«Συκοφαντώντας συνειδητά το σοσιαλισμό με τη λογική τα πόδια ψηλά και το κεφάλι κάτω, χλευάζοντας την ιστορία της ταξικής πάλης, επιχειρούν να καθυποτάξουν τη συνείδηση και τον αγώνα των εργαζομένων». Με τα λόγια αυτά η Αλέκα Παπαρήγα ξεκίνησε την αναδρομή της στα τελευταία δέκα χρόνια, στις ανατροπές που σημειώθηκαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες διευκρινίζοντας πως στέκεται σ' αυτές γιατί εκτιμιέται πως ένα μεγάλο μέρος της αποστράτευσης λαϊκών ριζοσπαστικών δυνάμεων έχει τη ρίζα του εκεί.

Στη διάρκεια αυτής της δεκαετίας - όπως υπογράμμισε - τα κόμματα εξουσίας «προσπαθούν να δρέψουν πολιτικούς, εκλογικούς καρπούς, ποντάροντας στη συστηματική κατασυκοφάντηση του σοσιαλιστικού συστήματος και ιδιαίτερα στη συσκότιση των πραγματικών αιτίων, αντικειμενικών και υποκειμενικών, που οδήγησαν στις ανατροπές, δηλαδή στη νίκη των δυνάμεων της αντεπανάστασης. Για όλα ενοχοποιείται ο σοσιαλισμός, ενώ ο καπιταλισμός είναι η τέλεια κοινωνία, για τα καμώματα της οποίας, από την ανεργία ως τον πόλεμο, φταίνε όλοι οι άλλοι, εκτός από το ίδιο το σύστημα.

Δεν υπάρχει τέλειο έγκλημα στην πολιτική και στην κοινωνία. Ο καπιταλισμός δεν μπόρεσε να δικαιωθεί και όταν συνυπήρχε με τη βιτρίνα του απέναντι και ενάντια στο σοσιαλιστικό σύστημα, με τις αδυναμίες και ατέλειες που είχε το σύστημα αυτό που οικοδομήθηκε μέσα σε πρωτόγνωρες συνθήκες, εν μέσω ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και των συνεπειών του πολέμου, και μάλιστα χωρίς προηγούμενη πείρα».

Συνεχίζοντας η ομιλήτρια υπογράμμισε: «Ο καπιταλισμός δε δικαιώνεται, ούτε αθωώνεται, παρά το γεγονός ότι κυριαρχεί παγκόσμια χωρίς το αντίπαλο δέος και παρά τη διάδοση της απογοήτευσης και της σύγχυσης που αναπόφευκτα επέφεραν οι ανατροπές. Στην πολιτική δε δικαιώνεται ο ισχυρός, αλλά αυτός που στέκει με την πλευρά του λαού, που οι εκτιμήσεις και προβλέψεις του δε χάνονται μέσα σε γενικά στατιστικά στοιχεία του μέσου όρου, αλλά με βάση τη διαχωριστική γραμμή μονοπώλια - λαός, κεφάλαιο - εργασία.

Αν μετά το δεύτερο πόλεμο ο καπιταλισμός είχε διακοσμήσει τη βιτρίνα του με τα άφθονα και πολυποίκιλα καταναλωτικά αγαθά, αν έκανε ορισμένες παραχωρήσεις στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, αυτό δεν ήταν καθόλου τυχαίο. Εγινε γιατί υπήρχε ο φόβος της άμιλλας και της σύγκρισης με την αλματώδη οικονομική και γενικότερη ανάπτυξη του σοσιαλιστικού συστήματος. Γιατί το εργατικό λαϊκό κίνημα βγήκε από τη δίνη του β' παγκόσμιου πολέμου με απαιτήσεις, και γιατί διήνυσε μια ευνοϊκή γι' αυτό συγκυρία».

«Μα και τότε - κατέληξε η Αλέκα Παπαρήγα - οι παραχωρήσεις που έκανε δεν καταργούσαν την εκμετάλλευση, το χάσμα ανάμεσα στα κέρδη και τα εισοδήματα. Ηταν μια περίοδος που προετοίμαζε τη σημερινή βάρβαρη επίθεση.

Αν στέκομαι στα θέματα του σοσιαλισμού είναι γιατί εκτιμάμε ότι ένα μεγάλο μέρος της αποστράτευσης λαϊκών ριζοσπαστικών δυνάμεων σχετίζεται με τον απόηχο αυτής της υποχώρησης εν μέσω αντικομμουνιστικής υστερίας και εκφοβισμού».