Μια νέα προπαγανδιστική εκστρατεία, με αμφισβητούμενα όμως αποτελέσματα, έστησε πάλι ο κυβερνητικός μηχανισμός, με αφορμή τη χτεσινή συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου με θέμα «Σύγκλιση της Ελλάδας προς την Ευρώπη». Για μια ακόμα φορά η κυβέρνηση, μέσω της στατιστικής και των μέσων όρων, παρουσίασε μια Ελλάδα της μακέτας. Μια Ελλάδα που ευημερεί και αναπτύσσεται. Μια Ελλάδα που αντιμετωπίζει τα όποια προβλήματα... Μια Ελλάδα εντελώς διαφορετική από αυτή που βιώνει καθημερινά ο μέσος πολίτης, ο οποίος γονατίζει από τους χαμηλούς μισθούς, την ανεργία, την ανασφάλεια, την έλλειψη ελεύθερων χώρων, το κυκλοφοριακό, τις ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες, τα ράντζα στα νοσοκομεία, το φακελάκι, την ιδιωτική Παιδεία... Για μια ακόμη φορά η κυβέρνηση κατέφυγε στη λαθρόβια τακτική της επιλεκτικής παρουσίασης στατιστικών στοιχείων. Ετσι, από την παρουσίαση των μακροοικονομικών στοιχείων φρόντισαν να απαλείψουν τους δείκτες που έχουν αρνητική εξέλιξη. Για παράδειγμα, το ισοζύγιο πληρωμών και τα ελλείμματα των εμπορικών συναλλαγών με το εξωτερικό. Και επειδή η στατιστική ενημέρωση προορίζεται για... λαϊκή κατανάλωση, απάλειψαν την εντυπωσιακή εξέλιξη των καπιταλιστικών κερδών, μέγεθος που σαφώς απαντάει στο ερώτημα, ανάπτυξη προς όφελος ποιου; Τη στιγμή που η ύπαιθρος ερημώνει και εγκαταλείπεται από τους νέους ανθρώπους, οι οποίοι συρρέουν στα αστικά κέντρα, αλλά και στο εξωτερικό, παρουσιάζουν στοιχεία για τις κυβερνητικές πολιτικές «προώθησης της ισότιμης ανάπτυξης στις ελληνικές περιφέρειες».

Κατά τ' άλλα, ισχυρίζονται ανερυθρίαστα ότι «η Ελλάδα δαπανά για πολιτική Κοινωνικής Προστασίας περισσότερο από το 25% του ΑΕΠ ετησίως», αλλά δεν εξηγούν ότι στις δαπάνες αυτές περιλαμβάνονται και οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων, οι δαπάνες των νοικοκυριών για ιδιωτική Παιδεία και ιδιωτική Υγεία και Πρόνοια. «Ξέχασαν», όμως, επίσης, να αναφερθούν στα στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία περίπου το 25% των Ελλήνων πολιτών ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Λένε ψέματα όταν ισχυρίζονται ότι η απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών συνοδεύτηκε με βελτίωση του επιπέδου υπηρεσιών και τη μείωση των τιμών. «Ειδικά για τις εθνικές κλήσεις παρατηρείται σύγκλιση τιμών προς τον κοινοτικό μέσο όρο κατά την τετραετία 1997-2000». Μόνο που δε μας λένε ότι η σύγκλιση των τιμών αφορά στην αύξηση των κατά πολύ χαμηλότερων τιμών της Ελλάδας, για να ...συναντήσουν τις σαφώς υψηλότερες τιμές της ΕΕ... Εκεί που κυριολεκτικά αυθαιρετούν είναι στην εξέλιξη των μισθών και των συντάξεων, όπου βγάζουν διάφορα απίθανα ποσοστά αυξήσεων, «ξεχνώντας» και πάλι να αναφέρουν ότι κατά την εξεταζόμενη περίοδο έχουμε συνεχή και εντυπωσιακή άνοδο της ανεργίας, από το 7% στο 12%, ότι οι ελαστικές μορφές απασχόλησης κάνουν θραύση κλπ.

Με ανάλογα τεχνάσματα (απλή παράθεση ορισμένων αριθμητικών δεδομένων και επιλεκτική παράθεση στοιχείων) η κυβέρνηση προσπαθεί να δώσει την εικόνα της ανόρθωσης στον τομέα της Υγείας. Αναφέρει λοιπόν ότι απ' το 1995 μέχρι σήμερα σε ονομαστικές τιμές αυξήθηκαν κατά 70% οι δαπάνες Υγείας, φτάνοντας το 2002 το ένα τρισ. δραχμές. Κάνει γαργάρα όμως το γεγονός ότι και αυτά τα κονδύλια καλύπτουν μόλις το 57,34% των συνολικών δαπανών Υγείας και ότι το υπόλοιπο 42,66% το πληρώνει απ' την τσέπη του ο ελληνικός λαός.

Επίσης, λόγου χάρη, αναφέρει ότι υπάρχουν 404 κρεβάτια Μονάδων Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) χωρίς να αναφέρει ότι περισσότερα από 100 κρεβάτια δε λειτουργούν γιατί λείπουν 780 νοσηλεύτριες. Επιπλέον, με βάση τα διεθνή στάνταρντ, θα έπρεπε να έχουν αναπτυχθεί 535 κρεβάτια πανελλαδικά.

Τέλος, περισσεύουν οι υποσχέσεις περί λειτουργίας νέων νοσοκομείων και ανακαινίσεων...

Την απατηλή εικόνα των στατιστικών στοιχείων χρησιμοποιούν και για τον τομέα της εκπαίδευσης, για να αποδείξουν την «πρόοδο» που έχει επιτευχθεί. Οσο και αν τα νούμερα δείχνουν μια μικρή άνοδο, π.χ., στο ποσοστό επί του ΑΕΠ, ή στις αίθουσες διδασκαλίας ή στην είσοδο της πληροφορικής στην εκπαίδευση, αυτό που αποκρύπτεται είναι η γενικότερη λογική για ένα σχολείο και μια εκπαίδευση που χάνει την παιδαγωγική και μορφωτική της φύση. Προβλήματα υποδομών εξακολουθούν να υπάρχουν, διπλοβάρδιες, έλλειψη χώρων, με τη δημιουργία γιγαντιαίων σχολικών συγκροτημάτων, συγχωνεύσεις, ενώ η πολιτική αδιοριστίας εκπαιδευτικών συνεχίζεται (λείπουν 10.000 δάσκαλοι και 10.000 καθηγητές). Σε ό,τι αφορά στο ίδιο το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, αυτή εξελίσσεται σε παροχή αποστεωμένων και αποκομμένων «γνώσεων» και δεξιοτήτων, σε ένα κυνήγι του βαθμού και σε ένα εξουθενωτικό εξεταστικό κέντρο, ιδιαίτερα το λύκειο. Η διαρροή του μαθητικού πληθυσμού στα χρόνια της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης σχεδόν πενταπλασιάστηκε σε σχέση με πριν ενώ είναι εμφανέστατη η τάση προς την ψευτοκατάρτιση των ΤΕΕ και ταυτόχρονα την πριμοδότηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης και παραπαιδείας. Τα μέτρα, δε, που ετοιμάζονται μετά την ψήφιση του νόμου για την αξιολόγηση δείχνουν ότι η κατεύθυνση είναι προς ένα πιο χειραγωγημένο σχολείο, με υποταγμένους εκπαιδευτικούς. Αυτά βέβαια δεν μπορούν να φανούν στα επιλεγμένα στατιστικά στοιχεία της κυβέρνησης.

Με ...καμάρι η κυβέρνηση παρουσίασε τα στοιχεία αύξησης του προσωπικού των Σωμάτων Ασφαλείας. Ετσι το ένστολο προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ., από 39.975 άτομα που ήταν το 1994, αυξήθηκε σε 51.704 το 2001. Αναμένεται, δε, περαιτέρω αύξησή του, αφού θα πραγματοποιηθούν προσλήψεις ειδικών φρουρών και συνοροφυλάκων. Κατά την κυβέρνηση η ανάπτυξη των κρατικών μηχανισμών καταστολής ενισχύει το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών. Μάλιστα, παρουσίασε και ορισμένους ποσοτικούς δείκτες μείωσης της εγκληματικότητας. Συγκεκριμένα, οι κλοπές και οι διαρρήξεις το 1997 ήταν 67.971 και το 2001 «έπεσαν» στις 45.689. Βέβαια, δεν έκανε καμιά αναφορά στην κοινωνική και οικονομική της πολιτική, που οδηγεί στο περιθώριο μεγάλα τμήματα του πληθυσμού κι έτσι δημιουργείται το «θερμοκήπιο» μέσα στο οποίο το κοινό και οργανωμένο έγκλημα ανθεί.