Στοιχεία για την παραγωγικότητα της εργασίας που έδωσε την περασμένη βδομάδα στη δημοσιότητα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έδειχναν ότι η Ελλάδα είχε τη μεγαλύτερη (μετά την Ιρλανδία) αύξηση στην παραγωγικότητα της εργασίας μεταξύ των κρατών της ΕΕ για την περίοδο 1995-2001. Κι όμως, η ηγεσία του ΣΕΒ δεν εφησυχάζει. Θέλει κι άλλα, τα θέλει όλα, εδώ και τώρα.

Πραγματικοί κυρίαρχοι του παιχνιδιού στην οικονομία, οι μεγαλοβιομήχανοι θέλουν πλέον να δείχνουν προς όλους ποιοι είναι τα πραγματικά αφεντικά και στην κοινωνία. Θεωρούν «φυσικό» τους δικαίωμα να υπαγορεύουν στις ηγεσίες των δικών τους κομμάτων τις ακολουθητέες πολιτικές, να παρακολουθούν από κοντά και να ασκούν κριτική στον τρόπο που τις εφαρμόζουν, να συντονίζουν και κατευθύνουν τις «κοινές προσπάθειες».

Δε σταματούν όμως εδώ. Υποκαθιστώντας ολοένα και περισσότερο τα δικά τους κόμματα διαμορφώνουν «εθνικές στρατηγικές» και αναδεικνύουν «οράματα», τα οποία βέβαια ταυτίζονται απόλυτα με τα εγωιστικά συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ δε δίστασε να ζητήσει από τα καθεστωτικά κόμματα να αναγορεύσουν την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα σε ύψιστη εθνική υπόθεση.

Οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ όχι μόνο δεν έχουν την παραμικρή αντίρρηση, αλλά δέχονται να αυτοακυρώνονται σε σημαντικό βαθμό ως πολιτικά υποκείμενα, βαδίζοντας τυφλά πίσω από την πορεία πλεύσης που χαράζει η ηγεσία των μεγαλοβιομηχάνων. Το χειρότερο είναι ότι η ηγεσία του ΣΕΒ τους αφήνει ολοένα και λιγότερα περιθώρια να πάρουν υπόψη τους τις ανάγκες των ψηφοφόρων τους. Αυτό είναι και το μεγάλο πρόβλημά τους, η ρίζα της κρίσης τους.

Μεταξύ μας η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας που αναφέρθηκε στην αρχή δεν προέκυψε λόγω του εκσυγχρονισμού της παραγωγικής διαδικασίας, την είσοδο νέων τεχνολογιών και μηχανημάτων, αλλά ως αποτέλεσμα της φθηνότερης εργατικής δύναμης. Πρωταγωνιστές, βέβαια, οι ξένοι μετανάστες.