Αγωνιστικό κάλεσμα σε κάθε φοιτητή και φοιτήτρια, σε κάθε νέο και νέα, «Μόνοι τους και όλοι μας #Τώρα_ΚΚΕ», αποτέλεσε η εκδήλωση που διοργάνωσαν χθες στον ιστορικό χώρο του Πολυτεχνείου στην Πατησίων η Τομεακή Οργάνωση Πανεπιστημίων και Ερευνας του ΚΚΕ και η Περιφερειακή Οργάνωση Σπουδάζουσας της ΚΝΕ, ενόψει της διπλής εκλογικής μάχης που έχουν μπροστά τους οι φοιτητές, με τις φοιτητικές εκλογές στις 10 Μάη και φυσικά τις βουλευτικές εκλογές στις 21 Μάη.

Στην εκδήλωση μίλησε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας. Κάλεσε ο θυμός και η αγανάκτηση της νεολαίας να μετουσιωθεί με μαζικούς όρους σε συνειδητή στάση αμφισβήτησης, να γίνει η οργή δύναμη ανατροπής, «να εκφραστεί και στις εκλογές με εκατοντάδες χιλιάδες νεανικές αντισυστημικές, αγωνιστικές ψήφους στο ΚΚΕ».

Το κάλεσμα αυτό επιβεβαιωνόταν από τους εκατοντάδες νέους με τα αποφασιστικά πρόσωπα οι οποίοι γέμισαν κάθε γωνιά του αίθριου του Πολυτεχνείου, ανέμιζαν τις κόκκινες σημαίες τους στο μπαλκόνι, βροντοφώναξαν «Ισχυρό ΚΚΕ, αντεπίθεση λαέ» και συμβάδιζαν με τα συνθήματα με τα οποία είχε στολιστεί ο χώρος, όπως «Επειδή... "αυτοί είστε", εμείς τώρα ΚΚΕ» και «Οι ζωές μας ή τα κέρδη τους. Μόνο ο λαός σώζει τον λαό. Ολοι στον αγώνα με ΚΚΕ δυνατό». Παρευρέθηκαν επίσης πανεπιστημιακοί και εργαζόμενοι στο Ιδρυμα, καθώς και τα μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Σοφιανός και Θέμης Γκιώνης και ο Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ Θοδωρής Κωτσαντής.

Στην εκδήλωση έγιναν επίσης παρεμβάσεις από μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Συγκεκριμένα, μίλησαν ο Δημήτρης Νικόπουλος, πρωτοετής φοιτητής στην Οδοντιατρική Σχολή του ΕΚΠΑ, ο Γιάννης Σπηλιώτης, φοιτητής του Τμήματος Μαθηματικών του ΕΚΠΑ, και η Αφροδίτη Κτενά, καθηγήτρια στο ΕΚΠΑ και υποψήφια βουλευτής με το ΚΚΕ στον Βόρειο Τομέα Αθηνών.

Στο τέλος της εκδήλωσης η Χριστίνα Τρουπιώτη, φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, που ο πατέρας της είναι μηχανοδηγός στον σιδηρόδρομο, έπαιξε το τραγούδι «Πάμε κι όπου βγει», που έγραψε η ίδια για το έγκλημα στα Τέμπη, προκαλώντας συγκίνηση και οργή με τους στίχους, που μεταξύ άλλων έλεγαν: «Πάμε κι όπου βγει / κι οι μηχανοδηγοί / παλεύουν για ένα σύστημα / που χρόνια αιμορραγεί (...) Μα φταίνε τελικά / αυτοί που τόσο απλά / συνέκρουσαν δυο τρένα / γεμάτα με όνειρα».