«Τι θα συνέβαινε αν ο μακαρίτης Γιάννης Μαρής -ο δημιουργός του Τζον δε Γκρικ- πήγαινε στο Παρίσι και απευθυνόμενος σε θαμώνες κάποιου καφενείου έλεγε πως ξέρει πολλά για τους τρομοκράτες του Μάη του '68; Απολύτως τίποτα. Θα τον έπαιρναν στο ψιλό και το πολύ να τον κερνούσαν κάνα ποτήρι ξεθυμασμένου Μποζολέ: «Αντε παιδάκι μου, αλλού αυτά...». Τις τελευταίες μέρες ένας ξεπουπουλιασμένος Ζεράρ ντε Βιλιέ μπαινοβγαίνει στα ευρωλιγούρικα κανάλια και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου υποδύεται όλους τους ρόλους της παραδημοσιογραφίας που απολαύσαμε τους τελευταίους τρεις μήνες. Εισαγγελέας, ένορκος και κουκουλοφόρος. Με ύφος ξεδοντιασμένου Μεγκρέ αμολάει κοινοτοπίες, σταυρώνει τη Λασηθιωτάκη και σε στιλ παρακμασμένου Βρετανού αποικιοκράτη προσφέρει χάντρες για ν' αρπάξει χρυσάφι. Ακόμα και η Μοσχούλα και ο παπα - Ξηρός αλλά και η Αλίθια ανταλλάσσουν χειραψίες με τον άνθρωπο που θα σταυρώνει τα παιδιά τους. Σου λέει, Γάλλος είναι, άρα ανώτερος από μας. Τους ιθαγενείς όσο κι αν τους πλένεις το σαπούνι σου χαλάς». (Του Δημήτρη Δανίκα από τη χθεσινή «Στήλη Αλατος»).