Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος με εκνεύρισε περισσότερο: Ο «δεξιός κατήγορος», ή ο «αριστερός απολογητής»; Προχτές, ο Α. Ανδριανόπουλος, με άρθρο του στα «ΝΕΑ», επιτέθηκε στην Αριστερά, κατηγορώντας την ότι δεν πρόσφερε τίποτα το καλό στην Ελλάδα, αν δεν την έβλαψε κιόλας, καθώς - όπως εμμέσως πλην σαφώς αφήνει να εννοηθεί - σχετίζεται και με την τρομοκρατία. Χτες, στον ίδιο χώρο της ίδιας εφημερίδας απάντησε ο Ν. Μπίστης, απολογούμενος, δημοσίως και εν συντριβή, για τα «λάθη» της Αριστεράς και ζητώντας «συγνώμη» από τους διώκτες της. Ο πρώτος θέλησε να εκφωνήσει τον «επιτάφιο» της Αριστεράς κι ο δεύτερος έσπευσε να ζητήσει τη «μετά θάνατον» συγχώρεσή της!

Παραπονιέται φωναχτά ο Α. Ανδριανόπουλος που η Αριστερά, κόντρα στους καιρούς και παρά τις προβλέψεις του, διατηρεί, αλώβητο και πάντα ελκυστικό, το «μύθο» της. Οχι μόνο γιατί επενδύει στο ένδοξο πατριωτικό παρελθόν της, αλλά και γιατί εξακολουθεί, και σήμερα, να συγκινεί, με τις ιδέες της και τα οράματά της, το λαό μας και να ενεργοποιεί τους πολίτες στο σκληρό, αλλά ωραίο αγώνα για την πρόοδο και την ευημερία της πατρίδας. Και το παράπονό του γίνεται πολιτική οργή και ταξική χολή, σαν σκέφτεται πως «είμαστε από τις ελάχιστες χώρες στη Δύση, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο, που στο πολιτικό μας στερέωμα διατηρούμε ακόμη ισχυρό ένα αρχαϊκής δομής και προέλευσης κομμουνιστικό κόμμα»!

Γκρινιάζει πληκτικά ο Ν. Μπίστης, καταλογίζοντας στην Αριστερά «μεγάλα λάθη». Την κατηγορεί ότι «παγιδεύτηκε στον εμφύλιο», «η ηγεσία, αλλά και η βάση της προσκολλήθηκαν στον ένα πόλο» (εννοεί στη Σοβιετική Ενωση), «σιώπησε για τα διαδραματιζόμενα στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού», ενώ δεν κρύβει τον εκνευρισμό του που το ΚΚΕ κυριάρχησε πολιτικά, μετά τη δικτατορία, στο χώρο, εμποδίζοντας τον εκφυλισμό της Αριστεράς, μέσω της πρόσδεσής της στη σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ. Και «μυξοκλαίει», σαν παρθένα, που η «Δεξιά» - και το «Κέντρο», γιατί δεν το λέει; - καταδίωξε, φυλάκισε, εξόρισε και εκτέλεσε αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης κι «απαγόρευσε τις αριστοφανικές Ορνιθες, σε σκηνοθεσία Κουν».

Πράγματι, «προσβάλλει τα ιερά και τα όσια» ο Α. Ανδριανόπουλος, επιχειρώντας ν' αποκρύψει τη μεγάλη προσφορά της Αριστεράς στην Ελλάδα και στο λαό μας, διαστρέφοντας την πρόσφατη Ιστορία της πατρίδας μας. Την απάντηση δε θα την πάρει, βεβαίως, από τον Ν. Μπίστη και τους ομοίους του, αλλά από εκείνους που επιμένουν να «φυλάττουν Θερμοπύλες», τιμώντας την ιστορία της Αριστεράς και συνεχίζοντας τους αγώνες για το σοσιαλισμό. Να είναι, δε, σίγουρος ότι το «αρχαϊκής δομής και προέλευσης κομμουνιστικό κόμμα», όχι μόνο θα διατηρηθεί στο πολιτικό στερέωμα, αλλά θα ισχυροποιηθεί περισσότερο, καθοδηγώντας και φωτίζοντας την πορεία του λαού μας προς το μέλλον. Κι ας τον λυπεί, τον εκνευρίζει και τον φοβίζει...