Μια εκδήλωση που ανέδειξε τα ιστορικά διδάγματα και συμπεράσματα που προκύπτουν για τις ανάγκες της σύγχρονης ταξικής πάλης. Η περίοδος που παρουσιάζεται στον Γ2 Τόμο, αναφέρεται στην Ιστορία και τη δράση του Κόμματος την περίοδο της επτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας 1967-1974. Αναδεικνύεται ότι το ΚΚΕ δεν έχασε την ιστορική του συνέχεια, δεν διαλύθηκε, παρόλο που εν μέρει αναστάλθηκε σημαντικά μέρος της αυτοτελούς ιδεολογικής, πολιτικής και κυρίως της οργανωτικής του δράσης και ύπαρξης στην Ελλάδα για μία δεκαετία. Είναι σημαντική αυτή η περίοδος, γιατί εντείνεται και καταλήγει θετικά η εσωκομματική διαπάλη σε σχέση με την οργανωτική αποκατάσταση του Κόμματος. Στη συγκεκριμένη έκδοση, μεταξύ άλλων περιλαμβάνονται όλα τα πρακτικά της 12ης Ολομέλειας του 1968 και όλα τα πρακτικά της 18ης Ολομέλειας του 1973.

Μεταξύ άλλων, η Ελένη Μπέλλου ανέφερε ότι «νιώθουμε υπερηφάνεια γιατί κατορθώσαμε ένα χρονοβόρο, επίπονο έργο, τη μελέτη και συγγραφή της Ιστορίας του Κόμματός μας από την ίδρυσή του μέχρι το 1974». Ενα εγχείρημα που, όπως είπε, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. «Εγινε με πολύ συλλογική δουλειά εκ μέρους του Κόμματος. Αξιοποιήθηκαν ιστορικοί ή επιστήμονες συναφών επιστημών. Μια δουλειά που έγινε με ευθύνη της ΚΕ και των Τμημάτων της, με την αξιοποίηση συνεργατών του Τμήματος Ιστορίας που συνέβαλαν στην εκπόνηση συνολικά των 6 τόμων, οι οποίοι έχουν μία αλληλουχία», καθώς η κατανόηση της μιας περιόδου δεν μπορεί να γίνει σε έκταση και βάθος αν δεν ανατρέξει κανείς στις προηγούμενες περιόδους, όπως εξήγησε. Και σημείωσε πως πρόκειται για ένα πόνημα, στο σύνολό του, που πρέπει να αξιοποιηθεί διαχρονικά. Υπογράμμισε ότι θα είναι μια συμβολή στην απόκτηση της μεθοδολογίας, προκειμένου να παρακολουθήσουμε την εκπόνηση του τόμου που θα ακολουθήσει και αφορά την επόμενη κρίσιμης σημασίας περίοδο στην Ιστορία του Κόμματος, από το 1974 έως το 1991.

Οπως είπε, «δυστυχώς κυριαρχεί ότι η μεθοδολογία της Ιστορίας πρέπει να είναι κυρίως προφορική και να στηρίζεται σε μαρτυρίες ατομικές. Αυτό συνδέεται με το ότι πρέπει να επικρατήσει η μεταμοντέρνα αντίληψη, η οποία, για να είναι λέει αντικειμενική, δεν πρέπει να εδράζεται σε ντοκουμέντα τα οποία εκπονούνται από τις ηγεσίες των κομμάτων κ.λπ. Γιατί είναι φορτισμένη, λένε, με υποκειμενική προσέγγιση. Πρόκειται για έναν άκρως ανορθολογικό και αντιεπιστημονικό μεθοδολογικό τρόπο».

Σημείωσε πως είναι κρίσιμη για ένα Κομμουνιστικό Κόμμα η συνύφανση ανάμεσα στην επαναστατική θεωρία και στην επαναστατική πολιτική πράξη. «Αν αυτό δεν επιτυγχάνεται από ένα ΚΚ, θα χάσει την επαναστατική του ορμή, θα χάσει τη δυνατότητά του να χαράζει επαναστατική πολιτική, επαναστατική στρατηγική στη βάση των αντικειμενικών νομοτελειών της κίνησης της κοινωνίας», ανέφερε.

Και παρουσιάζοντας τη βασική μεθοδολογία έρευνας και μελέτης, αναφέρθηκε στον διαλεκτικό υλισμό, εξηγώντας: «Δεν μελετάμε στενά την Ιστορία του Κόμματος σε μια δοσμένη χρονική περίοδο χωρίς να μελετήσουμε αντίστοιχα την ιστορία της οικονομικής, πολιτικής εξέλιξης της κοινωνίας στην οποία δρα το Κόμμα, την οικονομική ιστορία, την ιστορία όλων των δομών του καπιταλιστικού συστήματος, σε συνάρτηση με την εξέλιξη και την Ιστορία της ταξικής πάλης και του κομμουνιστικού κινήματος στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη και παγκόσμια».

• Αναλυτικότερα, η παρουσίαση της εκδήλωσης στον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου».