Οπου υπάρχει τζόγος, εκτός από φτώχεια και δυστυχία υπάρχει και αθλιότητα. Υπάρχει συναλλαγή και διαπλοκή. Και από τζόγο τίποτα άλλο στον τόπο μας. Νόμιμος και παράνομος. Από το συνοικιακό προπατζίδικο μέχρι τις μεγάλες λέσχες. Ολη η Ελλάδα ένα τοπίο τζογαδόρικο. Μια πυορροούσα ανοιχτή πληγή. Το φτωχό μεροκάματο του εργάτη, το ελλειμματικό εισόδημα του αγρότη θυσιάζονται στο βωμό του εύκολου δήθεν κέρδους, στην ελπίδα μιας καλύτερης μέρας που αυτή αποκλείεται να έρθει με διαφορετικό τρόπο. Από που ν' αρχίσεις και πού να τελειώσεις; Από τα λαχεία, τα στοιχήματα, τα ξυστά, τα τυχερά (και τηλεοπτικά) παιχνίδια μέχρι το μπαρμπούτι, τα χαρτιά και τους κουλοχέρηδες; Πού να βγάλεις άκρη; Ολο το οικοδόμημα νοσεί. Ολο το οικοδόμημα είναι σάπιο. Το απόστημα είναι μεγάλο και η σήψη έχει προχωρήσει.

Με το να πονάει μάτι βγάζεις μάτι και με το να πονάει δάχτυλο κόβεις χέρι αυτό δεν είναι λύση.

Κι έτσι δεν μπορώ να καταλάβω τα κροκοδείλια δάκρυα και την τόση υποκρισία. Εάν δεν ήθελαν τον τζόγο, εάν δεν ήθελαν αυτό το βρώμικο και εγκληματικό αλισβερίσι που έχει καταστρέψει τόσες οικογένειες, απλούστατα θα το είχαν απαγορέψει, και δε θα μετατρεπότανε όλη η Ελλάδα σ' ένα απέραντο καζίνο.

Γέννημα και θρέμμα του συστήματος είναι και του μοιάζει. Ο αγώνας για τον επιούσιον. Υψηλότερη τηλεθέαση, υψηλότερα κέρδη.

Για να επιζήσει πρέπει να ξεμπροστιάσει, πρέπει να εξοντώσει. Για να επιζήσει πρέπει να χώνει τα δόντια του βαθιά σε μολυσμένες σάρκες, πριν οι μολυσμένες σάρκες χώσουν τα δόντια τους στη δική του βρώμικη σάρκα. Δεν είναι αλώβητος κι όσο βυθίζεται στο βούρκο τόσο τα λύματα πυκνώνουν και οι αναθυμιάσεις τον δηλητηριάζουν.