Εκτός των παραπάνω, όμως, ας μας επιτρέψουν να σημειώσουμε και τα παρακάτω: Οι επιδιωκόμενοι στόχοι και τα μέσα για την επίτευξή τους βρίσκονται πάντα σε μια διαλεκτική ενότητα. Οταν, λοιπόν, οι πρώτιστοι στόχοι του καπιταλιστικού κράτους είναι το κεφαλαιοκρατικό κέρδος και η πολύμορφη ενίσχυση της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», ως μοναδικού φορέα ανάπτυξης, από τη μια, και, από την άλλη, πρέπει να ικανοποιεί και τις επιφάσεις της αστικής δημοκρατίας και της δήθεν λαϊκής κυριαρχίας, τα μέσα για την επίτευξη αυτών των στόχων θα είναι, έτσι κι αλλιώς και στον ένα ή άλλο βαθμό, αδιαφανή, σκοτεινά και διαπλεκόμενα. Και θα γίνονται όλο και περισσότερο αδιαφανή και σκοτεινά, παρά τις όποιες φιλολογίες, τους κάθε λογής προτεινόμενους θεσμούς και επιτροπές ελέγχου, καθώς μεγαλώνει συνεχώς η υποκρισία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας μας, της δημοκρατίας των ολίγων προνομιούχων. Καθώς μεγαλώνουν και οξύνονται οι κάθε λογής οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες και η δήθεν λαϊκή κυριαρχία γίνεται όλο και περισσότερο τυπική και μόνο, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.