Η θέσπιση ενός νέου μισθολογίου για τους δημόσιους υπάλληλους αποτελεί κυρίαρχο ζήτημα στη συνδικαλιστική δράση της ΑΔΕΔΥ για περίπου δυο και πλέον χρόνια. Την ίδια περίοδο, η θέση των εργαζομένων στο δημόσιο δε βελτιώθηκε, αντίθετα υπήρξαν εισοδηματικές, ασφαλιστικές και εργασιακές μεταβολές προς το χειρότερο. Δίπλα στα προβλήματα που προκάλεσε η κυβερνητική πολιτική ειδικά στους δημόσιους υπάλληλους, η κατάστασή τους επιβαρύνθηκε από τη γενικότερη οικονομική πολιτική, η οποία πλήττει το σύνολο της εργατικής τάξης στη χώρα.

Το 2003 φαίνεται ότι θα είναι καθοριστικό για τη διαμόρφωση του νέου μισθολογίου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι θα ωφεληθούν από αυτό. Αντίθετα, οι κυβερνητικές επιδιώξεις προαναγγέλλουν ένα νέο και πολύπλευρο πλήγμα στα δικαιώματά τους με όχημα το μισθολόγιο. Ηδη, όλο το προηγούμενο διάστημα, η κυβέρνηση το εκμεταλλεύτηκε πλήρως προκειμένου η συζήτηση γύρω από αυτό να σταθεί εμπόδιο σε οποιαδήποτε μικρή ή μεγαλύτερη ανατροπή της εισοδηματικής πολιτικής της. Με πρόσχημα την «ανοιχτή» συζήτηση-διαπραγμάτευση για το νέο μισθολόγιο, μια σειρά από διεκδικήσεις μπήκαν σε δεύτερη μοίρα.

Σοβαρές ευθύνες γι' αυτή την εξέλιξη έχει και η πλειοψηφία της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ. Δεν είναι τυχαίο ότι πρώτη έθεσε θέμα μισθολογίου η κυβέρνηση. Η ΑΔΕΔΥ έσπευσε να το υιοθετήσει χωρίς ωστόσο να ανατρέψει την κυβερνητική λογική, ενώ συνέβαλε και στην τακτική κωλυσιεργίας για τα άλλα ζητήματα στηρίζοντας μια ανέξοδη διαδικασία «κοινωνικού διαλόγου».

Οι ταξικές δυνάμεις στην ΑΔΕΔΥ είχαν διακρίνει εγκαίρως τις κυβερνητικές σκοπιμότητες και τις μεθοδεύσεις γύρω από το νέο μισθολόγιο. Το Μάρτη του 2001, η ΕΣΑΚ-Δημοσίου τόνιζε σε ανακοίνωσή της σχετικά με την πρόθεση της κυβέρνησης να συστήσει τριμερή επιτροπή για τη διαμόρφωση νέου μισθολογίου: «Στήριξη σε αυτές τις αντιδημοσιοϋπαλληλικές επιλογές της η κυβέρνηση βρίσκει και στις ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚ-ΔΑΚΕ- "Αυτόνομης Παρέμβασης" στην ΑΔΕΔΥ, που αντί να θέτουν θέμα αύξησης μισθών έχουν θέσει θέμα συζήτησης του περιβόητου θεσμού του μισθολογίου, γνωρίζοντας ότι μια τέτοια συζήτηση αποτελεί ούριο άνεμο στα κυβερνητικά σχέδια για σύνδεση μισθού-αποδοτικότητας, όπως εδώ και ένα χρόνο έχουν περιγραφεί στο αντιδραστικό κυβερνητικό σχέδιο "ΠΟΛΙΤΕΙΑ"».

Οι εξελίξεις δικαίωσαν πλήρως την κριτική αυτή. Οπως και τα προηγούμενα χρόνια, οι αυξήσεις στο δημόσιο το 2001, το 2002 και το 2003 κινούνται και κάτω από τον εκάστοτε πληθωρισμό, συντελούν στη διαρκή λιτότητα και απώλεια εισοδήματος των δημοσίων υπαλλήλων. Ο συνδυασμός της «Ταξικής Δημοσιοϋπαλληλικής Συσπείρωσης» στην ΑΔΕΔΥ, συνολικά το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα, προβάλλοντας ένα διαφορετικό διεκδικητικό πλαίσιο από αυτό της ΑΔΕΔΥ, το οποίο βρήκε ανταπόκριση σε χιλιάδες δημοσίους υπάλληλους. Στο επίκεντρό του βρίσκεται η συνολική αντιπαράθεση με την κυβερνητική πολιτική στη λογική της ρήξης, η μισθολογική αναβάθμιση των εργαζομένων στο δημόσιο, η αντίσταση στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στη δημόσια διοίκηση, η ανατροπή της ασκούμενης πολιτικής στο Ασφαλιστικό και του υφιστάμενου νομοθετικού πλαισίου, η διεκδίκηση πραγματικά δημόσιας Υγείας και Παιδείας, η απόρριψη των «ελαστικών» εργασιακών σχέσεων.

Η κυβέρνηση έχει ξεκαθαρίσει προ πολλού τι θέλει και με το σχέδιο «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» και με δηλώσεις στελεχών της. Προσβλέπει σε μια «νέα πολιτική αμοιβών στο δημόσιο». Σε ένα «σύστημα αμοιβών» που θα ενσωματώνει όλη τη δομή της «ελαστικοποίησης» και που στο τέλος όχι μόνο δε θα σημάνει την αύξηση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά θα χειροτερεύσει τις εργασιακές σχέσεις και θα κάνει τις αμοιβές «λάστιχο»! Κομβικό σημείο αποτελεί η σύνδεση μισθού-αποδοτικότητας ή παραγωγικότητας. Χειραγώγηση των δημοσίων υπαλλήλων για την άκριτη αποδοχή μα και στήριξη των αλλαγών που προωθεί στο δημόσιο τομέα, προς το συμφέρον του κεφαλαίου. Αυτός είναι και ο τελικός της σκοπός.

Αυτή τη στιγμή, εκκρεμεί η έναρξη των τελικών διαπραγματεύσεων για το νέο μισθολόγιο. Η κυβέρνηση δηλώνει ότι θα το εφαρμόσει από το 2004 και με στάδια όσον αφορά στην ενσωμάτωση των επιδομάτων στο βασικό μισθό. Η ΑΔΕΔΥ από την πλευρά της δέχεται τη βασική κυβερνητική λογική, συναινεί με τη λογική των σταδίων, εμφανίζεται πρόθυμη να εμπλακεί σε μια νέα διαδικασία «κοινωνικού διαλόγου», αποσιωπά το πρόγραμμα «ΠΟΛΙΤΕΙΑ» και όσα αυτό προβλέπει για τις αμοιβές στο δημόσιο και τις σχέσεις εργασίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προετοιμάζεται και δηλώνει ότι θα ακολουθήσει ένα «αγωνιστικό» εξάμηνο, χωρίς να πείθει. Στην άλλη πλευρά, οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα αταλάντευτα και αποφασιστικά ετοιμάζουν την αγωνιστική απάντηση που επιβάλλεται.