Οταν στις 11 Σεπτέμβρη ο Ρ. Ντενκτάς παρουσίασε το «όραμά» του για το Κυπριακό, δεν προκάλεσε κανέναν ενθουσιασμό ούτε στη Λευκωσία, ούτε στην Αθήνα, αν και οι σκέψεις τους περιστρέφονταν γύρω από μια λύση βασισμένη στο βελγικό μοντέλο, που από χτες προβάλλεται ως πανάκεια από την ελληνική κυβέρνηση.

Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης, πάντως, δεν οραματίστηκε μόνος του. Τον βοήθησαν οι Αμερικανοί διαμεσολαβητές και οι απεσταλμένοι του Κ. Ανάν. Μάλιστα, ο Ντε Σότο ήταν αυτός που στις 28 Ιουνίου πέταξε στο τραπέζι των συνομιλιών το βελγικό μοντέλο ως «μπούσουλα» των συζητήσεων για την αναζήτηση λύσης στη συνταγματική πτυχή του προβλήματος.

Τότε, ούτε η Λευκωσία, ούτε η Αθήνα είχαν εκδηλώσει κάποια ιδιαίτερη ικανοποίηση. Η «ανάταση» των κυβερνήσεων σε Ελλάδα και Κύπρο προκλήθηκε, όταν εμφανίστηκε ο συνομιλητής από την πλευρά της Αγκυρας.

Ισως, ούτε ο ίδιος ο ηγέτης του κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης Τ. Ερντογάν, μπορούσε να φανταστεί πόσο θα ευχαριστούσε την ελληνική πλευρά μια αόριστη τοποθέτησή του υπέρ του «βελγικού μοντέλου». Η ελληνική κυβέρνηση εμφανίστηκε να πανηγυρίζει πριν καν λάβει διευκρινίσεις: Τι εννοεί ο νέος, αλλά υπό αυστηρή κηδεμονία ηγέτης της Τουρκίας; Το βελγικό μοντέλο ή το βελγικό μοντέλο που έχει περιγράψει ο Ρ. Ντενκτάς;

Τελικά, όλα αυτά μάλλον δεν έχουν σημασία. Αυτό που φαίνεται να έχει σημασία, είναι η ανάγκη που αισθάνεται η ελληνική κυβέρνηση να πιαστεί από κάπου, για να προχωρήσει τη διαδικασία «επίλυσης» του Κυπριακού. Το βελγικό, άρα ευρωπαϊκό μοντέλο, έτσι αόριστα που πέταξε ο Τ. Ερντογάν μπορεί να αξιοποιηθεί για να θολώσουν τα νερά στο εσωτερικό και να απορροφηθούν οι πρώτες αντιδράσεις, που θα υπάρξουν, έτσι κι αλλιώς, όταν διαπιστωθεί ότι η προτεινόμενη λύση για το Κυπριακό κινείται έξω από τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.

Η σπουδή του πρωθυπουργού να υποδεχτεί πρώτος αυτός από τους Ευρωπαίους ηγέτες τον Τ. Ερντογάν, ο οποίος ακόμη δε γνωρίζει αν μέσα στο επόμενο δεκαπενθήμερο θα έχει δικαίωμα να ηγείται του κόμματός του, απλώς περιγράφει την αγωνία της Αθήνας να πιαστεί από κάπου, από μια χαραμάδα διαλλακτικότητας.