Στην παρέμβασή του, στην ημερίδα που πραγματοποίησε η ΚΟΑ του ΚΚΕ, με θέμα «Ενιαίο 12χρονο δημόσιο και δωρεάν σχολείο για όλους» ο Θεμιστοκλής Ξανθόπουλος, πρύτανης του ΕΜΠ, κατέθεσε τις δικές του προτάσεις.

Αναφερόμενος, στην πρόταση του ΚΚΕ έκανε τη διαπίστωση ότι είναι το μόνο σοβαρό πρόγραμμα που έχει διαβάσει για το θέμα. Είναι δομημένο με ιδεολογία και προοπτική, σε αντίθεση με τα προγράμματα των άλλων κομμάτων, που ανακατεύουν ιδέες χωρίς αρχές και πρόγραμμα. Μιλώντας για το θέμα της ύλης του σχολικού προγράμματος, σημείωσε χαρακτηριστικά: «Κάναμε μια μελέτη για την ύλη του παιδιού από το δημοτικό μέχρι το λύκειο και είδαμε με κατάπληξη ότι άνετα ένα 40% αυτής της ύλης μπορεί να καταργηθεί, αφού περιλαμβάνει επαναλήψεις, αλλά και άχρηστα πράγματα. Ετσι, μπορεί να ελαφρυνθεί σημαντικά η ύλη. Ενα άλλο 20% πρέπει να αναθεωρηθεί πλήρως, ενώ ένα 20% χρειάζεται να αναθεωρηθεί μερικώς για να γίνει σύγχρονο και εξελίξιμο στο πλαίσιο της αναζήτησης νέας γνώσης με βάση συγκεκριμένες πηγές. Η πρόταση αυτή θέλει πολλή δουλιά. Το πρόγραμμα του ΚΚΕ μπορεί να γίνει πυλώνας για τη δουλιά ανθρώπων και φορέων που έχουν σχέση με την εκπαίδευση, ώστε να δουλέψουν για τη σε βάθος αναθεώρηση της ύλης, ώστε η πρόταση να ολοκληρωθεί από μια αναλυτική περιγραφή, ένα αναλυτικό πρόγραμμα ύλης που να κάνει το σχολείο πραγματικά ενιαίο και 12χρονο». Στο σημείο αυτό ο ομιλητής κατέληξε ότι «η πρόταση του ΚΚΕ είναι θετική και είναι πρόταση για να ολοκληρωθεί».

Στη συνέχεια της ομιλίας του ο Θ. Ξανθόπουλος έκανε αναφορά στο κρίσιμο θέμα της πρόσβασης στα Πανεπιστήμια που απασχολεί πάρα πολλούς γονείς. Σταχυολογώντας, είπε: «Για το θέμα υπάρχουν δύο λύσεις. Μία εύκολη και μία δύσκολη. Η εύκολη είναι εξετάσεις από τα ίδια τα πανεπιστήμια, που όμως η πρόταση αυτή δεν εξοντώνει τα φροντιστήρια, ούτε μειώνει το άγχος των μαθητών». Ο ομιλητής πρόκρινε τη δύσκολη λύση στην οποία και αναφέρθηκε: «Είναι η δοκιμασμένη από ένα δημοκρατικό κομμάτι της Ευρώπης και μπορεί να προσαρμοστεί και στα δεδομένα της Ελλάδας. Τα πανεπιστήμια μπορούν να βάζουν ένα πήχη, χαμηλό για τα δύο πρώτα χρόνια. Π.χ. για να μπει κάποιος στο ΕΜΠ χρειάζεται στα Μαθηματικά 18, αυτό θα μπορούσε να γίνει 14, έτσι ώστε να μπαίνουν οι μαθητές στο πανεπιστήμιο να παρακολουθούν 4 εξάμηνα βασικών επιστημών και να κρίνονται από το ίδιο το πανεπιστήμιο. Στη συνέχεια, να υπάρχει σειρά επιτυχίας και οι φοιτητές να αναδιανέμονται σε όλο τον ελληνικό χώρο σε άλλα ιδρύματα. Δηλαδή, το παιδί μπαίνει εκεί που θέλει, κρίνεται και αναδιανέμεται ανάλογα με την απόδοσή του». Σχετικά με τους εισακτέους σημείωσε ένα χαρακτηριστικό στοιχείο, ότι σήμερα το κόστος του Ελληνα φοιτητή είναι 2.000 ECU, ενώ στην Ευρώπη είναι τριπλάσιο και σημείωσε ότι η παιδεία είναι πραγματικά εξοντωμένη. Στο ΕΜΠ, συνέχισε, με μικρές δαπάνες μπορούμε να εκπαιδεύουμε διπλάσιους φοιτητές, έχοντας βέβαια αύξηση των δαπανών για λειτουργικά έξοδα.

Ενδιαφέρουσα ήταν η κριτική άποψή του, σχετικά με τα όσα προβλέπει ο νόμος Αρσένη για τους καθηγητές πανεπιστημίου. Χαρακτηριστικά υπογράμμισε: «Δεν μπορεί ο καθηγητής πανεπιστημίου με νόμο να υποχρεώνεται να κάνει μάθημα 5-6 ώρες την εβδομάδα και να παρίσταται στην πανεπιστημιακή διαδικασία τρεις μέρες και να θεωρείται πλήρους απασχόλησης. Αυτό είναι καθαρά ένα σύστημα που κάνει ανθρώπους προνομιούχους, που θα δουλεύουν λίγο, για να μαθαίνουν κάποιοι άλλοι λίγο λιγότερο».

Καταλήγοντας στην ομιλία του, σημείωσε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα που υπάρχει μετά το πανεπιστήμιο είναι αυτό της ανεργίας και της υποαπασχόλησης. «Σήμερα σε όλους τους κλάδους υπάρχει άφθονη εργασία, μόνο που αντί να γίνεται από τους δημόσιους φορείς, γίνεται από εταιρίες συμβούλων άγνωστης προέλευσης, αβέβαιης ποιότητας και με υπερτιμολογήσεις στα έργα που πραγματοποιούνται. Με αυτά τα 12 τρισ. που λέει η κυβέρνηση ότι θα δοθούν από το 3ο ΚΠΣ, θα μπορούσαν να δουλέψουν 100.000 Ελληνες επιστήμονες για 7 χρόνια. Τώρα, θα δουλέψουν το πολύ 10.000 και όλο το άλλο δυναμικό θα μείνει άνεργο και θα υποαπασχολείται εν ονόματι της ανάθεσης τέτοιων έργων στους "καλούς μας εταίρους". Συνεπώς, οι επιστήμονες μπορούν δουλέψουν με τα σημερινά αναπτυξιακά προγράμματα, αν επανέλθουμε στο μοντέλο των δημόσιων αγαθών που σαν τέτοια οφείλουν να ικανοποιούνται από δημόσιους λειτουργούς και φορείς και στην παιδεία και στα έργα και στις υπηρεσίες».