Να φανταστούμε ότι ο κ. Κωνσταντόπουλος δεν έχει καλούς συμβούλους και δε φρόντισαν να τον πληροφορήσουν ότι η Γεν. Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ τοποθετήθηκε πολύ συγκεκριμένα γι' αυτό το θέμα ή συμβαίνει κάτι άλλο;

Είπε, λοιπόν, χαρακτηριστικά η σ. Παπαρήγα:

«Το πρόβλημα που έχουμε με το ΣΥΝ, πέρα από τα όποια ειδικά ζητήματα είναι ότι δεν μπορούμε να κάτσουμε σ' ένα τραπέζι και να ζητήσουμε να παραιτηθεί από τη βασική θέση που έχει, για το προχώρημα του προοδευτικού εκσυγχρονισμού της κοινωνίας, και που αυτό μεταφράζεται συγκεκριμένα με τους εκσυγχρονισμούς και τις αναδιαρθρώσεις που κάνει σήμερα το καπιταλιστικό σύστημα. Στην ουσία, εμείς του ζητάμε να απαρνηθεί τη θέση του. Αλλο πράγμα συμβιβασμός, που σημαίνει ότι συμφωνώ σε μια κατεύθυνση και αφήνω ανοιχτές διαφορές σε ορισμένα ζητήματα, στα οποία όμως υπάρχει ένας μικρός συμβιβασμός. Δεν περιπλέκει τα ζητήματα. Αυτό που θα θες να κάνεις αύριο, θα πρέπει να ληφθεί με μια νέα συμφωνία. Αλλά να του ζητάς τώρα να παραιτηθεί από τη βασική θέση του... Διότι σήμερα δέχεται όλες αυτές τις αναδιαρθρώσεις που γίνονται σε εθνικό και διεθνές επίπεδο».

Ξεκάθαρα, σταράτα λόγια, που μπορούμε να τα στηρίξουμε με χίλια δυο παραδείγματα από τη δράση του ΣΥΝ στο μαζικό κίνημα.

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, συγκεκριμένα και ουσιαστικά.

Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει τα άλλα κόμματα με βάση τις διακηρύξεις, το πρόγραμμα και τους στόχους τους, αλλά και ταυτόχρονα από το πώς υπερασπίζονται τα συμφέροντα των εργαζομένων και στηρίζουν τους αγώνες τους.

Οι συνεργασίες συνεπώς και οι συμμαχίες ξεπηδούν μέσα από την κοινή δράση στο μαζικό κίνημα.

Μέσα από τέτοιες συσπειρώσεις ξεπήδησαν και οι συνεργασίες στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα (σκ), που έφτιαξαν το ΠΑΜΕ και δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για τη συνεργασία και στην ΤΑ. Και δεν είναι μόνον το εργατικό σκ, είναι το αντιπολεμικό - αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, το κίνημα φτωχής και μεσαίας αγροτιάς κ.ά.

Αλλωστε, οι συνεργασίες που στηρίζονται σε αγώνες και αναγνωρίζουν έμπρακτα τη δύναμη του λαϊκού κινήματος είναι αυτές που έχουν μέλλον και προοπτική.

Ανεβάζουν το κίνημα λίγο ψηλότερα. Συνεργασίες, που γίνονται στη λογική της διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού δεν έχουν ούτε παρόν, ούτε μέλλον. Και εδώ υπάρχουν εμπειρίες αρνητικές και το κίνημα πήγε πίσω, όπως το '89-'90.

Τι συνεργασία όμως -βιώσιμη και με προοπτική- και τι κοινή δράση μπορείς να κατορθώσεις για παράδειγμα, στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, τη βασική και κύρια συνιστώσα του λαϊκού κινήματος, με τη συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΝ; Και καταλαβαίνει ο καθένας ότι δεν αναφερόμαστε εδώ σε κάποιες απλές και μεμονωμένες κοινές δράσεις, οι οποίες έτσι κι αλλιώς γίνονται.

Μπορείς, για παράδειγμα, να δώσεις βάση απλά σε μια φραστική υπεράσπιση των κατακτήσεων των εργαζομένων που ακολουθεί συνήθως ο ΣΥΝ και να παραβλέψεις τη συνολική γραμμή πλεύσης του μέσα στο εργατικό σκ, που είναι η γραμμή του συμβιβασμού και της συναίνεσης με τις κεντρικές επιλογές των δυνάμεων του δικομματισμού; Μ' αυτές, δηλαδή, τις δυνάμεις που τώρα ο ΣΥΝ δήθεν «αποφασίζει» να τις αντιπαλέψει και γι' αυτό και μας προτείνει συνεργασία!!!

Δε γίνεται να συμφωνείς και να ψηφίζεις τη στρατηγική που συμφέρει το κεφάλαιο (βλέπε Συνθήκη Μάαστριχτ, και όχι μόνο) και ύστερα, όταν η αντιλαϊκή πολιτική εφαρμόζεται ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων να βγαίνεις, για να υπερασπιστείς δήθεν αυτά που χάνονται! Μ' αυτή την τακτική αποδυναμώνεις την αγωνιστική δράση, αφού είναι αποτέλεσμα και της δικής σου πολιτικής επιλογής, γεγονός που καθορίζει και τη δράση του.

Πού χωράει, λοιπόν, το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές σε τέτοια συνεργασία που προτείνει ο ΣΥΝ; Μπορείς να μπεις σε «κοινή δράση» με συμβιβασμένους και παράλληλα να μένεις ασυμβίβαστος και υπερασπιστής της ταξικής πάλης;

Μπορείς να μπεις σε «κοινή δράση» με την παράταξη του ΣΥΝ που, και στο παρελθόν, αλλά και σήμερα βάζει πλάτη στην πολιτική της ταξικής συνεργασίας στις κορυφαίες συνδικαλιστικές οργανώσεις όπως στη ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και αγωνίζεται για τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού; Ποιος θα μας απαντήσει σ' όλα αυτά;