«Το αμερικανοβρετανικό σχέδιο απόφασης για τον αφοπλισμό του Ιράκ υιοθετήθηκε σήμερα (σ.σ. χθες) ομόφωνα από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ» (ΑΠΕ). Δεν έτρεφε κανείς ψευδαισθήσεις ότι η Γαλλία ή η Ρωσία θα όρθωναν το ανάστημά τους στο μεγάλο αφεντικό και θα ανέτρεπαν τα πολεμοκάπηλα σχέδιά του σε βάρος του λαού του Ιράκ. Από την άλλη, όμως, είναι υπαρκτή η σύγκρουση συμφερόντων των χωρών αυτών - και όχι μόνο - με τις στρατηγικές επιδιώξεις των ΗΠΑ. Η κατοχή, για παράδειγμα, των αποθεμάτων πετρελαίου από τους επίδοξους κοσμοκράτορες πλήττει τα συμφέροντα, τόσο των χωρών της ΕΕ, όσο και άλλων ισχυρών χωρών (Ιαπωνία, Ρωσία)...

Το όνειρο των ΗΠΑ για μια παγκόσμια ηγεμονία προκαλεί νέες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οξύνει παλιές. Αντιθέσεις, οι οποίες δεν είναι δυνατό να κουκουλωθούν εσαεί κάτω από το κέλυφος της εύθραυστης και καιροσκοπικής «αντιτρομοκρατικής συμμαχίας». Το κυνήγι νέων αγορών, πρώτων υλών, σφαιρών επιρροής και φθηνής εργατικής δύναμης είναι μέσα στη φύση του ιμπεριαλισμού, που είναι καταδικασμένος να οξύνει τις αντιθέσεις του για να «ξεπερνά» τις κρίσεις του. Μήτρα αυτών των κρίσεων, είναι η κυρίαρχη τάση της εποχής, η παγκοσμιοποίηση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής με βασικό χαρακτηριστικό την ανισόμετρη ανάπτυξη.

Οι σύγχρονες αντιθέσεις στο εσωτερικό του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού (απόρροια της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας) δεν μπορεί παρά να αποτελούν αντικείμενο επιστημονικής μελέτης από τους κομμουνιστές, ακριβώς για να μπορούν να καθοδηγούν πιο αποτελεσματικά τις λαϊκές μάζες στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού. Η παγκοσμιοποίηση δεν καταργεί την ταξική πάλη, ούτε «ακινητοποιεί» την κοινωνική εξέλιξη. Ογδόντα πέντε χρόνια μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, ο σοσιαλισμός είναι επίκαιρος όσο ποτέ. Είναι ο μόνος δρόμος για να αφήσει η ανθρωπότητα πίσω της τη βαρβαρότητα του ιμπεριαλισμού.