Τις τελευταίες ημέρες κλάδοι, ομάδες εργαζομένων, αλλά και ελεύθεροι επαγγελματίες, βρίσκονται στους δρόμους. Την προηγούμενη βδομάδα, ήταν οι γιατροί του ΙΚΑ και οι νοσοκομειακοί. Χτες οι οδηγοί των ταξί. Σήμερα σε συλλαλητήριο κατεβαίνουν οι ΕΒΕ. Την Πέμπτη, οι δημόσιοι υπάλληλοι απεργούν σε όλη τη χώρα. Τι δείχνει όλη αυτή η κινητικότητα; Οι εργαζόμενοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, όλοι όσοι ζουν από τον ιδρώτα τους, βλέπουν τη ζωή τους να χειροτερεύει ραγδαία. Τα προβλήματα καθημερινά οξύνονται. Τα αδιέξοδα γίνονται πλέον ορατά σε όλο και μεγαλύτερα λαϊκά στρώματα.

Είναι όλες αυτές οι κινητοποιήσεις «άγιες»; Κινητοποίηση, που δεν ξεκαθαρίζει τις αιτίες των προβλημάτων, απεργίες και στάσεις που δεν αναδεικνύουν το «ποιος φταίει», αγώνες που δεν ανοίγουν μέτωπο στην κυβερνητική πολιτική, που δε διεκδικούν στόχους σε ευθεία αντίθεση μ' αυτή την πολιτική δε βγάζουν τους εργαζόμενους από το φαύλο κύκλο. Είτε πρόκειται για την εισοδηματική πολιτική στους δημόσιους υπαλλήλους. Είτε για τις μονιμοποιήσεις των γιατρών του ΙΚΑ.

Οταν το πλαίσιο των διεκδικήσεων δεν οδηγεί σε σύγκρουση με το γενικότερο πλέγμα της κυβερνητικής πολιτικής, όταν εστιάζεται αποκλειστικά στο επιμέρους αίτημα, ορισμένες φορές και σε λάθος αίτημα και αγνοεί π.χ. τις ανατροπές στη δημόσια διοίκηση και «στην υπηρεσία τίνος αυτή η διοίκηση στρατεύεται;». Τότε υποβαθμίζει στην πράξη π.χ. τα μεγάλα προβλήματα της δημόσιας υγείας που αντιμετωπίζουν εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες, τότε οι κινητοποιήσεις αυτές χάνουν τον προσανατολισμό τους, αφυδατώνονται, γίνονται εύκολα στόχοι της κυβερνητικής προπαγάνδας περί «συντεχνιακού», αδυνατούν να συσπειρώσουν και να στηριχτούν από ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις.

Δεν είναι μυστικό, ότι ορισμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και πλειοψηφίες στα συνδικαλιστικά όργανα πρωτοστατούν σ' αυτό το λαθεμένο προσανατολισμό των αγώνων. Δε θέλουν να συγκρουστούν με την κυβέρνηση, με την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, την «πραγματικότητα» της οποίας έχουν αποδεχτεί. Επιλέγουν να είναι «κοινωνικοί εταίροι», να «συνδιαμορφώνουν» αυτές τις πολιτικές. Βλέπουν τις όποιες κινητοποιήσεις μόνο ως «τακτικές κινήσεις», σε μια μάχη που εκ των προτέρων έχουν αποδεχτεί την ηττοπαθή έκβασή της και πάντως μια μάχη που δε θίγει στο ελάχιστο την αντιλαϊκή πολιτική και δεν υπηρετεί τα πραγματικά συμφέροντα αυτών που κινητοποιούνται. Στην καλύτερη περίπτωση θέλουν κινητοποιήσεις με ημερομηνία λήξης.

Για να πιάσουν τόπο οι κινητοποιήσεις, πρέπει μαζί με τη συμμετοχή σ' αυτές, από την ίδια τη συμμετοχή σ' αυτές, να καθοριστεί κι ο χαρακτήρας τους. Ωστε να έχουν βάθος και προοπτική οι αγώνες. Να μπολιάζονται οι διεκδικήσεις του ενός κλάδου με τα αιτήματα του άλλου κι όλα μαζί με τα δικαιώματα ολόκληρων λαϊκών στρωμάτων.

Απαράβατος όρος η συμμετοχή στους αγώνες. Οχι, όμως, γενικά κι αόριστα. Αλλά με ταυτόχρονη προσπάθεια να αναδειχτεί η αιτία των προβλημάτων, να αποκτήσει τον αναγκαίο προσανατολισμό ο αγώνας, να διαμορφωθούν οι συσπειρώσεις που πράγματι αντιμετωπίζουν τον αντίπαλο και δεν τον βάζουν μέσα από την πίσω πόρτα. Οι κινητοποιήσεις δείχνουν πως υπάρχει πρόβλημα. Κι αυτό το πρόβλημα δε γιατρεύεται με «ασπιρίνες». Χρειάζεται μέτωπο κατά της αντιλαϊκής πολιτικής.