Ανάμεσα στον μάρτυρα και τον επαναστάτη περνάν το πουλιά του ουρανού και οι αλαφροΐσκιωτοι. Ως εκ τούτου, θέση υπάρχει και για τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Πού αλλού θα μπορούσε να καθίσει ετούτη τη μέρα;

Οι χριστιανοί της Εκκλησίας σήμερα ψάχνουν για να τον σταυρώσουν. Στον πόλεμο που ακόμα συνεχίζεται στο Ιράκ, δολοφόνοι σκοτώνουν παιδιά στο όνομά του. Οι άνθρωποι στολίζουν το λαιμό τους με τη χειρότερη στιγμή του. Τη Σταύρωση. Οπου και να κοιτάξει, λοιπόν, ο Χριστός βλέπει το θάνατό του, εκτός από το τραπέζι όπου κάθεται τώρα, ανάμεσα στον μάρτυρα και τον επαναστάτη. Αισθάνεται ήσυχος. Του κάνει εντύπωση πως, εκτός από το ψωμί, και η χαρά μοιράζεται στα ίσα. Του κάνει εντύπωση πως ο μάρτυρας μοιάζει με τον επαναστάτη: δεν είναι στερημένος, σαν υστερικός μοναχός, σαν ανέραστη θεούσα, σαν αρχιεπίσκοπος που κοιμάται για πάντα μέσα στα χρυσά του άμφια. Ο μάρτυρας είναι χαρμόλυπος, γιατί έδωσε από αυτό που δεν είχε. Γι' αυτόν έγραψε ο σοφός κάποτε: «Αν ζητάς συντροφιά ανθρώπινη, σ' τη δίνει. Αν θες να ξεκουραστείς, το βρίσκεις. Αν ανησυχείς για τα μεγάλα και μοναδικά, εδώ είναι αυτός». Ο Χριστός καταλαβαίνει πως με την θυσία του ο μάρτυρας δείχνει το δρόμο. Και όπως λέει ο Σμέμαν, με τη θυσία «φτάνουμε στην καρδιά του προβλήματος. Για το χριστιανισμό το κριτήριο δεν είναι η βοήθεια. Το κριτήριο είναι η αλήθεια. Χριστιανισμός σημαίνει, στο βάθος, το τέλος κάθε θρησκείας. Πραγματικά πουθενά στην Καινή Διαθήκη δεν παρουσιάζεται ο χριστιανισμός ως λατρεία ή ως θρησκεία. Η θρησκεία χρειάζεται εκεί όπου υπάρχει ένα τείχος διαχωριστικό ανάμεσα στον Θεό και στον Ανθρωπο. Ο Χριστός εγκαινίασε μια νέα ζωή, όχι μια νέα θρησκεία».

Γι' αυτό τη Μεγάλη Παρασκευή ο Χριστός διαλέγει τον μάρτυρα και τον επαναστάτη για να μπορέσει να περάσει το πάθος του δίχως τον τρόμο του σταυρού και το πέρασμα από τον τάφο.