Τη μεγαλύτερη «ευελιξία» των κρατών - μελών ως προς τη δυνατότητά τους να ενισχύουν απ' τον κρατικό κορβανά τους επιχειρηματικούς ομίλους, ιδιαίτερα για τις «πράσινες» και «ψηφιακές» επενδύσεις τους, την ώρα που οι λαϊκές ανάγκες θα συνεχίσουν να βρίσκονται στη «μέγκενη» για να βρίσκεται ο «δημοσιονομικός χώρος» για το κεφάλαιο, ζητάει ο Αλ. Τσίπρας με την πρόταση που κατέθεσε στη συζήτηση για την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας στη σχετική πλατφόρμα δημόσιου διαλόγου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το μέλλον της ευρωπαϊκής διακυβέρνησης.

Με οδηγό λοιπόν τους στόχους της «πράσινης» καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι άξονες της πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρουν στην πραγματικότητα ούτε «στα σημεία» απ' όσα ζητάνε τόσο η κυβέρνηση της ΝΔ όσο και το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα.

Ετσι μεταξύ άλλων στην πρόταση προβλέπεται να εξαιρούνται από τη μέτρηση του ελλείμματος όσες επενδύσεις «εστιάζουν στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής» και την «ψηφιοποίηση» του δημόσιου τομέα, όπως και την ενίσχυση των συστημάτων Υγείας και Εκπαίδευσης, ώστε αυτά να ανταποκρίνονται στα σημερινά «θέλω» των ομίλων.

Την ίδια ώρα, οι λαοί θα κληθούν να πληρώσουν και με νέες μόνιμες θυσίες, όπως και με μηχανισμούς που θα τους φορτώνουν απευθείας τα σπασμένα τόσο στις καπιταλιστικές κρίσεις όσο και σε περιόδους ανάπτυξης, αφού όπως χαρακτηριστικά λέγεται: «Την ίδια στιγμή - με αξιοποίηση της υφιστάμενης διαδικασίας του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου - θα διαθέτει αυτόματους δημοσιονομικούς σταθεροποιητές στη βάση νέων εργαλείων (π.χ. κοινό επίδομα ανεργίας, ελάχιστο ευρωπαϊκό εγγυημένο εισόδημα), που θα ενεργοποιούνται είτε σε συνθήκες κρίσης είτε όταν ένα κράτος - μέλος αντιμετωπίζει δημοσιονομική ανισορροπία».

Παράλληλα, με φόντο τα πολύ μεγάλα κρατικά ελλείμματα και χρέη που δημιουργεί η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου και μεγαλώνουν κι άλλο την «ψαλίδα» ανάμεσα στα κράτη - μέλη, προτείνεται η αναθεώρηση των στόχων του δημόσιου χρέους και του ελλείμματος να είναι διαφορετική για κάθε κράτος - μέλος και να λαμβάνει υπόψη τη βιωσιμότητα του χρέους, τον επιδιωκόμενο ρυθμό ανάπτυξης κ.ά.

Ενώ προτείνεται και «η διεύρυνση του ρόλου του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού», ως βήμα προς την «κοινή δημοσιονομική πολιτική», στόχος που, όπως δείχνουν όλα τα βήματα της «ευρωενωσιακής ολοκλήρωσης», σηματοδοτεί μόνιμες βαριές θυσίες και κάθε λογής «κόφτες» για τις λαϊκές ανάγκες.

Κι ενώ όλα αυτά θα αποτελούν τους «σιδερένιους νόμους» που θα θωρακίζουν τα κέρδη του κεφαλαίου, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει παράλληλα ως αναγκαίο συμπλήρωμα την ενίσχυση των μηχανισμών ενσωμάτωσης των λαών με την υποτιθέμενη «νομιμοποίηση» όλων των παραπάνω με την ενίσχυση «των διαδικασιών ευρείας διαβούλευσης με τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών, επιστημονικών φορέων και των κοινωνικών εταίρων».