Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ξυπνούν μνήμες. Για τους περισσότερους. Γιατί υπάρχουν και οι άλλοι. Γιατί, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, για κάποιους ξυπνούν οι Ερινύες. Είναι αυτοί, που, αφού εξαργύρωσαν τα ληγμένα τους διαβατήρια, τώρα, ατενίζουν το τανκ που έριξε την πύλη, στρογγυλοκαθισμένοι στις καρέκλες των ...«θινκ τανκ» της εξουσίας. Μιας εξουσίας, που τη γέννησε ο Γκιζίκης και που σήμερα πορεύεται με σήμα κατατεθέν της τον Καρατζαφέρη...

Η 17 Νοέμβρη για τους περισσότερους, για τις γενιές τις δικές μας, είναι το ορόσημο. Είναι η στιγμή που ο Αρης κι ο Κολοκοτρώνης μαζί, ο αντάρτης του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, χέρι - χέρι με τον κλέφτη και τον αρματολό, παραδίδουν τη σκυτάλη των ανεκπλήρωτων ονείρων σε κείνους, που θα συνεχίσουν να σηκώνουν τις σημαίες ψηλά. Η 17 Νοέμβρη σηματοδοτεί τον πόθο, την ελπίδα, την υπόσχεση ότι σ' αυτόν τον τόπο, όσα εμπόδια κι αν βάζουν οι αμερικανοτσολιάδες της Νέας Τάξης, όσες υποκλίσεις κι αν κάνουν όλοι όσοι δηλώνουν ότι «είναι Αμερικανοί», ό,τι κι αν κάνουν οι υποτακτικοί του «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ», τελικά, σ' αυτόν τον τόπο, κόντρα και πείσμα σε όλους αυτούς, «θα κάνει ξαστεριά».

Αυτές είναι οι μνήμες του μέλλοντός μας. Μια ελεύθερη Ελλάδα, μια ανεξάρτητη Ελλάδα, με ψωμί για το λαό της, με μόρφωση για τα παιδιά της, με εθνική ανεξαρτησία.

Το Πολυτεχνείο είναι ζωντανό, γιατί ποτέ δε δικαιώθηκε. Γιατί μπορεί κάποιοι - όπως ευφυώς γράφτηκε - από το «εδώ Πολυτεχνείο» να πέρασαν στο «εδώ Πεντάγωνο», μπορεί κάποιοι από την όχθη των ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων να πέρασαν στην όχθη των πολιορκητών, αλλά η Ιστορία πάντα έτσι γραφόταν. Και πάντα έτσι θα γράφεται.