Μέσα σε συντροφική και έντονα συναισθηματική ατμόσφαιρα, έγινε την περασμένη Τετάρτη, στην Κόρινθο, η εκδήλωση μνήμης και τιμής στον Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους του.

Την εκδήλωση άνοιξε η Λουίζα Ράζου, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, η οποία, αναφερόμενη στις διεθνείς εξελίξεις, υπογράμμισε πως «σημαδεύονται από τη βάρβαρη κι απάνθρωπη επιχείρηση του ιμπεριαλισμού να επιβάλει τη "νέα τάξη πραγμάτων" σε όλο τον κόσμο. Οι ανοιχτές επεμβάσεις και ο ανταγωνισμός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το μοίρασμα των αγορών οδηγούν στην εμφάνιση νέων εστιών έντασης και πολέμων. Η δράση των μονοπωλίων συνοδεύεται από μια πρωτόγνωρη επίθεση στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Διαμορφώνονται νέοι, πιο στυγνοί, όροι εκμετάλλευσης των εργαζομένων, με νέα συστήματα απασχόλησης, με εμπορευματοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, της Υγείας, της Παιδείας.

Και τόνισε: «Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση, το ΚΚΕ με την πολιτική και τη δράση του απευθύνεται στην εργατική τάξη, στα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, στη νεολαία και τους καλεί να κάνουν το βήμα και να εγκαταλείψουν το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ που ακολουθούσαν μέχρι σήμερα, να ισχυροποιήσουν το ΚΚΕ. Να πορευτούμε σε κοινή δράση, για τη συγκρότηση του Λαϊκού Μετώπου, ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, στην ιμπεριαλιστική νέα τάξη, για την ανατροπή των αντιλαϊκών πολιτικών. Για μια Ελλάδα, με λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία, σοσιαλισμό. Ετσι τιμάνε οι κομμουνιστές τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, που έδωσαν τη ζωή τους για τα ιδανικά του κομμουνισμού».

Στη συνέχεια, το λόγο πήρε ο ιστορικός Βασίλης Λάζαρης, ο οποίος, αφού μίλησε για τη ζωή και τη δράση του κομμουνιστή ήρωα από την αρχή της ένταξής του στο λαϊκό κίνημα μέχρι τη δολοφονία του, υπογράμμισε πως «η υπόμνηση της ζωής και του θανάτου του Μπελογιάννη δεν πρέπει να έχει το χαρακτήρα μιας απλής ιστοριογραφικής αναφοράς. Τέτοιος, άλλωστε, χαρακτήρας δεν πρέπει να δίνεται σε κανένα γιορτασμό, που αναφέρεται στους πολύπλοκους, ηρωικούς και ατέλειωτους αγώνες του Κομμουνιστικού Κόμματος» και κατέληξε τονίζοντας:

«Εκείνο που επιβάλλεται και σήμερα (όπως, άλλωστε, επιβαλλόταν πάντα) είναι το συνεχές δυνάμωμα των γραμμών των Ελλήνων κομμουνιστών και, παράλληλα, η μεθοδική από μέρους τους οργάνωση της εργατικής τάξης (στην πιο πλατιά έννοιά της) και η ταυτόχρονη ενίσχυση του ιδεολογικού της εξοπλισμού απέναντι στους πάνοπλους, αλλά όχι ακατανίκητους αντιπάλους της. Το μέλλον άλλωστε ανήκει στο σοσιαλισμό - και καμία αντιδραστική δύναμη δε θα μπορέσει ποτέ να εμποδίσει πραγματικά το θρίαμβο του κομμουνισμού και να αποκλείσει από την ανθρωπότητα τη λυτρωτική τελική μετάβασή της από το "βασίλειο της ανάγκης" στο "βασίλειο της ελευθερίας"».