Την πλαστή διαχωριστική γραμμή που αναδείχτηκε κατά τη διάρκεια συζήτησης του νομοσχεδίου για το ποιος θέλει και ποιος δεν θέλει τάχα τη σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά, επισήμανε στην αρχή της τοποθέτησή της η βουλευτής του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, σημειώνοντας ότι: «Η Παιδεία από γεννησιμιού της ως εκπαιδευτικό σύστημα και όχι γενικά ως μια μορφωτική διαδικασία ήταν αντικειμενικά αναπόσπαστα δεμένη με τις ανάγκες της οικονομίας, και όχι μόνο, και με τις ανάγκες συνολικά, ολόκληρου του οικοδομήματος, πολιτικού, ιδεολογικού, πολιτιστικού, με τις κοινωνικές υπηρεσίες, με τους κοινωνικούς τομείς κ.λπ. Και αυτή η στενή αντικειμενική σχέση δεν αφορά μόνο τον καπιταλισμό. Αφορά και τη σοσιαλιστική κομμουνιστική κοινωνία. Είναι 100% αντικειμενική σχέση, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι τρόποι με τους οποίους υλοποιείται αυτή η αντικειμενική σχέση μπορεί να είναι άλλοτε εύστοχοι, άλλοτε μη εύστοχοι κ.λπ. Γι' αυτό λέμε ότι είναι πλαστή η διαχωριστική γραμμή».

Και με δεδομένο αυτό τόνισε ότι η κυβέρνηση επιδιώκει να κάνει «ένα πανεπιστήμιο φρούριο κυριολεκτικά, το οποίο 100% θα υποτάσσεται στα συμφέροντα των καπιταλιστικών επιχειρήσεων και όλων των μηχανισμών του κράτους, του πολιτικού συστήματος».

Επισήμανε όμως με νόημα ότι «παρά τις προσπάθειες να υποταχθεί πλήρως το σύστημα Παιδείας στις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας και του αστικού πολιτικού συστήματος, ωστόσο υπήρξαν, υπήρχαν και υπάρχουν και στο μέλλον θα υπάρχουν περισσότερες χαραμάδες, παράθυρα, ακόμα και πόρτες, ούτως ώστε να παράγονται και να διεισδύουν μέσα σε αυτόν τον χώρο οι ουσιαστικά ριζοσπαστικές, ανατρεπτικές αντιλήψεις, που ξεκινάνε από την αφετηρία ότι ο παραγωγός του πλούτου είναι ο άνθρωπος, είναι οι εργαζόμενοι και σφετεριστές είναι οι καπιταλιστές. Κι αυτό επίσης είναι παράγοντας που διαμορφώνει την αντίληψη, και για την έρευνα και για τη γνώση, αλλά κυρίως για το ποιος θα χαίρεται και θα απολαμβάνει τα αποτελέσματα της γνώσης».

Η Αλ. Παπαρήγα τόνισε ότι «χρειάζεται μεγάλη διαπάλη μέσα στα πανεπιστήμια», σημειώνοντας ότι υπάρχει «μέσα στα πανεπιστήμια - που δυστυχώς είναι μειοψηφία - όμως, ευτυχώς υπάρχει φωτισμένο επιστημονικό δυναμικό, το οποίο αντιπαλεύει επί της ουσίας και την αντιεπιστημονική μεθοδολογία που χρησιμοποιείται για την ανάπτυξη της έρευνας και της γνώσης, αλλά και το ζήτημα του πώς πραγματοποιείται η διδασκαλία και πού χρησιμοποιείται η γνώση που παράγεται στα πανεπιστήμια. Υπάρχει το φοιτητικό κίνημα. Δεν μπορεί τα πανεπιστήμια να μείνουν ανεπηρέαστα από το γεγονός ότι μπαίνουν στα πανεπιστήμια και παιδιά της εργατικής τάξης και παιδιά της φτωχής αγροτιάς και των βιοπαλαιστών της πόλης. Βεβαίως έχοντας οι οικογένειές τους καταθέσει τα πάντα και έχοντας ξεζουμιστεί. Επομένως και μέσα στο πανεπιστήμιο, αλλά και η ταξική πάλη που αναπτύσσεται έξω από το πανεπιστήμιο, μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις μιας διαπάλης που γλιτώνει - ας το πω έτσι - ένα μέρος των επιστημόνων ή δίνει τη δυνατότητα στους επιστήμονες να αντιστέκονται και μέσα στο πανεπιστήμιο, αλλά κυρίως να αντιστέκονται έξω από αυτό».