες δράσεις ώστε να αναδείξει ολόπλευρα τα προβλήματά τους, να πετύχει την καλύτερη συσπείρωση και τον συντονισμό τους, καθώς και την πλατύτερη διάδοση των θέσεων του ΚΚΕ για την Ανώτατη Εκπαίδευση.

Εύχομαι στο Κόμμα να καταφέρει και μέσα από αυτό το Συνέδριο να εμπλουτίσει τις επεξεργασίες του, να βγει ακόμη πιο ισχυρό, να γίνει περισσότερο αποτελεσματικό και απαιτητικό με τον εαυτό του, ιδιαίτερα στο πεδίο της διάδοσης και καλύτερης εκλαΐκευσης των θέσεών του, με κύριο γνώμονα να αποσπάσει από την κυρίαρχη ιδεολογία ολοένα και περισσότερες συνειδήσεις ανθρώπων του μόχθου, ενισχύοντας το όραμα και την πάλη για μια πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό.