Την ανάγκη της συνολικής αντιπαράθεσης με την αντιλαϊκή πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, και των αντιασφαλιστικών ρυθμίσεων που επιχειρεί η κυβέρνηση με το νομοσχέδιό της, επισήμανε, προχτές το βράδυ, μιλώντας σε συγκέντρωση του Κόμματος στην κεντρική πλατεία το Αργους, ο Δημήτρης Κουτσούμπας, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ειδικότερα, σχετικά με τα αντιασφαλιστικά μέτρα, ο Δ. Κουτσούμπας σημείωσε: Πρόκειται για ένα από τα κορυφαία πισωγυρίσματα σε κατακτήσεις της εργατικής τάξης, που θα έχουν μακροπρόθεσμες επιπτώσεις και για τις επόμενες γενιές κυρίως. Αποτελούν συνέχεια της αντιασφαλιστικής πολιτικής και των μέτρων της ΝΔ που ξεκίνησαν το 1992. Η κυβέρνηση και οι εργατοπατέρες, τόνισε, προκαλούν όταν προσπαθούν να αποδείξουν ότι τα μέτρα αυτά είναι μάλιστα και φιλεργατική πολιτική! Οι αυξήσεις στα όρια ηλικίας για σύνταξη, οι συντάξεις πείνας, η ληστεία δεκάδων τρισεκατομμυρίων από τα Ταμεία, το χάρισμα των ασφαλιστικών εισφορών στο μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο, πραγματοποιούνται μέσα σε μια γενικευμένη κατάσταση ελαστικών εργασιακών σχέσεων, χαμηλών και «παγωμένων» μεροκάματων, γενικευμένης ιδιωτικοποίησης της Υγείας, της Πρόνοιας.

Σε συνδυασμό με όλα αυτά πρέπει να δούμε το Ασφαλιστικό. Γιατί:

α) Ελαστικές σχέσεις εργασίας σημαίνει ότι τα πραγματικά όρια ηλικίας για τη σύνταξη θα καθορίζονται από αυτές, πράγμα που επίσης σημαίνει ότι αυτά τα όρια θα αυξάνονται μόνον προς τα πάνω.

β) Χαμηλά και «παγωμένα» μεροκάματα σημαίνει ότι ο εργαζόμενος δε θα μπορεί στοιχειωδώς να ζει την οικογένειά του, να της εξασφαλίζει ένα επίπεδο διαβίωσης, υγείας όταν αρρωσταίνουν, ψυχαγωγίας και ξεκούρασης, ανακούφισης και ενίσχυσης των γεροντοτέρων της οικογένειας.

γ) Ιδιωτικοποίηση της Υγείας σημαίνει ότι η λαϊκή οικογένεια ή αυτός που θα βγει στη σύνταξη, με τις συντάξεις πείνας και τους μισθούς πείνας, δε θα μπορεί να επισκέπτεται τα ιδιωτικά ιατρεία, να παίρνει τα πανάκριβα φάρμακα, να θεραπεύεται, άρα να μπορεί να ζήσει τη ζωή του.

Ολα αυτά τα προβλήματα πάνε «πακέτο». Δεν είναι άλλο το ένα και άλλο το άλλο, που ξεχωριστά πρέπει να παλευτούν. Ολα μαζί, ενιαία και συνεχής πρέπει να είναι η πάλη.

Δυστυχώς, όμως, επισήμανε, κάποιοι εργαζόμενοι πέφτουν θύματα της κυβερνητικής προπαγάνδας, η οποία ισχυρίζεται ότι τα όποια κενά θα τα καλύψει η ιδιωτική ασφάλιση, παρουσιάζοντάς την ως πανάκεια. Κι αυτό «πιάνει», γιατί στηρίζεται σε μια αρνητική εμπειρία που έχουν οι εργαζόμενοι από το σημερινό δημόσιο σύστημα Υγείας, με τις πολλές ελλείψεις του, αλλά και στο γεγονός ότι η ιδιωτική ασφάλιση ακόμα στην Ελλάδα με την πληθώρα των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιριών είναι σχετικά πρόσφατο φαινόμενο, με αποτέλεσμα ο Ελληνας εργαζόμενος ακόμα να μην μπορεί να εκτιμήσει με βάση την ίδια του την εμπειρία ακριβώς τι πρόκειται να πάθει. Υπάρχει, όμως, πλούσια αρνητική εμπειρία από χώρες, όπως οι ΗΠΑ και στην Ευρώπη, που έχουν δει το χάλι και την εκμετάλλευση της ιδιωτικής ασφάλισης, που σε θέλει ουσιαστικά κάτω από τη γη, ξοφλημένο, για να κερδίζει αυτή, αντί να σε γηροκομά ή να σε περιθάλπει, όπως υποτίθεται έχει υποχρέωση.

Σε αντίθεση με το τι συμβαίνει στον καπιταλισμό, ο Δ. Κουτσούμπας θύμισε την κατάσταση που υπήρχε στις σοσιαλιστικές χώρες και την ανωτερότητα του σοσιαλισμού. Για παράδειγμα, επισήμανε, στη Σοβιετική Ενωση οι κοινωνικές ασφαλίσεις ήταν κρατικό σύστημα υλικής εξασφάλισης των εργαζομένων, τόσο για τα γηρατειά, όσο και για περιπτώσεις ασθένειας και αδυναμίας για εργασία, για τη νοσοκομειακή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, για αναψυχή και πολιτισμό. Αφορούσαν όλους τους εργαζόμενους χωρίς εξαίρεση και πραγματοποιούνταν χωρίς καμία κράτηση από το μισθό των εργαζομένων, ενώ παράλληλα με την υλική εξασφάλιση επιδίωκαν τη σταθεροποίηση της υγείας των εργαζομένων, διευθύνονταν από δημοκρατικά εκλεγμένα όργανα και επιτροπές των συνδικάτων. Το ύψος των συντάξεων και τα επιδόματα καθορίζονταν σε ψηλά ποσοστά πάνω στο μισθό και σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν ίσα με το μισθό. Οσο για την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, τόνισε ο ομιλητής αδιάψευστοι μάρτυρες είναι χιλιάδες Ελληνες εργαζόμενοι που γιατρεύτηκαν και ξεκουράστηκαν στις φιλόξενες σοσιαλιστικές χώρες, την ίδια ώρα που χρειάζονταν υπέρογκα ποσά για υπηρεσίες κατώτερης επιστημονικής ποιότητας στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Δύσης.